1.21

Zanim przejdziecie do rozdziału, muszę powiedzieć kilka rzeczy. Notka zawiera mnóstwo błędów (po prawdzie jest praktycznie niesprawdzona), za co najmocniej Was przepraszam, a zwłaszcza Nerkę. Pomyślicie sobie pewnie, że po tak długiej nieobecności jestem chociaż to Wam winna, jednak nie potrafię się zmusić, by go przeczytać, by sprawdzić, by pisać dalej...
Najprawdopodobniej mam depresję. Ten stan utrzymuje się od niemalże dwóch lat, jednak do tej pory nie starałam się z tym walczyć w inny sposób jak nieustannie ignorować - raz było lepiej, raz gorzej, ale zawsze miałam coś lub kogoś, kogo czepiałam się jak tonący brzytwy i żyłam dalej. Niestety kilka dni temu poddałam się i rodzice zdecydowali o rozpoczęciu leczenia. W tygodniu będę mieć spotkanie z psychologiem, który fachowo powie, co mi dokładnie dolega i co dalej z tym fantem zrobić. 
Aktualnie nie mam ochoty na nic - na pisanie, na fotografowanie, czy nawet na zwykłe wyjście z domu. Z trudem przychodzi mi ogarnięcie siebie, a co dopiero takich spraw jak WOD czy moje strony z fotografiami. Podczas gdy inni stale rozwijają się, ja stoję w miejscu, bo nie jestem w stanie wykrzesać z siebie ani krzty motywacji, by walczyć. Już nie, nie mam na to siły, walczyłam z tym zbyt długo i jestem po prostu zmęczona.
To nie jest tak, że porzucam WOD czy cokolwiek innego - to moje pasje i tak po prawdzie one ratują mi życie każdego dnia. Chcę dokończyć chociaż ten 1 tom, byście wiedzieli, dokąd ta historia zmierza, muszę jednak uporać się z własnymi demonami, zanim do Was powrócę. A powrócę, mam nadzieję. Nie chcę tracić z Wami kontaktu, bo WOD to kawał mojego życia, a Wasz wkład w tę historię i moje samopoczucie są nieocenione i chcę Wam za to serdecznie podziękować.
Będzie nowy, kompletnie inny blog, gdzie poznacie mnie "osobiście" - to projekt, nad którym pracuję od wielu miesięcy i chciałabym go jeszcze w tym roku rozpocząć - mam nadzieję, że mój psycholog poprze mnie w tym, bo oprócz zwierząt, fotografii i pisania nie mam nic ciekawego światu do zaoferowania, a tylko to sprawia mi nieopisaną przyjemność i radość. Jak tylko uporam się z technicznymi sprawami jak kupno domeny, serwera i innych dziwnie brzmiących rzeczy, poinformuję Was o tym.
Myślę o Was każdego dnia, dlatego podjęłam decyzję, by wrzucić 21 rozdział w takim stanie, w jakim jest. Gdybym miała czekać na przypływ lepszego samopoczucia, zapewne musielibyście czekać do przyszłego roku lub jeszcze dłużej.
Kocham Was za to, że nadal tutaj jesteście i znosicie mnie. A szczególnie chcę podziękować Nerce - kochana, gdyby nie Ty, choroba dawno by wygrała ze mną tę bitwę i porzuciłabym WOD na zawsze. Dzięki Tobie nadal walczę, by WOD kiedyś doczekał się światła dziennego. Mam tylko nadzieję, że będziesz przy mnie trwać, a wiem, że to trudne - ciężki ze mnie przypadek :)
Love ya all! <3

_______________________________________________________

Nawet po kilku godzinach na horyzoncie nie widać było oznak pogoni. Konie szły spokojnym stępem jednym z traktów, zaś smoki leniwie się wznosiły tuż pod warstwą ciemnych, skłębionych chmur, wypatrując tego, czego ich dwunożni towarzysze zobaczyć już nie mogli.

– Spójrzmy prawdzie w oczy – poprosił nagle Bron, nie wytrzymując ciężkiej zasłony milczenia, która spadła na drużynę wkrótce po tym, jak ruszyli w dalszą drogę. – Albo smoczyca zabiła całe wojsko, jakie stacjonowało w zamku, albo najedli się strachu i porzucili pogoń.

Dannar, dotąd skupiający się na sprzeczkach z własnym koniem, oderwał myśli od rozmowy i skierował je na Brona.

– Żadne z powyższych – przyznał powoli, ściągając tym samym na siebie całą uwagę grupy. – Hakim Hal ma pod sobą potężną część armii i to, co nas zaatakowało, było jedynie przedsmakiem prawdziwej siły, jaką tam dysponował. Poza tym największy tyran tego świata musi mieć żołnierzy zdolnych do poświęcania życia w imię jego sprawy. Co by to był za dragon, gdyby przestraszył się zwykłego smoka? Oni wiedzieli, na co stać te bestie. Tutaj chodzi o coś innego.

– Więc o co? – spytał zdenerwowany Bron. Po chwili warknął ze złośliwością, o jaką nikt by go nie podejrzewał: - Altheo, powiedz Dannarowi, by odwołał czające się w pobliżu wojsko. Podejrzewam, że znów czyha na twoje życie i szuka okazji.

Althea spojrzała jedynie na przyjaciela z dezaprobatą, po czym dała sygnał do ruszenia kłusem. Nie podobała jej się okolica, którą jechali, a i atmosfera utrzymująca się w drużynie doprowadzała ją powoli do szaleństwa.

Dannar zmroził wzrokiem ponurego Brona i wbił pięty w boki Armelliano, zmuszając ogiera do staranowania konia młodzieńca. Bron jedynie prychnął, ale posłusznie ruszył za resztą, zamykając pochód wraz z milczącym Amaondelem.

– Hakim Halowi spodobała się potyczka. Na razie pozwoli nam żyć i oddalić się od zamku. Będzie obserwować nasze poczynania i dopiero gdy stwierdzi, że zabawa mu się znudziła, zaatakuje. Nie przewidział jednak, że zaprowadzę was do portowych wiosek, skąd zwiejemy mu sprzed nosa statkiem.

Bron prychnął, nie wierząc w słowa młodzieńca, jednak widząc spokojne zachowanie elfów, odpuścił dalsze kłótnie.

Po kilku minutach spokojnej jazdy na horyzoncie zamajaczył im duży, ciemny kształt. Althea zmarszczyła brwi i mimowolnie zwolniła do stępa, przyglądając się kolejnym dziwnym sylwetkom wyłaniającym się z mgły. W miarę, jak posuwali się naprzód, nieprzyjazna okolica powoli zaczęła się zamieniać w coś, co kiedyś mogło być wioską. Teraz mijali jedynie zgliszcza.

Spalona na popiół ziemia chrzęściła pod kopytami koni; nagie, poczerniałe gałęzie drzew wyciągały zwęglone palce ku poszarzałemu niebu, przypominając zastygłe w wyrazie rozpaczy postaci. Domy umiejscowione tuż przy głównym trakcie potraciły dachy, wiele z nich nie miało też ścian, a tam, gdzie kiedyś znajdowały się okna, teraz ziały ciemne dziury.

– Przyzwyczajcie się do tego widoku – odezwał się ponurym, niemal grobowym głosem Dannar – nie znajdziecie tutaj już przyjaźniejszej okolicy.

– Co… - Bronowi zabrakło słów, mimowolnie zaczął bowiem rozmyślać o wiosce, w której dorastał. Wyobraził sobie własny dom spalony i niemal doszczętnie zburzony. – Co tu się stało?

– Landar rozpoczął podbijanie krainy od ziem przylegających do morza – przyznał młodzieniec, patrząc z obrzydzeniem na dzieło własnego ojca. – Chciał odciąć jedyną możliwą ucieczkę ludziom, bo nikt o zdrowych zmysłach nie spróbuje przejść niedostępnych gór czy śmiercionośnej pustyni. Mogli to zrobić jedynie jeźdźcy smoków, a tych Landar albo zabił, albo zniewolił i podporządkował własnej woli.

– Jeżeli nie powstrzymamy tego szaleńca, cała kraina będzie tak wyglądać – mruknął Bron, rozglądając się na boki.

Nikt nie dostrzegł zwierzyny – okolica wyglądała na całkowicie wymarłą. Nie słyszeli ptactwa, popiskiwania myszy, czy skrzeku sójek w okolicznym na wpół spalonym sadzie. Wizja podbitego świata wydawała się teraz jeszcze bardziej przerażająca.

Dannar powstrzymał się od złośliwego komentarza pod adresem Brona. Postanowił jednak zmienić temat, by drużyna oderwała na moment myśli od ponurego końca.

– Gdzie twój gryf, Iluvielu? – zagaił elfa jadącego blisko elfki. – Czyżby zrezygnował z bliższych kontaktów z waszą rasą?

– Odrzucił go twój odór – warknął wojownik bez odwracania się do rozmówcy.

Dannar zamrugał zaskoczony i zaśmiał się w głos, co spotkało się z cichym sykiem księcia.

– Humor, proszę, proszę! Nie sądziłem, że sztywne elfy stać na takie odzywki!

Iluviel westchnął, przymykając na moment oczy, po czym zwrócił się do rozbawionego Dannara:

– Gdybyś nie był takim ignorantem to wiedziałbyś, że gryfy unikają otwartych przestrzeni. Przez kilka dni szczęściarz nie będzie musiał wysłuchiwać twoich utyskiwań.

Althea parsknęła, co spotkało się z mrożącym krew w żyłach spojrzeniem Dannara, jednak nie umiał się gniewać na dziewczynę zbyt długo. Po chwili sam zachichotał, podjeżdżając nieco bliżej prowadzącej pochód dwójki elfów.

– Musicie jednak przyznać, że ten gryf to znak.

Althea nieznacznie odwróciła głowę, by przyjrzeć się twarzy młodzieńca. Uniosła brwi, wyraźnie oczekując wyjaśnienia.

– Wszyscy uważali gryfy za wymarłą rasę, a tu proszę! – jeden z nich radośnie dołącza do naszej wesołej gromadki, by od czasu do czasu zachwycić pięknym umaszczeniem piór. Według mnie to znak, że Landar przegrywa. Skoro te stworzenia nadal istnieją i rosną w siłę, kwestią czasu jest, by mojemu staremu ojczulkowi powinęła się noga.

Iluviel zacisnął nieznacznie szczękę.

– Dlaczego tak bardzo zależy ci na porażce ojca? – spytał powoli, rzucając okiem na spalone pola rozciągające się tuż przed nimi. Przez kilka najbliższych godzin będą wystawieni na ataki, jednak szczerze wątpił, by ktokolwiek chciał ich zaatakować. Jak wspomniał Dannar, Hakim Hal był szaleńcem i lubił zabawę z ofiarą. Nie wyśle wojsk, które z pewnością są żadne krwi za wymordowanie kompanów. Straciłby zabawki.

– Jakbyś nie zdążył zauważyć, jestem synem tyrana podbijającego ziemie – mruknął z rozbawieniem, obserwując twarz elfa. – Stojąc po stronie ojca, z pewnością bym zginął, a ja lubię swoje życie. Wolę się pomęczyć przez rok, może dwa na wygnaniu i wygrać, niż zginąć w kolejnej bezsensownej bitwie.

– Jeżeli męczy cię nasze towarzystwo, możesz odejść – odezwała się Althea, po raz pierwszy od dłuższego czasu. Dannar zmarszczył brwi, a cały humor, który utrzymywał się od pewnego czasu, nagle uleciał.

– Z tobą nigdy – powiedział poważnym głosem. Elfka jedynie zerknęła na młodzieńca i uśmiechnęła się, jednak to wystarczyło, by utracone dobre samopoczucie na powrót zagościło w sercu.

Po chwili ruszyli kłusem, chcąc jak najszybciej zostawić za sobą zgliszcza oraz widmo śmierci.

Mgła towarzyszyła im przez resztę wędrówki, a wilgoć towarzysząca temu zjawisku wkradała się pod płaszcze i ciepłe kurty, mrożąc kości i wyciskając z ciał ostatnie resztki ciepła. Często spinali konie do galopu, jednak długo nie utrzymywali szybkiego tempa, na powrót zwalniając do kłusa, a potem do mozolnego stępa. Wkrótce potem zaczął padać deszcz, a gdzieś w oddali raz po raz ciemne chmury rozjaśniały błyskawice, jednak do uszu docierało jedynie słabe mruczenie.

Po kilku kilometrach natrafili na pierwszą szubienicę. Po zwłokach zostały jedynie kości leżące na ziemi, a z grubej belki zwisały sznury pociemniałe od krwi oraz deszczu. Drużyna nie patrzyła na to zbyt długo; szybko ruszyli kłusem, jednak im dalej jechali, tym więcej trupów mijali.

Mimo że od mordu minęło wiele miesięcy, a wszystkie pożary zdążyły dawno zgasnąć, ten przykry widok nadal przytłaczał i odbierał mowę. Nawet jeśli nikt nie skomentował tego, co widzieli, każdy domyślał się, że w portach nie spotkają ciepłego powitania. Uciekinierzy z wiosek, sieroty, bezrobotni oraz desperaci – nawet wiecznie optymistyczny Dannar zaczynał powoli wątpić.

Deszcz nadal mżył z zachmurzonego nieba, jednak ponad ten jednostajny dźwięk zaczął wybijać się inny, to nasilający się, to cichnący. Althea znów zwolniła do stępa i zmarszczyła brwi, spoglądając w górę, by wypatrzeć smoki. Mimo że czuła umysł swojej podopiecznej, to czarna sylwetka gada pozostała dla niej niewidoczna.

– Słyszycie to? – zapytała zaniepokojonym głosem, próbując zestawić ten dźwięk z szumem skrzydeł smoka. Jednak im dłużej się nad tym zastanawiała, tym większe ogarniały ją wątpliwości.

– Morze – wyszeptał Iluviel, po czym spiął konia do lekkiego galopu, jednocześnie wypatrując niebezpieczeństw. Drużyna czym prędzej ruszyła za nim, starając się ukryć euforię oraz radość narastającą w piersiach. Po raz pierwszy od dawna mieli przed sobą cel podróży. Nikt nie chciał zapeszać tej podniosłej chwili, jednak szybko stało się jasne, że dobry humor nie utrzyma się zbyt długo.

Droga, którą jechali, prowadziła między polami z czymś, co tutejsi może nazywali zbożem, lecz żaden członek drużyny nie umiał określić, co dokładnie próbowało wykiełkować. Skarłowaciałe, przygaszone, ledwo wystające znad ziemi rośliny wywoływały jedynie współczucie. Między grządkami przemykały z podkulonymi ogonami wychudzone psy przystające co pewien czas, by obejrzeć się za podróżnymi z nadzieją na złapanie ochłapów.

Wkrótce potem tuż przy trakcie zaczęły pojawiać się pojedyncze domostwa. Niektóre straciły ogrodzenia, w innych gospodarstwach zostały spalone stodoły, a część budynków miało pozapadane dachy czy dziury w miejscach, gdzie kiedyś znajdowały się okna. Raz czy dwa drogę przebiegł im pręgowany kot, lecz im więcej domów zostawiali za sobą, tym bardziej obco się czuli.

Aż do samej bramy wjazdowej nie spotkali nikogo. Dopiero mijając kamienne wieżyczki oraz podejrzliwego strażnika, dostrzegli pierwsze oznaki życia. Zgarbieni mieszkańcy chowali się pod przemoczonymi płaszczami, spiesząc się w tylko sobie znanych kierunkach. Lecz gdy tylko ujrzeli wjeżdżającą grupę, przystawali i oglądali się za zadbanymi końmi. Oczy błyskały im na widok bojowych ogierów z długimi grzywami, a kiedy sądzili, że nikt z drużyny ich nie usłyszy, jęli szeptać o przybyszach, zazdrośnie spoglądając na srebrne części rzędów.

Iluviel zatrzymał konia i rozejrzał się, nie czując się pewnie wśród zbiegowiska ciemnych, nieznajomych postaci wytykających palcami zaniepokojone konie. Nawet Dannar zbliżył się do reszty grupy, nie umiejąc przewidzieć, co zrobi tłum.

Gdy Althea miała już poprosić cicho księcia, by przejął dowodzenie i poprowadził ich do doków, w tłumie ktoś zaczął krzyczeć i przeciskać się ku grupie. Ludzie pierzchali przed nowym przybyszem, jednak nie odchodzili zbyt daleko, nie umiejąc wygrać z ciekawością, jaka ich przygnała na główny plac.

– Co tu się dzieje, na bogów? Szukacie zwady, hę?! – warczał ktoś, rozpychając się i klnąc na zmarznięte dzieci zbyt wolne, by w porę uciec przed kopniakami. Po chwili tuż przed drużyną wyrósł dowódca dragonów, grożąc policzkiem starej kobiecinie próbującej przejść na bok.

Mężczyzna zmarszczył brwi, widząc obcych podróżników.

– A wy tu czego? – zapytał nieprzyjemnym głosem, przyglądając się po kolei zakapturzonym, lekko zgarbionym postaciom w siodłach.

– Statku szukamy – przyznał Dannar, zanim ktokolwiek zdołał go powstrzymać. Dragon roześmiał się na tą wieść, patrząc z rozbawieniem, jak młodzieniec zsiada zgrabnie z potężnego ogiera i podchodzi bliżej.

– Źle trafiliście – przyznał, zakładając ręce na piersi. – Tutaj nie ma żadnych statków. A teraz zjeżdżajcie stąd, zanim pozbawię was tych kradzionych koni, a także głów za przestępstwo na ziemiach Landara.

Dannar przystanął i zamrugał. Po chwili zrzucił związanymi rękoma kaptur i przechylił lekko głowę niczym zaciekawiony szczeniak.

– To mój ojciec ustalił jakieś prawa po podbojach? Interesujące!

Dowódca, widząc znajomą twarz, szybko się wyprostował i przełknął głośno ślinę, lecz zanim zdążył się zreflektować, Dannar doskoczył do mężczyzny. Uderzył w splot słoneczny, wyciskając mu z płuc oddech, a potem złapał za rękojeść miecza przytroczonego do pasa. Dragon mimo braku powietrza zdążył zareagować i zatrzymać wysuwające się ostrze, jednakże i na to wojownik był przygotowany; stanął bokiem do dragona, uderzył łokciem w twarz mężczyzny, po czym wyszarpnął z całej siły miecz.

Wszyscy na placu zamarli, nie śmiejąc nawet pisnąć, podczas gdy Dannar, trzymając obiema rękoma za rękojeść, uniósł broń i szybkim cięciem pozbawił żołnierza głowy. Ciało upadło na kolana, by po chwili z mlaśnięciem rozciągnąć się na bruku. Dannar, nie zwracając uwagi na pojedyncze okrzyki zaskoczenia i strachu, przeciął ostrzem krępujące go więzy. Odrzucił miecz na ziemię tuż obok martwego ciała, by rozetrzeć sobie obolałe nadgarstki.

Kiedy uniósł głowę i przetarł twarz z deszczu, dostrzegł zaciśnięte w wąską kreskę usta Althei oraz pełne dezaprobaty spojrzenia elfów.

– Znudziło mi się noszenie tych sznurków – przyznał i wyszczerzył zęby w szczerym uśmiechu.

Bron parsknął, nie bardzo wiedząc, czy ma się roześmiać, czy rozpłakać. Amaondel skwitował to zachowanie przewróceniem oczu, zaś Iluviel wraz z Altheą powstrzymali się od komentarzy.

– Czy znajdziemy tutaj, dobrzy ludzie, statek oraz kapitana na tyle odważnego, by poprowadzić łajbę przez wzburzone fale morza ku spokojnym nurtom rzek lasów elfów? – zapytał głośno Dannar, rozglądając się po milczącym tłumie. Jego pytanie spotkało się z przejmującą ciszą, a kiedy jego uśmiech powoli zrzedł, ludzie zaczęli się rozchodzić w swoje strony.

– Trzeba przyznać, że porywasz tłumy swoimi przemowami – mruknął rozbawiony Bron, nakierowując konia w stronę doków, gdzie powoli skierował się Amaondel wraz z przyjacielem.

Dannar zrobił minę w stronę oddalających się pleców młodzieńca, po czym podszedł do konia i wskoczył na siodło, szybko dołączając do grupy. Mimo dobrego samopoczucia wywołanego popisową potyczką przed zbiegowiskiem, odczuwał niepokój, ilekroć zaglądał w ciemne uliczki odchodzące od głównej drogi, którą podążali.

– A co jeśli nie znajdziemy statku? – zapytał nagle Bron.

– Wtedy módl się, by przeżyć do następnej wiosny – warknął Dannar, ucinając tym samym wszelką dyskusję już w zarodku.

Nawet jeśli jechali w milczeniu i rozglądali się za gospodą, straganami, czy zagubionymi marynarzami, ciągle wracali myślami do pytania, jakie zadał młodzieniec. Bo nie brali w ogóle pod uwagę, że im się nie uda. Przewidzieli z góry, że spotkają przyjaznego kapitana, który zaproponuje im przepłynięcie do bezpiecznych wód elfów i nie napotkają na swojej drodze żadnych przeszkód.

W końcu kopyta koni natrafiły na drewno, a przed nimi wyrosły doki. Althea zatrzymała Escudero i spojrzała w dal, przyglądając się niewielkim falom burzącym idealną, choć ciemną niemal jak noc taflę. Szum stał się na tyle donośny, że ledwo słyszała stukot, który wybijały ich wierzchowce. Dostrzegła, że czasami na deski wpadała woda, mocząc je jeszcze mocniej niż słabo padający deszcz. Wywnioskowała, że to fale rozbijały się o miejsca dla statków, zalewając doki.

– Pierwszy raz w życiu widzisz morze? – Dannar stanął z Armelliano tuż obok siwego ogiera i tak jak jego towarzyszka, przypatrzył się ciemnemu, niedostępnemu horyzontowi.

– Widziałam je tylko na rysunkach w książkach – przyznała niechętnie Althea, po czym kiwnęła głową w stronę bezkresu rozciągającego się przed nimi i zapytała: - Co znajduje się za morzem?

– Tego nie wiemy – przyznał młodzieniec. – Pogłoski mówią, że są tam ziemie, jednak nie przeżył nikt, kto mógłby to potwierdzić.

– Może, gdy to wszystko się skończy, polecę z Nocną Furią odkryć to, co nieznane – mruknęła Althea, westchnąwszy z rozrzewnieniem.

Dannar uśmiechnął się.

– Z chęcią będę ci towarzyszyć.

Na ustach elfki pojawił się lekki, nostalgiczny uśmiech, który zaraz zniknął. Dziewczyna ruszyła wzdłuż doków, pozostawiając Dannara samego z myślami. Iluviel oraz Amaondel rozglądali się za kapitanami lub marynarzami zacumowanych statków, jednakże bez powodzenia.

Po niemalże godzinie poszukiwań nie znaleźli nikogo w przystani, kto mógłby im pomóc. Dannar już dawno zaprzestał kłusowania w tę i z powrotem wzdłuż brzegu. Siedział jedynie skulony w siodle, wodząc wzrokiem za siwymi zadami i klnąc, na czym świat stanął.

– Jak tak dalej pójdzie, to odmarznie mi tyłek – mruczał pod nosem, próbując rozetrzeć zgrabiałe ręce. Jednostajnie padający deszcz nie pomagał znużonej grupie; do ich umysłów zaczęła wkradać się myśl, że Bron niechcący wykrakał, choć nikt nie chciał tego powiedzieć na głos.

Nagle za plecami młodzieńca rozległ się ciężki stukot wojskowych butów oraz ostre pokrzykiwania. Zaskoczony odwrócił się w siodle tylko po to, by ujrzeć oddział dragonów z wyciągniętymi pikami w stronę znudzonego Armelliano.

– Przyjacielu, mamy towarzystwo – mruknął, łapiąc za wodze i delikatnie pobudzając konia łydkami. Zwierzę obróciło głowę w stronę żołnierzy i parsknęło – dla Dannara szyderczo, lecz dla zwykłego śmiertelnika ten dźwięk nie różnił się niczym od innych, które wydawały wierzchowce drużyny.

Zakładam, że tym też się zajmiesz, odezwał się Armelliano, odciążając jedną z tylnych nóg w jawnym geście ignorancji zagrożeniem.

– Zobaczysz, jeszcze kiedyś dostaniesz strzałą w ten głupi zad, to się nauczysz czujności – warknął Dannar do konia, co spotkało się z pobłażliwymi spojrzeniami rzuconymi między żołnierzami.

– Milcz! Zsiadaj z konia! – krzyknął jeden z dragonów, podczas gdy reszta żołnierzy zagoniła drużynę bliżej młodzieńca.

– Mówiłem tylko do konia, nie zrobiłem nic złego – jęknął Dannar, patrząc z wyrzutem na żołnierza, jakby nigdy nie widział człowieka rozmawiającego z własnym rumakiem.

Dragon prychnął i mocniej złapał za pikę, ignorując słowa młodzieńca.

– Jeszcze wmówisz mi, że nie zabiłeś dowódcy Ragnerra – warknął nieprzyjemnie, potrząsając bronią.

– Był niemiły, więc ukróciłem jego zapędy – przyznał niechętnie Dannar, nic sobie nie robiąc z gróźb żołnierza. – Tobie też radzę się uspokoić. Jestem Dannar, syn Landara i mam pełne prawo tutaj przebywać, a także zmieniać wam władze w szeregach.

Drużyna była pewna, że obwieszczenie Dannara wystarczy, by oddział odpuścił i zostawił ich w spokoju, jednak nikt nie spodziewał się, że po tych słowach dragoni zaczną się śmiać.

– Tak, a ja jestem sam Hakim Hal w przebraniu – zadrwił żołnierz najbliżej stojący Dannara, po czym delikatnie dźgnął młodzieńca w plecy. – Złaź, pókim miły.

Młodzieniec spojrzał na członków drużyny, zupełnie ignorując rozkaz dragona, po czym uśmiechnął się jednym z najbardziej szczerych i radosnych uśmiechów.

– To chyba ten moment, w którym powinniśmy nakarmić nasze pupilki.

Iluviel zmarszczył brwi, a Bron zamrugał zaskoczony, nie od razu rozumiejąc, co Dannar chciał przez to powiedzieć. Ale gdy ujrzał, jak Althea zamknęła oczy, zaś między oczami pojawiła się charakterystyczna zmarszczka, wiedział już, o czym ich kompan mówił.

Na placu wjazdowym do doków nastała pełna napięcia cisza, podczas której żołnierze czekali ze zniecierpliwieniem na ruch ze strony drużyny, zaś grupa czekała spokojnie na rozwój wydarzeń. Raz czy dwa zebrani widzieli zgarbione zakapturzone postaci mieszkańców wyglądających z zaułków, w których wcześniej się chowali, jednak przez długi czas nie wydarzyło się nic.

W końcu nowy dowódca oddziału stracił cierpliwość, uniósł pikę, po czym sięgnął po miecz, lecz zanim zdążył wyciągnąć broń z pochwy, przez szum wzburzonych fal i strug padającego deszczu przebił się trzeci, nowy dźwięk. Kilku żołnierzy spojrzało po sobie, ale nie zareagowali, w końcu ignorując ten fakt.

– Moja cierpliwość się skończyła – powiedział żołnierz, w końcu wysuwając ostrze. – Złaź z tego cholernego konia albo…

Nie zdążył dokończyć – huk skutecznie zagłuszył pozostałe słowa, zaś spadające na bruk dachówki zmusiły wszystkich do spojrzenia w górę.

Nocna Furia wczepiła się w dach domu, zaś skrzydłami wachlowała mocno powietrze, chcąc utrzymać w ten sposób równowagę. Zęby wyszczerzyła w kierunku żołnierzy, a błękitne przepełnione złością oczy wbiła w nieszczęsnego żołnierza dzierżącego dzielnie miecz.

– Co, do… - Dragon nie zdołał dopowiedzieć, bo nagle od strony morza tuż przed dokami zawisło potężne cielsko czerwonego smoka. Zwierzę spokojnie uderzało skrzydłami, ogonem niemal dotykając tafli wody, zaś głowę trzymał w jednej pozycji, obserwując rozwój wydarzeń.

– Gdybyś mi uwierzył – zaczął spokojnie Dannar, opierając się nonszalancko o przysypiającego Armelliano – to być może dożyłbyś wieczerzy.

W tym samym momencie Nocna Furia skoczyła, składając skrzydła i spadając całym impetem smoczego cielska na ziemię tuż za oddziałem, w wylocie uliczki, odcinając jednocześnie drogę ucieczki. Zniżyła łeb i zaryczała, zmuszając oddział do rozprawienia się z nią, nie z drużyną stojącą bliżej morza.

Potyczka nie trwała długo – przerażeni żołnierze próbowali uciekać, jednak, choć nieco nieporadny, na lądzie smok też dobrze sobie radził z łapaniem uciekinierów. Smoczyca nie wyładowywała już tak ogromnej furii, jaką grupa widziała podczas ucieczki z zamku. Po prostu metodycznie odławiała kolejnych mężczyzn i łamała im kręgosłupy. Nowego dowódcę jednak złapała za rękę i, wrzeszczącego wniebogłosy, podrzuciła w powietrze, by czekający na znak Ognisty Rubin też miał swój udział w polowaniu. Rozległ się głośny chrzęst i po chwili ciało w dwóch kawałkach spadło do morza, po chwili niknąc w spienionej toni.

Dannar, dotąd patrzący z lekką fascynacją na trupy dragonów, przeniósł spojrzenie na Altheę i zapytał:

– Prowadzisz jej statystyki? – Widząc zaskoczone spojrzenie dziewczyny, dopowiedział: – W takim tempie ludzka populacja na tych ziemiach znacząco się uszczupli.

Bron parsknął śmiechem, choć nikt nie spodziewałby się, że młodzieńca rozbawi żart jego wroga. Szybko jednak okazało się, że to był śmiech wymuszony przez stres, ale Dannarowi wystarczyło, że ktoś docenił jego błyskotliwość.

Gdy ich rozmowa ucichła, a elfka podjechała do smoczycy nadal przycupniętej między domami, z zaułków zaczęli wychylać się mieszkańcy, szepcąc coś gorączkowo i wskazując na bestie. Elfy rozejrzały się nerwowo, widząc, że doki nagle zaczynają się wypełniać tłumem. Nawet Armelliano, dotąd znudzony wydarzeniami rozgrywającymi się tuż obok niego, uniósł łeb i zastrzygł uszami.

Gdy fala wieśniaków zbliżyła się jeszcze bardziej, zacieśniając i tak już ciasny okrąg, dało się słyszeć pojedyncze urywki zdań:

– Smoczy jeźdźcy…

– Niemożliwe, jest z nimi syn tego tyrana!

– Czarny smok! Jak żyję, nigdy o takim nie słyszałam…

– To pierwsi, jakich widzę od ponad czterdziestu lat! Niemożliwe, by…

– To nie są smoki, one wymarły…

– Jakie one ogromne!

– Smoczy jeźdźcy!

Ostatnie zdanie zostało wykrzyczane na tyle głośno, że uciszyło pozostałych szepczących, a uwaga znów została skupiona na skołowanej drużynie otoczonej przez rozochoconą ciżbę. Żaden z członków grupy nie śmiał się odezwać, zaś Althea stanęła tuż przed smoczycą, gotowa ją bronić w razie potrzeby, choć wiedziała, że Nocna Furia sama świetnie by się obroniła.

W końcu z tłumu wysunął się starszy mężczyzna i wskazał na elfkę.

– Jesteś jeźdźcem tego smoka? – zapytał, co spotkało się z cichym warkotem wydobywającym się z głębi gardła gada. Althea pogłaskała nos zwierzęcia, w myślach prosząc Nocną Furię o spokój, zaś na głos odpowiedziała:

– Tak, na imię mi Althea, zaś smoczycę zwą Nocna Furia. Przybyliśmy tutaj, by odnaleźć statek oraz załogę na tyle odważną, by popłynąć razem z nami do bezpiecznych wód pod panowaniem Elfów Wysokich.

Między ludźmi rozgorzały podniecone rozmowy, niektóre głośne na tyle, by do podróżników dotarły strzępy, ale też takie, których nie dało się w ogóle zrozumieć. Widać jednak było, że mieszkańcy chcieli pomóc. Wśród niektórych padało ciągle jedno imię, aż w końcu, gdy Althea zaczynała tracić cierpliwość i chciała spytać, o kim rozmawiali, ten sam mężczyzna, co wcześniej, odezwał się:

– W porcie zostało kilka statków, które mogłyby się tam wybrać. Myślę jednak, że kapitan Merring ze Złotoskrzydłego będzie waszą jedyną nadzieją.

– Kapitan Merring? – powtórzył Iluviel. – A czy jest tutaj z nami?

– Aye!

Z tłumu wystąpił wysoki mężczyzna przed czterdziestką w długim ciemnym płaszczu; zrzucił z głowy kaptur i oczom drużyny ukazał się przystojny kapitan statku o intensywnie niebieskich oczach z kozią bródką i wąsami.

– Pirat? – spytał Amaondel z westchnieniem, powoli godząc się z myślą, że nic, co działo się w czasie ich podróży, nie było normalne, a zwłaszcza szaleńcza wyprawa wodami do jego kraju.

– Aye – przytaknął. – W dzisiejszych czasach piraci są na wagę złota. Nikt nie zna tych wód lepiej niż ja, a lato powoli się kończy. Do takiego kursu potrzeba odwagi, a nie ma dla pirata lepszej możliwości, by udowodnić męstwo, niż samobójcza podróż ze smoczymi jeźdźcami.

Elfy spojrzały po sobie, zaś Bron, dotąd milczący, wzruszył ramionami.

– I tak nie mamy innego wyjścia – zauważył – więc chyba przesądzone.

Iluviel skinął głową na kapitana, po czym zwrócił się do mieszkańców:

– Czy uda nam się zebrać nieco zapasów na drogę? Nie chcemy uszczuplić waszych zasobów, mamy też złoto, możemy zapłacić.

– Nic nam po złocie, dobry człowieku – zawołała staruszka gdzieś ze środka tłumu. – Wojsko nas z niego ograbi. Równie dobrze możemy wam to wszystko oddać za darmo.

Amaondel zacisnął szczęki, ale nie zamierzał protestować. Spojrzał za to na Altheę, oczekując od niej jakiejkolwiek reakcji. Dziewczyna jednak milczała, zapatrzona na zaciekawiony smokiem tłum.

– Kiedy możemy wypłynąć? – zapytał Dannar kapitana, ściągając na siebie z powrotem podejrzliwe spojrzenia.

– Do jutra powinniśmy zdążyć z załadunkiem – przyznał mężczyzna, wkładając kciuki za szeroki pas. – Złotoskrzydły stoi przycumowany w ostatnim doku na zachód. Naprzeciwko znajduje się całkiem przytulna tawerna, gdzie będziecie mogli odpocząć. Zajmiemy się wszystkim, oczywiście za odpowiednią zapłatą.

Amaondel parsknął, a czerwony smok machnął mocniej skrzydłami, wyrywając z gardeł najbliżej stojących ludzi okrzyki trwogi.

– Dostaniesz swoje złoto i klejnoty, piracie – przyznał zimno – jak tylko dopłyniemy do królewskich pałaców.

Merring uśmiechnął się, ukazując białe, równe zęby. Althea mogłaby przysiąc, że ten człowiek kiedyś był jakimś wysoko urodzonym szlachcicem. Najwidoczniej wojna zamieniała nawet najbardziej prawych ludzi w szumowiny walczące o każdy skrawek ziemi czy świecidełek wartych choć trochę złota.

– Królewski namiestnik, jak przypuszczam – zagadnął wesoło kapitan, lecz Amondel, uciął szybko dyskusję, odpowiadając:

– Nie twój interes, piracie. Zajmij się swoją pracą.

Elf ruszył w stronę zachodnik doków, nie czekając na czyjąkolwiek reakcję. Althea ostatni raz pogłaskała smoczycę, po czym wydała jej rozkaz odlotu. Zwierzę zaćwierkało w odpowiedzi i wyskoczyło w górę, by rozłożyć skrzydła na otwartej przestrzeni. Mieszkańcy nadwornego miasta zaczęli wiwatować i krzyczeć, wskazując dwa potężne smoki znikające z ich pola widzenia.

Drużyna aż do samej tawerny miała za towarzystwo małe dzieci, starców oraz ciekawskie kobiety, zaś jedynymi dźwiękami, jakie słyszeli, były pełne zachwytu okrzyki i prośby, by pozbyli się z tych ziem Landara. Nikt jednak słowem nie wspomniał o Dannarze w obawie przed utratą życia. Młodzieniec jednak, chowając się w małym obskurnym pokoiku, wiedział, że nawet po wielkim heroicznym czynie w obronie ich życia nie kupi zaufania czy życzliwości.

Po raz pierwszy od dawna poczuł się bardzo samotny, a w sercu zagościł smutek.