1.17 'Pułapka'

Althea siedziała na parapecie okna i wpatrywała się w wylot uliczki, gdzie co kilka chwil pojawiała się zagubiona osoba spiesząca do domu. Deszcz bębnił o stary bruk, a niebo rozświetlały błyskawice, jednak wielu ludzi nadal załatwiało własne sprawy, niepomni na to, że byli przemoczeni do suchej nitki. Elfka nigdy nie sądziła, że usiądzie spokojnie przy otwartym oknie w wielkim mieście i bez skrępowania zacznie obserwować innych. Tak bardzo przyzwyczaiła się do podróży oraz wiecznego uciekania, że chwila spokoju stała się dla niej rzeczą wysoce nienaturalną – być może dlatego jej nierozpakowane tobołki nadal stały w kącie pokoju.

Odwróciła się tylko na chwilę, by zerknąć na Dannara wchodzącego do jej kwatery, a po chwili znów zapatrzyła się na uliczkę, powoli rozrastające się kałuże oraz samotnego człowieka kulącego się pod dziurawym płaszczem. Gdy młodzieniec dołączył do niej na parapecie i spojrzał na to samo, co ona z taką zawziętością studiowała, spytała cicho:

— Gdzie reszta?

— Elfy próbują znaleźć jakieś informacje na temat naszego wroga, a Bron zapija smutki w alkoholu — odpowiedział zgodnie z prawdą i lekko zachichotał na wspomnienie delikatnie wstawionego młodzieniaszka prawiącego morały kilku młodszym kolegom.

Dannar, opuszczając go, żywił nadzieję, że Bron nie zrobi niczego głupiego, jednak im dłużej o tym myślał, tym mocniej zaczynał się niepokoić.

— Szkoda mi go — przyznała po chwili Althea, w końcu odrywając wzrok od ciemnej ulicy. — Wiadomo, że każdy kochał sir Irvinga na swój sposób, jednak to on najbardziej się do niego przywiązał.

— Kiedyś miałem takiego nauczyciela — mruknął po chwili ciszy Dannar. — Gdy byłem mały i mój ojciec dopiero planował wielkie podboje, sprawdzając swe siły na małych kraikach, przydzielił mi kilku nauczycieli. Jeden uczył mnie jazdy konnej, inny walki na miecze, jeszcze inny zajmował się łucznictwem, kolejny zabierał mi wiele godzin czasu w bibliotece, ucząc najważniejszych rzeczy z dziedziny historii, geografii, obyczajów tego świata… Jednak bratnią duszę odnalazłem w starym smoczym jeźdźcu, Naldorze. Naldor stracił swoją bestię, gdy miał niewiele mniej niż trzydzieści wiosen, i bardzo mocno to nim wstrząsnęło, jednak nie do końca złamało jego ducha. Uczył mnie wszystkiego o smokach, walce u ich boku, ale także wielu rzeczy zupełnie niezwiązanych z latającymi bestiami. Mój tata zawsze wyznawał zasadę, że zawieranie bliższych znajomości jest zgubne i jest oznaką słabości. Dowiedział się o mojej przyjaźni z Naldorem i wydał na niego wyrok śmierci.

— To straszne — wyszeptała Althea, ciesząc się w duchu, że młodzieniec zdecydował się przed nią obnażyć w ten sposób.

To było oznaką dużego zaufania oraz zażyłości, jaka się między nimi powoli rodziła.

— Nie tak bardzo straszne jak to, że ja musiałem wykonać ten wyrok — dodał Dannar, a elfka niemal otworzyła usta ze zdumienia, słysząc tę nowinę.

Jeździec jednak nie wyglądał na zasmuconego – prawdę mówiąc, ciężko było cokolwiek odczytać z jego twarzy.

— Wtedy dopiero zacząłem dostrzegać prawdziwą naturę mojego ojca — kontynuował po kilku chwilach milczenia, podczas których oboje wpatrywali się w kałuże za oknem, w samotnego wędrowca nadal niezdecydowanego, w którą stronę ma pójść. — Nie byłem w stanie unieść miecza, niemal dławiłem się własnymi łzami, ojciec jednak ciągle powtarzał mi, jak bardzo jestem słaby. Jednak Naldor… On chyba chciał umrzeć i dołączyć do swego smoka. A przynajmniej był na to gotów, bo gdy w końcu udało mi się podnieść ostrze, by ściąć jego głowę, on po prostu uśmiechnął się i powiedział, że jest ze mnie bardzo dumny.

Altheą bardzo wstrząsnęło to wyznanie. Nie sądziła, że Dannar skrywa w sobie tyle cierpienia spowodowanego przez ojca. Teraz zaczynała rozumieć, dlaczego chciał od niego odejść, stanąć po przeciwnej stronie i go pokonać – by wziąć odwet za tych, których musiał zabić wbrew swojej woli.

— Przykro mi — powiedziała cicho, jednak młodzieniec nie wyglądał na takiego, co potrzebował pocieszenia.

Oderwał wzrok od widoków i spojrzał na nią uważnie; był na tyle natarczywy, że aż speszył dziewczynę.

— Od tamtej pory po prostu nie zamierzałem zawierać zbyt bliskich znajomości. — Poprawił się na parapecie i niechcący musnął dłonią rękę elfki.

Nie wiedzieć dlaczego, po jej ciele przeszedł dziwny prąd; przyjemny, jeśli miała go uważniej analizować.

— Ja nie znałam swoich rodziców — przyznała szybko, chcąc ukryć zakłopotanie spowodowane zachowaniem towarzysza. — Zostałam wychowana przez właścicielkę warowni w Dolinie Smoka, jednak z jej strony był to zwykły obowiązek. Traktowała mnie już od najmłodszych lat jak jedną ze służących, którą może wykorzystać i na dodatek nic za to nie płacąc. Tak naprawdę jedyną miłość, jaką odczułam w swoim życiu, była ze strony kucharek w zamkowej kuchni, a potem ze strony Nocnej Furii.

— A Bron? — dopytał łagodnie Dannar, wyciągając rękę w stronę twarzy dziewczyny, jakby chciał ją pogłaskać, jednak odgarnął jedynie kosmyk włosów za ucho.

Althea parsknęła cichym śmiechem, po czym wzruszyła ramionami, udając, że poprzedni ruch Dannara nie zrobił na niej żadnego wrażenia.

— Bron jeszcze nie wie, że wiązanie się ze mną byłoby błędem. Kiedyś znajdzie miłość swojego życia — odpowiedziała, choć w jej głosie nie dało się dosłyszeć przekonania.

Dannar roześmiał się.

— Może i teraz skupia się na żałobie, ale jak tylko się otrząśnie, znów zacznie wypalać ci dziury w plecach swoim ognistym spojrzeniem. — Teraz i Althea zaczęła się śmiać, w duchu przyznając towarzyszowi rację.

Po chwili oboje zamilkli, pogrążając się w ciszy, która po raz pierwszy od dłuższego czasu nie była przytłaczająca.

Althea spojrzała za okno i zmarszczyła brwi, widząc, że zakapturzony nieznajomy wpatrywał się w ich okno – widziała kawałek jego twarzy oraz dziwny uśmiech wykrzywiający nieproporcjonalnie duże wargi.

— Cieszę się, że od niego odszedłem — odezwał się nagle Dannar, odrywając Altheę od jej obserwacji.

Dziewczyna znów skupiła się na Dannarze i niemal podskoczyła w miejscu, widząc, że podczas gdy ona patrzyła na dziwnego nieznajomego, on przysunął się jeszcze bliżej. Między nimi została niewielka przestrzeń, którą łatwo byłoby usunąć, gdyby się nachylił i ją pocałował.

O czym ona, do cholery, myślała?!

— Dlaczego? — spytała, nerwowo przełykając ślinę. — Jakby nie patrzeć, to twój ojciec. Chyba nie zawsze taki był…

Młodzieniec chwilę się zastanawiał, po czym wzruszył ramionami.

— Zawsze miał w sobie coś… przerażającego i coś, co sprawiało, że wszyscy się go w pewien sposób obawiali. Odpychał innych, skupiał się na morderczych wizjach, jednak… może kiedyś, dawno, bardzo dawno temu, nie był taki…

Althei znowu zrobiło się żal Dannara. Nie znała swoich rodziców, więc mogła jedynie zgadywać, jacy byli, skąd pochodzili i czym się zajmowali. On wychowywał się w cieniu tyrana podbijającego kolejne miasta, wsie, krainy. Mordował niewinnych i zmuszał innych do mordowania. Z dwojga złego to ona miała w życiu łatwiej.

— W każdym razie nigdy nie przykładałem do tego większej wagi. — Wzruszył ramionami, jakby to go nie obeszło, po czym temat się urwał i oboje umilkli.

Deszcz jeszcze bardziej się nasilił, a rozmowy na dole przerodziły się w krzyki. Althea zdziwiona zerknęła w kierunku drzwi, jednak dłoń Dannara na jej policzku szybko skierowała całą jej uwagę na niego. Nie wiedziała dlaczego, ale oczy jeźdźca o nienaturalnym miodowym kolorze kojarzyły jej się z bezpieczeństwem, spokojem…

Przy nim już dawno straciła jakikolwiek zdrowy rozsądek.

— Jak już mówiłem, nie żałuję. — Jego kciuk z wolna gładzący skórę doprowadzał ją do szaleństwa, tak samo mocno jak lekki uśmiech błąkający się na ustach.

Nie miała pojęcia, w którym momencie tak bardzo jej się spodobał i tak bardzo polubiła jego towarzystwo. Miał w sobie coś, co ją przyciągało, i nie potrafiła się temu w żaden sposób oprzeć.

Wiedziała, że to było zbyt piękne, żeby było prawdziwe. W momencie, gdy już stała się pewna, że po raz pierwszy pozna smak ust mężczyzny, do pokoju wpadł Bron.

— Żołnierze Landara tu są! Zbieramy się!

Czar prysł, a uniesienie szybko zastąpiło przerażenie. Dannar puścił ją i złapał za ich torby podróżne rzucone na sienniki. Szarpnął ją za rękę i wypadł z pomieszczenia, omijając przerażonych lokatorów, którzy biegli na oślep do wynajętych pokoi, byle tylko uniknąć kary.

Althea z trudem nadążała za młodzieńcem, ciągle potykając się lub wpadając na ludzi, jednak panika spowodowana wtargnięciem oddziału żołnierzy sprawiła, że nikt nie przejął się dwojgiem nieznajomych wymykających się tylnymi drzwiami.

Wypadli na deszcz; krople siekły ich w twarze, zimno wdzierało się pod niepozapinane płaszcze, lecz teraz najważniejsza była już tylko ucieczka. Althea odetchnęła z ulgą, gdy Dannar puścił jej rękę i wpadł do stajni, by osiodłać konie. Dziewczyna ujrzała Brona oraz elfy; kamień spadł jej z serca, więc czym prędzej zabrała Escuduro z boksu.

Nie pamiętała, kiedy ostatnim razem bała się tak mocno. Strach ściskał jej gardło, pozbawiając tchu, a drżące ręce ledwo trzymały wodze. Ogier tańczył pod nią, gotów skoczyć w galop, jednak mocne szarpnięcie nadal wstrzymywało zwierzę przed działaniem.

Czekała na resztę drużyny; widziała przerażenie w oczach Brona, choć usta miał zaciśnięte, a krok sprężysty i pewny. Nie było po nim widać tych kilku kolejek, które osuszył z towarzyszami niedoli w sieni. Z kolei Dannar po raz pierwszy okazał inne emocje niż chłodny spokój czy pogardliwe rozbawienie – widziała jego niepokój w tym, jak źle podpiął siodło, jak niemal spadł, chcąc pospiesznie podciągnąć popręg.

— Uciekniemy — odezwała się głośno, ściągając uwagę młodzieńca. — Jak zawsze, damy radę.

Nie odpowiedział; zacisnął usta i nieznacznie skinął głową, co wcale jej nie uspokoiło. To przecież on był największą podporą drużyny – jego niesłabnący entuzjazm dodawał otuchy innym, nawet elfom.

Czyżby nie wierzył, że im się uda?

Konie wypadły na brukowane ulice, gnając co sił w kierunku bram. Deszcz zacinał jeszcze mocniej niż wcześniej, ograniczając widoczność, jednak to panika powoli uwidaczniająca się wśród towarzyszy była teraz ich największym wrogiem.

Kręte uliczki sprawiały, że musieli zwolnić szaleńczy pęd – konie co i rusz potykały się lub ślizgały. Gdyby mieli jeszcze czas, spróbowaliby się skryć w biednym zakątku miasta, jednak teraz, gdy ich odkryto, upływający czas stał się ogromną przeszkodą.

A także zamknięte bramy.

Escuduro, ślizgając się po mokrej kostce, zahamował tuż przed żelazną kratą, zaś jeden z koni trzymający się tuż za nim niemal upadł, próbując uczynić to samo. Bron syknął i zrobiło mu się gorąco – złamana noga u wierzchowca to ostatnie, o czym teraz marzył.

— Da radę ją otworzyć?! — spytał Amaondel, rozglądając się za strażnikami; powinno ich tu być co najmniej dwóch, jeśli nie trzech.

Jednak niewielka stróżówka świeciła pustkami.

Iluviel zeskoczył z klaczy i ruszył w kierunku wielkich drzwi, za którymi skrywał się mechanizm unoszący żelastwo. Jednak nie zdążył tam dotrzeć; świst strzały zmusił go do uskoczenia w bok. Gdy przetoczył się pod najbliższą ścianę, wyciągnął łuk. Przeczesywał wzrokiem mury, szukając wroga.

— Znajdźmy inną bramę! — krzyknął Bron, lekko mrużąc oczy pod naporem lejącego deszczu. — Nie traćmy czasu!

Gdy wszyscy z powrotem znaleźli się na swoich rumakach, spełniły się ich najczarniejsze scenariusze: oddział wojsk Landara zdołał ich dopaść. Jeden z koni zarżał, widząc burgundowe, ociekające wodą płaszcze i złowrogie piki wymierzone w piersi zwierząt. Pióropusze na hełmach oklapły i nie raziły czerwienią w świetle miastowej latarni, jednak nawet tak nieistotne szczegóły nie ujęły grozy, jaka towarzyszyła żołnierzom.

Althea nie mogła się ruszyć. Czuła jedynie drżenie mięśni napiętego konia i przeraźliwe zimno, które zwaliłoby ją z nóg, gdyby stała. Trzymała się kurczowo wodzy – to było jej ostatnie pocieszenie, ostatnia ostoja oraz nadzieja na to, że uda im się uciec.

Iluviel ściągnął łuk z pleców i nałożył strzałę na cięciwę.

— Nie radziłbym — odezwał się cicho Dannar, wskazując coś ponad nimi.

Wszyscy podążyli tam wzrokiem i westchnęli. Łucznicy z oddziału Landara celowali w każdego z nich. Wystarczył jeden niewłaściwy ruch i po nich.

Jeden z żołnierzy wysunął się naprzód; jego zbroja chrzęściła metalicznie; ciężkie buciory rozchlapywały wodę, gdy stanął przed siwym ogierem. Mężczyzna nie wydał się Althei straszny – jego wzrok był nieco znudzony, a także zmęczony.

— Zsiadajcie z koni — rozkazał; siła jego głosu zaprzeczyła wcześniejszym obserwacjom elfki. Dowódca nadal miał mnóstwo energii. — To koniec.

Z początku nikt nie zareagował. Althea poruszyła się nerwowo w siodle, oglądając się na innych i czekając na ich ewentualne posunięcia. Jednak gdy Iluviel bardzo powoli opuścił łuk, wiedziała, że przegrali. Strach, który w nią uderzył, był tak silny, że niemal upadła, zsuwając się z grzbietu ukochanego konia.

Czując ciężar kajdan na nadgarstkach, gorączkowo prosiła w myślach Nocną Furię, by jej nie ratowała. Nie zabrałaby ze sobą wszystkich na raz, zresztą łuczników było tak wielu, że mogliby strącić gada z nieba przy pierwszej próbie odbicia więźniów.

Bron syknął, kiedy jeden z żołnierzy popchnął go brutalnie do przodu; Iluviel milczał z kamienną twarzą, gdy odbierali mu miecze, łuk oraz kołczan pełen strzał. Zaczęli go przeszukiwać, jednak prócz kilku zwojów z osobistymi zapiskami niczego nie znaleźli.

Łopot skrzydeł wprawił wszystkich w zdumienie. Przerażona Althea zadarła głowę, będąc pewną, że Nocna Furia zignorowała jej prośbę i postanowiła na własną łapę uratować tylu, ilu zdoła, jednak to nie czarna bestia ukazała się ich oczom, lecz czerwona – wściekła, gotowa zabić.

Amaondel uniósł ręce; Rubin złapał wyciągnięte dłonie i machnął mocno skrzydłami, zwalając z nóg wielu pikinierów, a czubkami strącając kilku łuczników ze swych pozycji. Ich krzyk szybko się urwał, gdy ciała z plaśnięciem upadły na brukowaną ulicę.

— Zestrzelcie to ścierwo! — wrzasnął dowódca, gramoląc się na nogi, jednak zanim łucznicy zdążyli zareagować na rozkaz, smok zniknął z pola widzenia, pozostawiając po sobie jedynie ciemne niebo.

Althea była wstrząśnięta. Amaondel nie pomyślał o żadnym z nich, tylko o sobie! Uratował własną skórę, zapominając o przepowiedni, o ich misji, o więzach przyjaźni. Jednak gdy zerknęła na Iluviela, elf nie dał po sobie poznać, że tak nagła ucieczka księcia go zdziwiła. Tak jakby to była część planu, o którym nikt nie wiedział.

Gdzie on poleciał, Furio?, spytała w myślach dziewczyna, a gdy dotknęła umysłu smoka, poraziła ją wściekłość emanująca z bestii. Mogła sobie jedynie wyobrażać, jak całe ciało gada drży od z trudem pohamowywanej złości i zmartwienia. Nie martw się o nas!, pospieszyła z wyjaśnieniami, byle tylko załagodzić buzujące emocje smoczycy. Musisz pozostać na wolności, byśmy mogli ułożyć sensowny plan ucieczki. Bez ciebie może się to nie udać, a jeśli teraz wkroczysz, mogą kogoś zabić, bylebym tylko cię odwołała. To nie jest dobry pomysł, musisz być cierpliwa.

Czuła, że smok zaczyna się uspokajać. Nie musiała zaciskać już zębów, by nie rzucić się na najbliższego z żołnierzy, pchnięta emocjami podopiecznej, jednak zwierzę nadal pozostawało na granicy szaleństwa.

Nie wiem, gdzie polecieli, odpowiedziała w końcu smoczyca. Straciłam ich z oczu.

Althea westchnęła. Od dawna wiedziała, że Nocną Furię napędzały emocje, ale nie sądziła, że mogły być na tyle silne, by zaślepiały jej zdrowy rozsądek oraz zdolność skupienia na innych rzeczach. Musiała nad tym popracować, gdy tylko uda im się uciec i trafić do bezpiecznego miejsca.

O ile uda im się uciec.

Już miała zapytać o jej pozycję, gdy poczuła zimny dreszcz przebiegający po plecach oraz nieznaczną zmianę atmosfery. Żołnierze wyprostowali się na baczność i rozstąpili, a wtedy oczom więźniów ukazała się zakapturzona postać powoli sunąca w ich stronę, jakby nigdzie jej się nie spieszyło. Nie wiedzieć dlaczego, dziewczyna zaczęła się bać.

— To niesamowite, kogo możemy spotkać w tak małych, nic nieznaczących mieścinach — odezwał się nieznajomy dziwnie niskim, lekko posykującym głosem.

Gdy odrzucił kaptur, Althea stłumiła krzyk, nie chcąc okazywać fali przerażenia, która w nią uderzyła po ujrzeniu najbardziej odpychającej i odrażającej twarzy, jaką w życiu widziała.

— Jeźdźcy smoków — wymruczał, podchodząc do Althei i przyglądając się jej fiołkowym oczom. — Gdzie twój smok?

Nie potrafiąc odzyskać władzy nad zdrętwiałym językiem, zdołała jedynie pokręcić nerwowo głową.

Łysy mężczyzna westchnął ciężko, wznosząc oczy do nieba.

— Czy tak trudno odpowiedzieć na niezwykle proste pytanie? — spytał jakby sam siebie, bo po jego minie można wnioskować, że nie oczekiwał odpowiedzi.

Wyciągnął nienaturalnie bladą dłoń w kierunku głowy elfki, lecz nie dotknął jej czoła.

Mimo to Althea zaczęła krzyczeć.

Kolana się pod nią ugięły i osunęła się na bruk, nie przestając wrzeszczeć. Iluviel wyrwał się żołnierzom, lecz na ich miejsce zaraz doskoczyło kolejnych sześciu; jeden z nich wymierzył mocny cios w brzuch elfa i ten musiał ulec. Bron próbował błagać tajemniczego mężczyznę, by darował elfce życie, że może zabić jego, jednak nikt mu nie odpowiadał.

Wtedy odezwał się Dannar, dotąd nieruchomy i milczący, choć to zawsze on miał najwięcej do powiedzenia oraz pokazania.

— Miałeś jej nie krzywdzić, Hakim Halu — warknął na tyle głośno, że niemal każdy na placu mógł go usłyszeć.

Hakim Hal prychnął, a w tym samym momencie usłyszeli potężny grzmot przetaczający się po okolicy i narastający z każdą sekundą. Żołnierze patrzyli w popłochu po niebie, jednak nic nie dostrzegli, póki jedna ze ścian najbliższego budynku nie eksplodowała. Ogromne kamulce spadły na bruk, wielu zabijając na miejscu, zaś pył wypełnił każdy zakątek, na wiele sekund zasłaniając widok. Deszcz jednak szybko zmył chmurę i ukazał im potężną paszczę zawisłą nad magiem – rozwartą i gotową zabić, lecz nie atakującą.

Czar torturujący elfkę znikł bez śladu; dziewczyna upadła na bok, a woda zmyła krew sączącą się z nosa.

— Furio… — wyszeptała, nim zanurzyła się w ciemność, lecz nie straciła przytomności.

Najwyraźniej Hakim Hal miał co do niej jeszcze jakieś plany, ponieważ utrzymywał jej świadomość za pomocą magii, by mogła widzieć i słyszeć to, co działo się dookoła niej.

— Nareszcie się spotykamy! — zakrzyknął rozradowany Hakim Hal i klasnął w dłonie.

Smoczyca zajęczała, jej ogon chlasnął wściekle o dom nieopodal, burząc go do szczętu, jednak głowa pozostała w tej samej pozycji, blokowana przez czar szalonego maga.

— Cóż za niebywały, dojrzewający okaz! Dannarze, spisałeś się na medal — pochwalił młodzieńca mężczyzna, przyglądając się z bliska białym zębom i spływającej po nich ślinie.

Iluviel po raz pierwszy od początku pojmania okazał jakiekolwiek odczucia: wytrzeszczył oczy i spojrzał na Dannara nie tyle ze złością, co z zawodem oraz rozżaleniem. Lecz to Bron wykrzyczał wszystko to, czego elf nie był w stanie z siebie wykrztusić.

— Ty! — wrzasnął, próbując wyrwać się żołnierzom, jednak byli dla niego za silni. Poprzestał więc na krzyku: — Zaufaliśmy ci! Sir Irving ci zaufał! Althea ci ufała! Zdrajca!

Dannar dopadł go w dwóch susach i złapał za poły płaszcza, przyciągając jeszcze bliżej. Jego miodowe oczy ciskały pioruny.

— Zamknij się, do cholery, jeśli chcesz żyć! Wyświadczam wam przysługę — warknął i odrzucił go od siebie, a Bron, wytrącony z uwagi, upadł na bruk.

Nie zrozumiał żadnego słowa; był zbyt oślepiony wściekłością, by spróbować przeanalizować jego wypowiedź.

— Oni nigdy ci już nie zaufają! Nigdy! — krzyczał, gdy żołnierze Landara złapali go za ręce i, na wpół wlokąc, na wpół niosąc, zabrali sprzed oblicza syna tyrana.

Hakim Hal zostawił smoka i znów klasnął w ręce. Dannar skrzywił się; ten ruch zupełnie nie pasował do zdeformowanego przez magię oblicza.

— Smok jest nasz, mamy jeźdźca i jego popleczników. Nie przejmowałbym się jednym zbiegłym, na pewno dopadniemy go po drodze — oznajmił, podchodząc do Dannara. Spojrzał na niego i się uśmiechnął, po czym poklepał go po ramieniu. — Wspaniale wykonana robota. Przepraszam, że w ciebie wątpiłem, ale twoje dziwne przywiązanie do tej dziewczyny powinno szybko zniknąć. Dla twojego dobra.

Dannar zacisnął zęby, z trudem wsiadając na konia. Dosyć niechętnie przystał na propozycję towarzyszenia Hakim Halowi; nie po tym, co zrobił reszcie. I nie po tym, w jaki sposób spoglądał na niego Iluviel.

Obserwował z boku, jak jeden z żołnierzy brutalnie wrzuca nieprzytomną Altheę na grzbiet Escuduro, po czym zadarł głowę, by spojrzeć na zniewolonego smoka. Widok zimnych, wściekłych oczu Nocnej Furii utwierdził go w przekonaniu, że był w niebezpieczeństwie.

Jeśli Hakim Hal nie zapanuje nad smokiem, on zginie jako pierwszy. Jako ten, który zdradził.