1.13 'Nowy wróg'

Smoki z pewnością zostały stworzone do latania. Na lądzie przypominały nieporadne jaszczurki, ociężałe oraz niezdarne. Ich ruchy nasuwały na myśl węża podróżującego na czterech łapach, zamiatającego ogonem swe ślady. Skrzydłami gady utrzymywały równowagę, a rozwidlone języki smakowały powietrze, informując o zmianach zachodzących w atmosferze wokół nich.

Gęsta mgła nie ustępowała, zmuszając podróżnych do podjęcia radykalnych kroków. Amaondel poprosił Ognistego Rubina, by ten wraz z Nocną Furią szli tuż przed grupą, by wybadać teren i ewentualnie zapobiec jakimkolwiek zagrożeniom. Zwierzęta potraktowały to jako zabawę, jednak już po upływie godziny książę usłyszał w umyśle pierwsze skargi.

Bestie żyły teraźniejszością – nie rozpamiętywały przeszłości ani nie planowały kilku kroków naprzód. Uwielbiały pomagać dwunożnym istotom, jednak musiały w tym odnajdywać frajdę, zalążek zabawy, która sprawi im przyjemność. Czynność ta nie mogła być jednakże jednostajna oraz trwać zbyt długo, bo zaczynały się nudzić.

Przykro mi, ale dopóki mgła będzie na tyle gęsta, że nie będziemy nic widzieć przed sobą, musicie dalej podążać lądem, powiedział zbolałym głosem elf, czując w głowie niechęć gada. Choć żaden ze smoków nie zgłosił sprzeciwów, wszyscy wiedzieli, że były niezadowolone. Chęć pomocy stawała się u nich silniejsza niż osobiste pobudki, toteż drapieżniki dalej kroczyły w zasłonie z mgły.

Tamtego dnia Althea znów spotkała tajemnicze stworzenie. Zwierzę siedziało na drzewie, koło którego postanowiła zostawić juki, obserwując wszystkich z wysokości. Elfka nie mogła oderwać wzroku od potężnego cielska przycupniętego na grubym konarze oraz skrzydeł leniwie rozłożonych po bokach. Koniuszek jednego z nich niemal dotykał twarzy dziewczyny, jednak Althea nie miała w sobie na tyle odwagi, by dotknąć granatowego pióra ozdobionego błękitnym obramowaniem.

Obserwacja zwierzęcia sprawiała jednak nie lada pokusę, toteż zabawiła przy bagażach nieco dłużej, a gdy nikt z drużyny nie zaniepokoił się nieobecnością dziewczyny w obozie, zadarła głowę i w końcu pokonała strach, wyciągając ku zwierzęciu rękę.

Drapieżnik przyglądał się z zaciekawieniem smukłym palcom, zaś po kilku chwilach zniżył łeb i spróbował dosięgnąć dziobem koniuszka najdłuższego palca Althei. Elfka była zachwycona niesamowitym doświadczeniem.

Kiedy do jej uszu dobiegło nawoływanie oraz zaniepokojony skrzek Nocnej Furii, Althea cofnęła rękę, spojrzała tęsknie w kierunku barwnego stworzenia, po czym ruszyła szybko w kierunku obozowiska oddalonego jedynie o kilkanaście kroków.

— Dobrze by było wyjechać w końcu z terytorium podlegającemu Jeziorowi Prawdy — przyznał posępnie książę elfów, zerkając w kierunku sadowiącej się na pniaku dziewczyny. — Wolałbym wiedzieć, że masz już kontakt z Nocną Furią.

— Codziennie wołam ją w swoim umyśle — odpowiedziała Althea nieco chłodniejszym tonem, niż zamierzała. — Pierwszy dowiesz się o postępach, gdy tylko takowe nastąpią.

Zapadła niezręczna cisza, którą zakłócał jedynie trzask niewielkiego płomienia tańczącego na kilku znalezionych po drodze gałązkach. Nienaturalna cisza oraz tajemniczość tego miejsca sprawiały, że każdy czuł się podenerwowany, nieswój oraz wyczulił wszelkie zmysły na dziwne, niezwykle głośne w wiecznej mgle dźwięki.

Czasami wydawało im się, że opary ustępowały, jednak zanim wpadali w stan euforii, zjawisko wyprowadzało ich z błędu, sięgając mlecznymi mackami jeszcze głębiej i wyciskając z nich ostatnie resztki nadziei.

Jedynie smoki nie traciły pogody ducha, polując w jasnych odmętach na zagubioną zwierzynę, a także szukając jadalnych korzeni wśród kęp traw. Nawet wszystkowiedzące elfy nie kryły zaskoczenia, gdy Nocna Furia przyniosła w pysku kilka urwanych gałązek malin, aż uginających się od dojrzałych, dorodnych owoców.

— Jak to możliwe, że krzew urodził owoce? — spytał głośno zaskoczony Dannar, próbując wyciągnąć szyję, by dostrzec między zębami potężnego gada ciekawe znalezisko. — Przecież mamy ledwo wiosnę.

— To miejsce aż kipi od nadmiaru magii — przyznał powoli Amaondel, oglądając z bliska zdobycz smoka. — Najwidoczniej w tym rejonie panuje wieczne lato, choć mgła zasłania skutecznie widok na okolicę i Stwórca jeden wie, co nam umknęło podczas podróży.

Na przykład potężny lew z głową smoka i skrzydłami dwa razy większymi od najwyższego elfa, jaki stąpał po tych ziemiach, pomyślała Althea, ale nie wypowiedziała swojej uwagi na głos.

Teraz jednak zastanawiała się, z której strony ugryźć temat, by nie wyjść na szaloną, a co gorsza – na głupią. Długo biła się z myślami, aż w końcu zdobyła się na odwagę i zaczęła mówić cichutkim głosem:

— Tak się ostatnio zastanawiałam… Czy są na naszych ziemiach inne stworzenia podobne do smoków? To znaczy odmienne, wielkie… skrzydlate?

Najwyraźniej nikt nie zaczął jej o nic podejrzewać, bo sir Irving z ochotą rozpoczął udzielać jej odpowiedzi, a reszta słuchała z uwagą, rada z tego, że w końcu nie panował między nimi milczenie.

— Oczywiście, że tak! W czasach, zanim Landar zaczął podbijać masowo nasze ziemie, każdy ród szczycił się jakimś zwierzęciem. I tak na sztandarach mogłaś zobaczyć jaszczuroptaka, smoka, konia, jelenioża… to wymarły już gatunek, niewysoki jeleń pokryty krótką, sterczącą sierścią przypominającą kolce jeża. Był też jednorożec, pegaz, feniks, gryf…

— Gryf? — powtórzyła jak echo Althea, zwracając uwagę na dziwną nazwę zwierzęcia, o której wcześniej nie słyszała.

Jaszczuroptaki kojarzyła – wysokie w kłębie na dwa metry gady o wydłużonym pysku, krótkich, przednich łapkach i silnie umięśnionych, tylnych nogach z długimi pazurami. Sam ogon jaszczuroptaka potrafił osiągać niemal trzy metry, a zębiska tych drapieżników wyrastały nawet do trzydziestu centymetrów. Polowały w stadach na zwierzęta zamieszkujące prerie, jednak ich łatwe przystosowanie do różnych warunków panujących w każdym zakątku ziemi sprawiło, że można je było już spotkać praktycznie wszędzie.

Jednorożce, pegazy i feniksy z kolei znała z nielicznych historii z dzieciństwa. Jednak o gryfie nigdy nic nie słyszała.

— To najbardziej interesujące stworzenia, jakie kiedykolwiek żyły! — zawołał ochoczo sir Irving i gdyby mógł, klasnąłby w dłonie z uciechy. — Potężne, lwie ciało, wielka głowa orła z kocimi uszami i pięknie uformowane, pierzaste skrzydła!

Althea zamarła, słysząc niezwykle wymowny opis.

— Te cuda zrodziła podobno sama magia, bo natura nie ma aż takich wpływów na mieszanie gatunków. To niezwykle szlachetne zwierzęta, więc od wieków kojarzono je z prawymi oraz honorowymi rycerzami. Legendy mówią, że to odwieczni wrogowie smoków. Kiedyś wyczytałem także, że gryfy mogą posługiwać się magią, tworząc zaklęcia przy pomocy swoich przednich, niemalże ludzkich łap. Tak jak smoki posługują się telepatią i niegdyś istniał odłam jeźdźców dosiadających te wspaniałe zwierzęta. Od stuleci jednak nikt żadnego nie widział, podobno wyginęły na długo przed potępieniem smoczych jeźdźców, a cała wiedza o nich odeszła w zapomnienie. My dysponujemy już tylko strzępami – cieniem czegoś, co kiedyś było najpotężniejszym, razem ze smokami, stworzeniem tego świata.

Althea zauważyła, że miała trudności z oddychaniem. Zaczerpnęła powietrza i uspokoiła walące serce, zastanawiając się jednocześnie, co ją tak wyprowadziło z równowagi. Myśl, że gryfy nadal żyły, tylko ukrywały się przed światem podobnie jak smoki, czy fakt, że dysponowały potężną magią, umiały się porozumiewać za pomocą telepatii i można je było dosiadać?

Od nadmiaru informacji niemal rozbolała ją głowa.

— Jak… — Przełknęła ślinę, by zwilżyć zaschnięte gardło, i kontynuowała: — Jak zginęły? Co się stało?

— Nie wiadomo dokładnie — przyznał ze smutkiem sir Irving, a gdy rozejrzał się po zgromadzonych, z zaskoczeniem stwierdził, że wszyscy słuchali go z zaciekawieniem, nawet elfy, które z pewnością posiadały o wiele większą wiedzę niż on – zwykły podstarzały rycerz.

Chętnie powrócił do przerwanego wątku:

— Każda legenda mówi co innego, jednak jedno w nich wszystkich zgadza się na pewno: straciły moc, dzięki której tworzyły zaklęcia, co także miało ogromny wpływ na przyszłość gatunku. Jedna głosi, że smoki wzięły odwet za poprzednie wojny oraz znieważania i zabiły wszystkie żyjące gryfy. Inna legenda mówi, że to magia spaja całe ciało gryfa, więc gdy jej zabrakło, zwierzęta zginęły w okrutnych męczarniach, pozbawione ich jedynego źródła życia. Z kolei jeszcze inna mówi, że wyczuwały nadchodzący koniec ery smoków, toteż zostawiły gady w spokoju i same odeszły, zapowiadając tym samym rychłe zmiany.

Althea jeszcze przez wiele nocy potajemnie wymykała się z obozu, spotykając tajemnicze zwierzę, jednak nie odważyła się powiedzieć o swoim odkryciu. Gdzieś wewnątrz czuła, że stworzenie, gdyby chciało, wyszłoby z cienia i ukazało się także innym, jednak z jakiegoś powodu wybrało ją. Próbowała rozmawiać z gryfem, nawiązać połączenie, ale tak jak w przypadku Nocnej Furii odpowiadała jej tylko cisza.

Z każdym kolejnym dniem mgła ustępowała, zaś widoczność z godziny na godzinę poprawiała się, więc smoki po jakimś czasie zostały zwolnione ze żmudnego zadania, a wędrowcy dalej polegali już na swoim wzroku. Gdy więc mleczna zasłona gwałtownie ustąpiła, powitali piękny, słoneczny dzień okrzykami radości.

Lecz okrzyki te szybko zamieniły się w jęki trwogi.

Popołudniowe słońce oświetlało jeden z głównych traktów biegnących wzdłuż mgły Jeziora Prawdy, starannie okrążając zbiornik oraz trzymając bezpieczną odległość dla podróżnych. Na drodze przed drużyną leżał przewalony na bok wieśniacki wóz; z paki zsunęły się beczułki z piwem oraz worki z ziemniakami. Znad zwłok konia uniósł się rój much – z wyszczerzonego pyska wychodziły białe larwy, na policzku siedział kruk i wydziobywał resztki oka, i spoglądał co jakiś czas na okolicę.

Althei zrobiło się niedobrze na widok odartego ze skóry człowieka przybitego do niedużego pala za ręce i nogi. Padlinożercy zdążyli wyjeść wnętrzności, a kilka samotnych wilków dobrało się nocą do mięsa, zostawiając na kościach krwawe ochłapy. Wieśniak, zanim zginął, został wykastrowany.

— Kto zadał sobie tyle trudu, by tak zamęczyć człowieka? — wychrypiał sir Irving, nie potrafiąc otrząsnąć się z szoku.

Zerknął na elfy, ale dwaj mężczyźni nie okazywali żadnych oznak zniesmaczenia, zdziwienia, szoku czy złości – ich twarze pozostały nieprzeniknione.

— To ostrzeżenie. — Dannar spiął nogami Armelliano, by ten podjechał bliżej trupa.

Nie zważając na smród rozkładu, moczu oraz kału, zwierzę posłuchało i bez parsknięcia wykonało polecenie.

— Landar chce w ten sposób pozostawić wyraźną wiadomość: każdy, kto sprzeciwi się jedynemu słusznemu władcy, zostanie poddany torturom, następnie brutalnie zamordowany, a jego zwłoki zbezczeszczone. — Wskazał martwego. — Żołnierze nieczęsto to robią. Najczęściej taką wiadomość możemy zastać co kilkadziesiąt mil, jeśli nie kilkaset. Zostawiają je w strategicznych miejscach, by przypomnieć ludziom, kto tu rządzi.

Dannar obrócił konia do zebranych, a jego twarz nagle przybrała ponury wyraz, tak bardzo niepasujący do zazwyczaj lekko znudzonego oblicza.

— Teraz posłuchajcie mnie uważnie — zaczął na tyle głośno, by każdy mógł go usłyszeć bardzo wyraźnie. — Od tego momentu zaczynają się ziemie należące do Landara. Możemy natknąć się na wiele oddziałów pomimo bezpieczniejszej drogi, jaką chcę was poprowadzić. Musimy trzymać się blisko siebie, nie oddalać się i za nic w świecie nie zgrywać bohaterów. Bohaterowie szybko giną, a musicie pamiętać, że Landar ma w garści wielu wędrownych magów, czarowników i pomniejszych czarodziejów. Jeżeli chcecie przeżyć, zdając się na własną siłę oraz umiejętności, na bogów, słuchajcie moich poleceń!

Pomimo niechęci, jaką panowie żywili do Dannara, woleli w takiej sytuacji polegać na jego znajomości sił wroga. Nikt więc nie sprzeciwił się tak jawnemu ogłoszeniu przywództwa, choć Amaondel nie byłby sobą, gdyby nie rzucił ostatniego zdania:

— Pamiętaj jednak, że cię obserwujemy. Jeden fałszywy ruch i zginiesz.

Althea rozumiała tę antypatię i nie tępiła jej, lecz każdy wiedział, że to ona będzie negocjatorem pomiędzy Dannarem a resztą drużyny. Nawet Bron nie podzielał szczególnej sympatii do syna tyrana.

Konie parskały nerwowo i strzygły uszami, niepewnie idąc traktem. Wokół otaczały ich hektary spalonych ziem. Zwęglona trawa niemal ginęła pod grubą warstwą popiołu, zaś gdzieniegdzie dostrzec można było niewielkie wzgórki z wyciągniętymi wysoko do nieba racicami – spalone jelenie i sarny, zbyt wolne, by uciec przed magicznym ogniem okrutnych czarowników.

Przyjemnie prażące słońce nie pasowało do widoku, jaki roztaczał się przed wędrowcami. Bardziej pasowałby deszcz i ciemne, granatowe wręcz chmury, które pogłębiłyby jedynie przygnębienie oraz smutek. Gdzieś w oddali zaświergotał ptak, co brzmiało niezwykle groteskowo w obliczu zniszczenia i wszechobecnej śmierci.

Po wielu milach bezdennej czerni oraz szarości napotkali pierwszą wioskę. Jej los poznali zaraz po tym, gdy minęli pierwszą chatę, a tuż obok niej zwłoki kilkuletniej dziewczynki przeciętej na pół. Dalej nie wyglądało to lepiej: niektóre z domostw zostało spalonych, zwierzęta gospodarskie wypędzono na plac i wyrżnięto, kobiety przed śmiercią zgwałcono, sądząc po rozerwanych szatach oraz krwi na udach. Mężczyzn jednak traktowano dużo gorzej.

Cichy jęk postawił na nogi całą drużynę. Bron gestem ręki wskazał człowieka opartego o zburzoną do połowy studnię, a reszta podążyła w tamtym kierunku.

Iluviel zeskoczył z konia, rzucił wodze swego rumaka Amaondelowi, po czym przyklęknął przy rannym. Jeden rzut oka na mężczyznę wystarczył, by stwierdzić, że zostały mu już tylko minuty. Między palcami kurczowo zaciskającymi się na brzuchu widać było wnętrzności. Tylko sparaliżowane, odrętwiałe ręce przytrzymywały jeszcze jelita na własnym miejscu, zaś cud sprawił, że wieśniak przeżył tak długo.

Gdy dotknął ramienia umierającego, ten otworzył oczy i zaczął coś mówić, jednak suche, spękane usta jedynie się poruszały, a z gardła nie wydobył się żaden sensowny wyraz. Elf odczepił od pasa bukłak z wodą i dał kilka łyków mężczyźnie, lecz na efekty musieli czekać bardzo długo.

— Czy… um-umierannnie… booli? — wychrypiał cicho człowiek, przeciągając niektóre litery, jakby samo mówienie sprawiało mu ogromną trudność.

— Już niedługo, mój przyjacielu — obiecał Iluviel, przypinając bukłak z powrotem na swoje miejsce.

Wieśniak chciał powiedzieć coś jeszcze, jednak długi miecz o błękitnym ostrzu przebił mu klatkę piersiową, sięgając serca i wyrywając z ust ostatnie tchnienie. Wszyscy spojrzeli na właściciela ostrza, nie mogąc wyjść ze zdziwienia, lecz Dannar pozostał niewzruszony. Wyciągnął płynnym ruchem broń oraz przetarł szmatką klingę, nim schował ją do ukrytej pod płaszczem pochwy.

— Dannar! — fuknęła Althea, przerażona oraz zasmucona jednocześnie.

Nie mogła objąć umysłem ogromu cierpienia oraz zniszczeń, jakie zdołał poczynić przez lata Landar.

— Obudź się, złociutka, tak wygląda oblicze wojny — warknął Dannar odmienionym głosem, który zaskoczył nawet księcia elfów. — Mój ojciec jest odpowiedzialny za to wszystko, zaś im bliżej morza będziemy, tym gorzej. Ten wieśniak był martwy w chwili, gdy wojska zawitały u bram wsi, a nie ma nic gorszego od patrzenia, jak człowiek umiera przez wiele godzin. Zasłużył na czystą, szybką śmierć.

W jednej chwili młodzieniec postarzał się o kilka lat. Przetarł oczy palcami, jakby był zmęczony, a potem kontynuował ponurym głosem, w którym pobrzmiewało znużenie:

— Pozbądź się sentymentów, moja droga, bo zginiesz szybciej, niż zdołasz powiedzieć smoczy jeździec. — Spojrzał na nią i uśmiechnął się smutno. — Na wojnie nie bierze się jeńców, są tylko wygrani oraz trupy.

Wtem do umysłu Althei wdarł się znajomy, pradawny głos, za którym tęskniła od wielu dni.

Altheo, łowca!, zakrzyknęła smoczyca, a tego ostrzeżenia nie musiała powtarzać dwa razy. Amaondel najwyraźniej dostał ten sam przekaz, bo warknął krótką komendę i drużyna szybko rzuciła się w kierunku stodoły.

Wielkie wrota budynku stały otworem; w środku panował lekki półmrok, z niewielkich okienek sączyło się światło popołudniowego słońca, wyłaniając z cienia kolejne zwłoki oraz martwe truchła zabitych cieląt.

Drużyna zdążyła w ostatniej chwili, chowając się za górą siana gromadzonego od zeszłego lata. Słyszeli kroki oraz ciężkie uderzenia kopyt o ziemię, co mocno ich zdziwiło, bowiem Mothril był jednym z najlepszych łowców królowej – stąpał cicho jak kot i nigdy nie zdradzał swego położenia. Najwyraźniej nie odwiedzał wioski po to, by zabić wędrowców. Zaglądał jedynie do budynków, zagarniał z ziemi cenniejsze rzeczy, a w jednej z chat znalazł nadal jadalny chleb oraz kawałek sera żółtego.

Kiedy oddalił się od stodoły, w której ukrywała się grupa, wszyscy odetchnęli z ulgą.

— Wszechobecny smród sprawił, że nas nie odkrył — przyznał cicho Amaondel.

— Po raz pierwszy w życiu cieszę się, że siedzę w wiosce zasłanej trupami. Nigdy nie sądziłem, że zwłoki do czegoś się przydadzą — przyznał wesoło Dannar, za co został zgromiony wieloma nagannymi spojrzeniami.

Dobrze znów cię słyszeć w swojej głowie, zawołała Althea do smoczycy, gdy zagrożenie ostatecznie zniknęło, a łowca wsiadł na konia i odjechał w kierunku Jeziora Prawdy, co znaczyło, że mgła pomogła drużynie i zmyliła pościg na jakiś czas.

Martwiłam się, do głowy dziewczyny dotarły niewyraźne strzępy obawy zwierzęcia oraz kilka obrazów znad Jeziora Prawdy, gdy smoczyca wołała swoją panią, lecz nie mogła jej usłyszeć.

Ta magiczna bariera to kolejny z problemów, które musimy w najbliższym czasie rozwiązać, przyznała cicho Althea, zaś smoczyca zamruczała aprobująco. Po chwili elfka postanowiła zmienić temat: Czy w wiosce czekają na nas jeszcze jacyś inni nieoczekiwani goście?

Nikogo podejrzanego nie dostrzegamy, przyznała po dłuższej chwili Nocna Furia. Althea usatysfakcjonowana tą odpowiedzią przekazała ją reszcie.

— Przeszukajcie domy i budynki gospodarskie — zarządził dziarsko sir Irving, na chwilę przejmując dowodzenie. — Zabierajcie ze sobą wszystko to, co możemy sprzedać lub wymienić na najbliższym targu, a jeśli znajdziecie jadalną żywność, nie pozwólcie, by się tutaj zmarnowała.

Każdy rozjechał się w innym kierunku: sir Irving pozostał blisko stodoły, Althea wraz z Bronem udali się w kierunku północnym, elfy obrały południową część wsi, zaś Dannar odjechał kawałek na zachód, upatrując sobie szczególnie dom usytuowany blisko środka osady.

Duży kamienny budynek okazał się starą gospodą przerobioną na dom mieszkalny z wydzieloną częścią na obrady najważniejszych członków wiejskiej społeczności. Najwyraźniej mieszkał tu ktoś w rodzaju sołtysa lub naczelnika – najwyższej rangą osoby w okolicy.

Dannar przechadzał się po opuszczonym domostwie, zabierając z sypialni metalowy grzebień żony, z kuchni kawał sera i suszonej wołowiny, a z niewielkiego pokoiku dziecięcego kilka barwnych piór przywiązanych do siebie sznurkiem w formie naszyjnika, i przeszedł do pokoju obradowego.

W ostatniej chwili uchylił się od śmiertelnego ciosu w kark.

Zablokował dłoń uzbrojoną w sztylet, samemu wyciągając spod płaszcza własne ostrze. Jednak gdy ujrzał, kto dzierżył broń, napięcie mięśni nieznacznie zelżało. Nie znaczyło to jednak, że daruje nadwornemu magowi Landara bezkarne atakowanie jego – Dannara, syna tyrana.

— Mój słodki, słabiutki Dannarze — zaszczebiotał wesoło mężczyzna w długim habicie z czerwoną lamówką. — Cóż za porywiste wiatry przygnały cię aż tutaj, do granic wiecznych mgieł Jeziora Prawdy?

— Hakim Hal. — Dannar niemal wypluł imię maga, czując narastający w nim gniew.

Mało kogo lubił na dworze swego ojca, widział bowiem w poddanych same szumowiny, męty oraz słabe istoty pragnące za wszelką cenę zdobyć władzę, by siać zniszczenie oraz strach wśród zwykłych ludzi.

Hakim Hal należał do potworów – podłych jednostek, którzy nie cofną się przed niczym, byleby zadowolić Landara oraz spełnić własne, lubieżne fantazje. Niewysoki mężczyzna był całkiem łysy, miał szare, wyłupiaste oczka oraz groteskowo duże usta nieproporcjonalne do reszty ciała. Gdy wysuwał ręce z obszernych rękawów swej szaty, dostrzec można było skomplikowane wzory tatuaży, które podobno pokrywały niemal całą powierzchnię ciała. Dannar już dawno stwierdził, że ten mag postradał za młodu zmysły i nigdy już nie znajdzie dla siebie ratunku.

— Twój pan ojciec, Landar Wspaniały — Dannar skrzywił się nieznacznie na niezbyt błyskotliwy przydomek — pozdrawia cię i żywi nadzieję, że wszystkie twoje dotychczasowe działania miały na celu sprowadzenie każdego zbłąkanego smoczego jeźdźca do jego twierdzy.

Młodzieniec chciał przymknąć oczy i policzyć do dziesięciu, jednak to zdradziłoby jego zdenerwowanie. Hakim Hal nigdy nie pokazał pełni swoich umiejętności, słyszał jednak, że był jednym z najpotężniejszych magów, jacy kiedykolwiek stąpali po tych ziemiach.

I na nieszczęście wszystkich, wybrał drogę zła.

— Nie składałeś raportów — zauważył rzeczowo Hakim Hal, w końcu opuszczając sztylet i chowając go w obszernym rękawie.

Dannar, gdy oczekiwał piętnastej wiosny, zastanawiał się, co też skrywały te szerokie, długie szaty.

— Nie piszę pamiętnika z podróży, nie muszę codziennie kontaktować się z ojcem i opowiadać mu, co jadłem na śniadanie i o której poszedłem się wysrać — odpyskował buńczucznie, czując się w towarzystwie Hakim Hala jak gówniarz, który został przyłapany na kradzieży cukierków i teraz musiał się tłumaczyć, dlaczego to zrobił.

— O dziewczynie i smokach powinieneś był powiedzieć — zauważył niewinnie Hakim Hal.

W następnej chwili Dannar przypierał go do kamiennej ściany, trzymając za fałdy szaty tak mocno, aż pobielały mu knykcie.

— Dziewczyna jest moja — wysyczał, zaś w jego miodowych oczach buzował ogień czystej wściekłości. — Tknij ją, a zabiję cię gołymi rękami.

Hakim Hal zaczął się trząść. Dannar z opóźnieniem zdał sobie sprawę, że łysy mężczyzna śmiał się, choć nie mógł tego robić głośno ze względu na resztę drużyny kręcącą się po okolicy. Mag otarł za to nieistniejące łzy w kącikach oczu i uśmiechnął się monstrualnymi ustami.

— W porządku, mój słodziutki Dannarze, już w porządku! — Syn Landara puścił maga i odsunął się na bezpieczną odległość. — Rozumiem jednak, że masz względem nich plan, nie mylę się?

Dannar nie chciał odpowiadać na to pytanie, lecz szare, wyłupiaste oczka Hakim Hala wychwyciły wahanie w spojrzeniu młodzieńca.

— Wiele razy sprzeciwiałeś się woli ojca, ale do samego końca pozostawałeś wobec niego lojalny — przyznał powoli Hakim Hal. — Tak będzie i tym razem — dodał twardo.

Dannar wiedział, co musiał zrobić, jednak nie chciał mówić tego na głos. Przekazał więc pałeczkę magowi, zaś ten z ogromną ochotą podjął przerwany wątek:

— Przyprowadź dziewczynę i jej smoka w pobliże morza, a resztą zajmie się wojsko oraz magowie — powiedział cicho, podchodząc bliżej milczącego młodzieńca i przejeżdżając ręką po jego półdługich włosach układających się w fale. — Wiem, że nas nie zawiedziesz, Dannarze — dodał po namyśle, gdy odpowiedziała mu jedynie cisza. — Do tego cię poczęto, do tego zostałeś powołany! Żaden smoczy jeździec nie będzie bezkarnie latał po niebie należącym do Landara i psuł jego planów.

— Dlaczego więc my latamy? — spytał cicho Dannar, gdy Hakim Hal wyminął zastygniętego w zamyśleniu Dannara, kierując się do wyrwy w ścianie znajdującej się na tyłach kuchni. — Dlaczego latamy i puszczamy wojsko samopas, by siało zniszczenie i sprawiało kłopoty?

— Czasami na niektóre pytania nie znajdziemy rozsądnej odpowiedzi — przyznał Hakim Hal i po chwili już go nie było.

Młodzieniec został sam i westchnął głośno, zastanawiając się, czy kiedykolwiek dopiecze ojcu na tyle mocno, by ten postanowił go zabić.

Gdy Althea podjechała do Dannara, słońce chyliło się ku zachodowi. Dostrzegła nachmurzoną twarz młodzieńca i szybko spytała zatroskanym głosem:

— Wszystko w porządku?

Odpowiedź przyszła po dłuższej chwili, przyozdobiona fałszywym uśmiechem:

— W jak najlepszym.