1.12 'Tajemnice Jeziora Prawdy'

Wszystko tonęło we mgle. Dochodziło dopiero południe, lecz niekończąca się warstwa niskich, ciężkich chmur odcinała świat od ciepła promieni słonecznych. Kłęby mlecznych oparów owijały się wokół nóg koni, opadały na wędrowców, by przeniknąć aż do kości i zmrozić ich nieustraszone serca. Nienaturalna cisza towarzysząca zjawisku wprawiała w drżenie nawet najodważniejsze rumaki, a ludziom udzielał się dziwny niepokój, który ich nie opuszczał aż do zostawienia za sobą niewątpliwie przeklętego miejsca. Śnieg ustąpił dzień wcześniej, stopniowo zanikając lub zmieniając drogi w głębokie grzęzawiska, tutaj jednak zwierzęta wędrowały po twardej, ubitej ziemi.

Nocna Furio, gdzie jesteś? Nocna Furio!, zawołała Althea, ale odpowiedziała jej głucha cisza, co wprawiło ją w szaleństwo. Odkąd wjechali na tereny przylegające do zbiornika, straciła kontakt ze smoczycą, jednak nie miała odwagi przyznać się do tego innym. Obserwowała uważnie Amaondela, lecz jego nieprzenikniona twarz niczego nie zdradzała. Gdyby jednak coś się stało bestii, z pewnością szybko by się o tym dowiedziała przez wzgląd na obecność Ognistego Rubina.

— Mam wrażenie, że krążymy po okolicy już kilka godzin — zauważył trzeźwo Bron, szukając wsparcia u starego rycerza.

— O Jeziorze Prawdy krąży pewna legenda — powiedział cicho sir Irving, przełykając bardzo głośno ślinę.

Jego niepokój wzmagał się, postanowiła więc przerwać milczenie, byleby usłyszeć cokolwiek w uszach prócz oszalałego bicia własnego serca. Dannar przekręcił głowę i lekkim uśmiechem zachęcił starego rycerza do mówienia. Najwyraźniej innym także sprzykrzyła się ta złowroga, martwa cisza.

— W zamierzchłych czasach, jeszcze przed konfliktem z Mrocznymi Elfami, elfy wybudowały na wyspie wspaniały pałac dla największego króla i królowej Uralii. Budowla jednoczyła wszystkie strony świata, była symbolem pokoju między wszystkimi rasami oraz miejscem corocznych zgromadzeń. Jednakże wielu zaczęło zazdrościć wspaniałości pałacu, w tym i Mroczne Elfy. Jeden z nich – kobieta o niezwykłej urodzie – uwiódł króla; królowa dowiedziała się o zdradzie męża i wpadła w szał. Zamordowała kochankę, niewiernego małżonka, przeklęła rasę Mrocznych Elfów, a sam pałac zapieczętowała przed oczami wścibskich. Przed tym, jak popełniła samobójstwo, rzuciła zaklęcie na Jezioro: gdy ktoś o czystej krwi elfów i prawym sercu przeleje własną krew w obronie jeziora, własnej rasy czy niewinnego stworzenia, a pradawna moc tego miejsca uzna go za godnego przewodnika, pałac ukaże się oczom śmiertelników, zaś ten, który przelał krew, zostanie najwyższym królem Uralii, jak za dawnych lat.

— Bajki dla dzieci na dobranoc, by je przestraszyć — skwitował Dannar, z ciekawością przyglądając się kłębom mgły tak gęstymi, że z wysokości grzbietu konia nie był w stanie dojrzeć kopyt.

— Ale nie zaprzeczysz chyba, że z tym miejscem coś jest mocno nie tak — mruknął rycerz, wyraźnie oklapły po chłodnej oraz obojętnej reakcji przyjaciół.

— Byłbym głupcem, gdybym to zrobił — przyznał cicho Dannar, podnosząc wzrok i mrużąc oczy, by dojrzeć coś przez nieprzeniknioną ścianę mgły, jednak im dłużej patrzył, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że mleczny dym miast rzednąć, zaczął gęstnieć. — Czy ktoś z was kiedykolwiek tędy przejeżdżał? Nie możemy się zgubić, a cholera wie, co kryje się w tej przeklętej mgle.

— Raz przejeżdżałem w pobliżu Jeziora Prawdy — przyznał Iluviel, odzywając się po raz pierwszy od bardzo długiego czasu. Mimo to jego głos pozostał czysty i dźwięczny, jakby mówił przez cały czas. — Nigdy jednak nikt nie odważył się zapuścić aż tak głęboko jak my. Mówi się, że kto raz przekroczy linię wiecznie mlecznych mgieł, już nie powróci stąd żywy.

— Módl się więc, żebyśmy byli pierwsi — mruknął Dannar, który wyjątkowo nie tryskał młodzieńczą energią, a ponuro rozglądał się dookoła, jedną ręką trzymając wodze, zaś drugą kładąc zawczasu na rękojeści miecza.

Konie ostrożnie stawiały kroki, jakby podłożem stało się niepewne bagno, nie żyzna, twarda gleba porośnięta soczyście zieloną trawą. Podzwaniały rzędem, parskając co i rusz, a napięte ciała ciągle pozostawały w stanie gotowości do ucieczki. Dlatego też, gdy Armelliano zamarł, nastawiając uszy i wciągając głośno powietrze przez chrapy, wszyscy jak jeden mąż znieruchomieli w siodłach, obserwując nieprzeniknioną jasność rozpościerającą się wokół jak okiem sięgnąć.

— Nieważne, co się stanie, masz zawołać smoczycę i uciekać stąd jak najdalej — mruknął do niej Amaondel, napinając mięśnie palców spoczywających na mieczu.

— Ja… — Althea już miała przyznać się, że od dawna nie słyszała Nocnej Furii, gdy coś czarnego mignęło w oddali, wprawiając konia sir Irvinga w obłęd.

Kary ogier stanął dęba i kwiknął dziko, lecz mocne szarpnięcie rycerza nakazało zwierzęciu pozostać w miejscu. Rumak miał szczerą ochotę uciekać, jednak twarda ręka mężczyzny pozwoliła mu jedynie na tańczenie w miejscu, grzebanie kopytem oraz głośne parskanie wprawiające resztę towarzyszów w nerwowe spoglądanie w kierunku wielkiego, ciemnego kształtu nieruchomego gdzieś w oddali.

Kształt był tak niewyraźny, jakby człowiek spoglądał na kamień na dnie mętnego, głębokiego strumienia. Nie znikał jednak, co znaczyło, że to, czymkolwiek to było, zatrzymało się i na coś czekało.

A potem zaczęło się przybliżać.

Sylwetka zaczęła nabierać rozmiarów, zaś pod kopytami dało się wyczuć ciężkie tąpnięcia. Konie rżały przerażone i cofały się, lecz jeźdźcy chcieli stawić czoła zagrożeniu.

Z mgły zaczęła wynurzać się potężna, czarna postać z ogromnymi, lekko rozłożonymi skrzydłami. Zwierzę poruszało się jak jaszczurka, lecz w jego ruchach widać było zabójczą zwinność oraz szybkość.

To był smok.

— Nocna Furia! — wykrzyknęła Altha rozradowana, zapominając o niewielkim sekrecie, który chciała utrzymać aż do opuszczenia dziwnego miejsca, jednak widok znajomych oczu zachwycił ją i sprawił niewysłowioną ulgę.

Każdy odetchnął z ulgą, a konie dzięki Armelliano się uspokoiły. Spoglądały jednak niepewnie na gada zdolnego zjeść je dwoma kłapnięciami paszczy.

Pysk smoczycy ociekał wodą, zaś oczy jarzyły się silnym błękitem, świdrując spojrzeniem ciało Althei. Zwierzę wyraźnie chciało coś przekazać dziewczynie, jednak bariera powstała między nimi zaraz po wjechaniu w mgielny obszar sprawiła, że elfka pozostała głucha na nieme próby porozumienia.

Nocna Furia nagle odchyliła głowę i zaryczała przeszywająco, a jej głos poniósł się echem wiele mil w głąb lądu. Dziewczyna patrzyła przerażona na smoka, ale bestia zdążyła już się uciszyć.

— Na bogów, czemu jej na to pozwoliłaś?! — krzyknął Amaondel, podjeżdżając bliżej Althei. — Teraz każdy już wie, że smoki są w pobliżu.

— Ja… — Althei znów zabrakło słów lub czasu, żeby wyrazić na głos własne myśli, ponieważ ubiegł ją Bron:

— Jej głowa ocieka wodą… — zauważył trzeźwo, sprowadzając wszystkich na ziemię. — A to znaczy, że…

— Jezioro — dokończył za niego Iluviel, a potem spojrzał na smoczycę. — Czy o to jej chodzi, Altheo?

— Myślę, że tak — odparła niepewnie, choć starała się to ukryć kilkoma kaszlnięciami.

— Myślisz? — powtórzył Amaondel podejrzliwie. — Co to w ogóle znaczy?

— To znaczy, że nie mam z nią kontaktu! — krzyknęła zupełnie wyprowadzona z równowagi.

Pod powiekami zapiekły ją łzy, ale powstrzymała je niemal siłą, nie chcąc wypaść przy nich na słabeusza.

— Słucham? — Tym razem to Dannar wtrącił swoje trzy grosze. Na jego twarzy odmalowało się zdumienie. — To w ogóle jest możliwe?

— Od jak dawna? — syknął przez zaciśnięte zęby książę elfów, zupełnie zignorowawszy wcześniejsze pytanie młodzieńca. — Ile jeszcze chciałaś przed nami ukrywać ten fakt, co?

— Nie chciałam was niepokoić — burknęła, tracąc całą odwagę na wykrzyczenie przekleństw pod adresem Amaondela.

Jego zimne spojrzenie niebieskich oczu potrafiło przeszyć na wskroś, a wtedy wszystkim odechciewało się słownych gierek. Każdy zastanawiał się dwa razy, zanim wyzywał go na pojedynek – czy to na miecze, czy na słowa.

— Ale powinnaś nam to powiedzieć, Altheo — odezwał się nagle Iluviel, zanim Amaondel złapał choćby jeden oddech, by ją zrugać za tak dziecinne zachowanie.

Książę zamordował wzrokiem przyjaciela, złapał mocniej wodze bułanego wierzchowca i popędził konia do szybkiego stępa, przejeżdżając koło wielkiego cielska Nocnej Furii.

— Wrócimy jeszcze do tej rozmowy — rzucił przez ramię, tym samym ucinając wszelkie chęci do dyskusji.

Nikt nie miał odwagi pocieszyć Althei, ale też cieszyli się w duchu, że nie byli na jej miejscu, bo narażać się na gniew następcy tronu, to jak obudzić śpiącego smoka.

Nocna Furia szła obok stępujących koni, wprawiając niektóre z nich w drżenie, ale póki zwierzę patrzyło przed siebie, upodabniając się do gigantycznej jaszczurki, żaden nie wpadał w panikę.

Mgła z czasem zaczęła rzednąć, co zostało powitane głośnymi okrzykami radości. Gdy w końcu niechętnie ustąpiła, wędrowcom ukazała się gładka, nieruchoma tafla jeziora. Było ogromne – drugi brzeg niknął na horyzoncie, zaś szerokość przekraczała jedną milę, jeśli nie dwie. Zbiornik otoczyły ze wszystkich stron drzewa, jednak od strony drogi, którą przybyła drużyna, nabrzeże porastała trawa łąkowa.

Na naturalnej plaży siedział Ognisty Rubin. Wpatrywał się w dal, wyraźnie zamyślony, a czubek jego kolczastego ogona drgał nerwowo jak u kota. Zwierzę coś niepokoiło, zaś jego szybkie spojrzenia rzucane na taflę jeziora wyraźnie mówiły, że źródło tego uczucia znajduje się pod powierzchnią wody lub było bezpośrednio związane z przeklętym miejscem.

— Spędzimy tutaj noc — oznajmił sir Irving, nieco się obawiając reakcji wściekłego księcia, ale elf nie protestował, zajęty rozsiodływaniem wierzchowca. — Przyznam szczerze, że nie słyszałem nigdy o żadnym śmiałku, który by odnalazł Jezioro Prawdy w tej mglicy — dodał dla rozluźnienia atmosfery, jednak ponure, zmęczone twarze jego przyjaciół utwierdziły rycerza w przekonaniu, że czczą gadaniną nic tu nie zdziała.

Zostawił więc konia pod opieką Iluviela i zaoferował pomoc przy ognisku.

Niecałe dwie godziny później wszyscy siedzieli w półkolu, wpatrując się w ogień, smoki dokazywały przy brzegu jeziora, po raz pierwszy pokazując innym, że się lubią, a tamta walka przeszła już do przeszłości. Ognisty Rubin uchylał się przed niespodziewanymi atakami Nocnej Furii, zaś smoczyca z szeroko rozdziawioną paszczą szczypała go w łapy, w ogon lub wzlatywała nad niego, by spróbować przygnieść własnym ciężarem.

Wkrótce smokom znudziła się zabawa i Ognisty Rubin rozłożył się na piasku, przymykając oczy oraz pogrążając się w drzemce. Nocna Furia natomiast miała jeszcze sporo energii, toteż polowała na ryby oraz skradała się wokół śpiącego samca, polując na czerwony, kolczasty ogon. Gad mruczał coś przez sen, jednak nie obudził się, gdy czarna smoczyca przypuściła atak.

Wszyscy obserwowali zabawę smoków z uśmiechami na twarzach, nie odzywając się do siebie, jednak uczucie napiętej atmosfery ustąpiło. Śledzili lot Nocnej Furii nad taflą jeziora, obserwowali jej powietrzne akrobacje, a gdy zawisła nad zbiornikiem, każdy domyślił się, że będzie chciała zanurkować.

Na powierzchni coś zabulgotało. Amaondel zmarszczył brwi, Iluviel natomiast szturchnął przyjaciela w ramię, pokazując pęcherzyki powietrza pojawiające się nieopodal. Znikały szybko, a ich ilość świadczyła o zwierzęciu dużego kalibru. Gdy coś przesunęło się pod taflą, marszcząc idealne lustro wody, Nocna Furia zanurkowała w dół.

Amaondel zerwał się na nogi i wrzasnął imię własnego smoka, jednak zanim ten zdążył zareagować, jezioro wybuchło.

Nocna Furia ze skrzekiem przerażenia rozpostarła skrzydła i jęła hamować szaleńczy pęd, a z ogromnej fontanny wody, jaka wystrzeliła w jej kierunku, wynurzyła się potężna gardziel z zębiskami większymi od tych, które smoczyca posiadała. Zwierzę zacisnęło szczęki w powietrzu, zaś czarny smok z piskiem odleciał, jednak nie uleciał daleko, bo kolejny wodny pocisk wyrósł tuż przed nim, bryzgając dookoła wodą.

Ognisty Rubin skoczył na ratunek koleżance w opresji i złapał wodnego stwora za głowę; smoczyca oddaliła się na bezpieczną odległość, a bestie zanurzyły się z powrotem, niknąc w ciemnych odmętach. Po raz ostatni potężny ogon przetoczył się ponad wodą i także zniknął tak szybko, jak się pojawił.

— Co to było?! — krzyknęła Althea w biegu, gdy Amaondel schodził w dół zbocza na plażę, by sprawdzić, czy smokom nic się nie stało.

Ognisty Rubin otrzepywał się właśnie z wody, jednak większym niepokojem napawał widok skulonej Nocnej Furii, która jeszcze do końca nie otrząsnęła się z szoku.

— To były wodne smoki — odpowiedział książę, gdy reszta dołączyła do nich i jęła pocieszać czarną smoczycę, która niemal z piskiem skoczyła ku swojej pani, by wsadzić nos pod pachę. — Bardzo rzadko spotykane w zbiornikach słodkowodnych, bo częściej są zmorą wszystkich kapitanów morskich. Jednakże patrząc na legendę tego miejsca, okoliczności oraz odosobnienie Jeziora Prawdy, muszę przyznać, że ten widok nawet cieszy. Nie są zbyt liczne, a te dwa osobniki tutaj cieszą się zdrowiem.

W tym samym momencie z jeziora wysunęła się głowa jednego ze smoków. Ich łby były dwa razy większe od głów powietrznych kuzynów, paszcza o wiele szersza, skrywająca dwa rzędy ostrych jak brzytwa zębisk, a z policzków wyrastał jeden niezwykle długi wąs. Rogi u tych bestii nie rozwinęły się w dużym stopniu, nieprzydatne pod wodą.

I co najważniejsze, nie posiadały łap.

Spojrzenie wodnego smoka przesuwało się po zebranych na brzegu ludziach; gdy gad już nasycił swoją ciekawość, zaryczał żałośnie, niezadowolony z braku obiadu, po czym zniknął bez śladu.

— Są przerażające — przyznała cicho Althea, nie kryjąc strachu, podobnie jak Nocna Furia, nadal wbijając wzrok w taflę.

— Jak każdy smok nie atakują, jeśli nie zostaną do tego zmuszone lub sprowokowane — odparł Amaondel. — Są też o wiele dziksze od ich powietrznych kuzynów, toteż  nikt nie może ich zniewolić umysłem czy sobie podporządkować. Podobno kiedyś jedna z elfickich królowych potrafiła się z nimi porozumiewać, ale wzmianka jest o tym w starych kronikach, które mówią, że ich myśli były bardzo nieskładne oraz niezwykle prymitywne.

Althea jeszcze długo wpatrywała się w niezmącone wody jeziora, jednak po smokach nie pozostał już żaden ślad. Zdziwiło ją to, że wodni kuzyni chcieli zaatakować Nocną Furię, która, nie licząc skrzydeł, większych rogów na łbie oraz łap, niczym tak naprawdę się nie różniła. Iluviel napomknął jej w przerwach między przygotowaniami obozowiska, że dla nich nie miało różnicy, co będzie stanowić obiad. Pod koniec wszystko stało się jedynie workiem mięsa oraz kości.

Amaondel nie krył wściekłości, gdy przy cieple ogniska rozpoczął tyradę na temat bezmyślności Althei. Dziewczyna wiedziała, że na nią zasłużyła, słuchała więc wywodów księcia, na pytania odpowiadając niemal machinalnie. Z pewną nostalgią obserwowała smoczycę, musząc gdzieś zapodziać błądzący wzrok, omijający nachmurzoną twarz elfa.

Nocna Furia tarzała się po piachu, warcząc pod nosem, gdy swędzące płaty starego naskórka zostawały na plaży, odcinając się szarością na tle żółci oraz bieli czystego podłoża. Zwierzę miało ochotę się wykąpać, by część starej skóry zeszła pod wpływem prądów, lecz odważyła się jedynie na zmoczenie łap i wsunięcie głowy pod wodę. Jeden atak skutecznie ją zniechęcił, ale nie znaczyło to, że odpuściła. Ognisty Rubin trzymał się blisko smoczycy, jednak nie śmiał przeszkadzać w pielęgnacji, doskonale wiedząc, że nawet jeden nieodpowiedni ruch mógłby wprawić koleżankę we wściekłość oraz dać jej sposobność do ataku.

— Chodź, poćwiczymy — zagadnął Iluviel zamyśloną Altheę, tym samym ściągając przyjaciółkę na ziemię.

Dziewczyna skinęła niemrawo głową, jeszcze raz przeprosiła innych za swoje zachowanie, po czym posłusznie podreptała za elfem, rada z tego, że odgadł jej ciche pragnienie, by wyrwać się spod oskarżycielskiego wzroku Amaondela.

Jednakże Iluviel nie zaznaczył sztyletem celów, do których dziewczyna miałaby strzelać. Skierował się prosto do wychodzącej z wody Nocnej Furii.

— Smoki radzą sobie na wolności ze zrzucaniem starej skóry, ocierając boki o piasek, drzewa, wskakując do wody, czy poświęcając całe popołudnie na wyłuskiwanie płatów zębami. — Elf wskazał na wyraźnie odchodzący od ciała kawał skóry z łuskami. Althea podeszła bliżej zaciekawionej smoczycy i niepewnie dotknęła ciała. — Węże zazwyczaj zrzucają od razu całość, jednak smoki mają łapy, skrzydła, rogi na głowie czy rząd kolców na linii grzbietowej, przez co nie są w stanie zrobić tego od razu na raz. Stara skóra odchodzi więc płatami, a nowe miejsca swędzą, doprowadzając niekiedy do białej gorączki. Dlatego jeździec swego smoka może niekiedy mu pomóc, przyspieszając ten proces. Jeżeli chcesz zacieśnić więzy z bestią, zajmij się jej pielęgnacją.

Althea uśmiechnęła się z wdzięcznością do jasnowłosego elfa, po czym bez zbędnych pytań zajęła się lewym bokiem smoczycy. Kawałki skóry odchodziły niezwykle gładko, przez co już po niecałej godzinie Nocna Furia mogła pochwalić się lśniącym, czarnym bokiem bez żadnych skaz i załamań. Zwierzę położyło się na piasku i odepchnęło tylnymi łapami, jadąc lewą stroną po ziemi, by załagodzić swędzenie nowej skóry masażem z piasku, jednak gdy Althea chciała zająć się drugim bokiem, smoczyca syknęła i odsunęła się poza zasięg palców dziewczyny.

— Najwidoczniej tam jeszcze nie potrzebuje pomocy — odezwał się szybko Iluviel, widząc zdziwienie oraz smutek wstępujący na dotąd rozpromienioną twarz elfki. — Gdybyś zaczęła przedwcześnie, mogłabyś uszkodzić nowe łuski. Słuchaj się swego smoka, odczytuj znaki z samej jego mowy ciała, a poznasz te bestie szybciej niż wtedy, gdy będziesz z nimi rozmawiać.

Ta rada wydała się dziewczynie zupełnie logiczna oraz naturalna, ponieważ w ten sposób poznała złożone zachowanie koni. Ich rywalizację związaną z ustalaniem hierarchii, zazdrość o lepszy kąsek siana na padoku podczas zimy, ciekawość czy poranne pieszczoty z innymi członkami stada – ze smokami było zupełnie tak samo. Nawet jeśli nie mogła usłyszeć myśli smoczycy, dostrzec obrazów, które chciała jej przekazać, by lepiej oddać swoje uczucia, umiała czytać z jej mowy ciała.

— Chodźmy postrzelać z łuku — zaproponowała cicho Althea tak swobodnie, jakby mieli zacząć bawić się w chowanego, a nie trenować coś, co w przyszłości mogło uratować dziewczynie życie… i zabrać wiele innych wrogom.

Dannar siedział nieopodal, oparty o siodło, od niechcenia ostrząc patyk. Uważnie obserwował ruchy elfki, jej postawę, relacje z Iluvielem… Usłyszał parsknięcie tuż obok ucha i niemal wbił ostry koniec gałęzi w szyję Armelliano.

— Głupi kawał koniny — warknął, odsuwając od twarzy pysk zwierzęcia.

Interesuje cię ta klacz. Dannar mógłby przysiąc, że koń nie zadał pytania.

— Oddam cię rzeźnikowi w najbliższym mieście — zapowiedział złowrogim tonem, jednak wierzchowiec prychnął, potrząsnął grzywą, po czym odszedł, a w myśli Dannara pojawiło się rozbawienie, które z pewnością pochodziło od Armelliano.

Ten koń mnie kiedyś wykończy, pomyślał młodzieniec, zsuwając się plecami, by oprzeć wygodniej głowę o siedzisko siodła. Nim zdołał zbesztać się w myślach za swoje zachowanie, zdołał zerknąć w kierunku Althei akurat w momencie, gdy dziewczyna po raz pierwszy od dawna trafiła prosto w cel.

Wieczór nad brzegiem Jeziora Prawdy był jeszcze gorszy niż południe. Wraz z nastaniem zmierzchu mgła przybrała na sile, przez co cała grupa musiała siedzieć blisko ognia, by czuć jego ciepło oraz widzieć towarzyszy. Nienaturalna cisza zdawała się wysysać siły z drużyny, a każdy, nawet najcichszy szelest stawał się nie do zniesienia.

Armelliano starał się uspokajać zaniepokojone wierzchowce, jednak nawet jemu udzieliła się panika końskich towarzyszy, przez co zalewał umysł Dannara prośbami, by ruszyli w dalszą drogę, nawet jeśli pomysł ten był najbardziej szalonym, na jaki wpadł ogier.

Jedynie smoki wydawały się zadowolone ze spokoju oraz bliskości ludzi, których w normalnych okolicznościach musiały unikać oraz ukrywać się w najwyższych warstwach chmur. Leżały na plaży zwinięte w kłębki, a ich ogony nawet nie drgnęły, choć zwykle koniuszki zawsze drgały, zdradzając czujność i płytki sen.

— Chyba już wiem, dlaczego ci, którzy wkroczyli we mgłę, nigdy nie wrócili — przyznał Bron, nie wytrzymawszy dłużej milczenia. — Ta cisza sprawi, że oszaleję!

Elfy mruknęły coś potakująco, a potem zaczęły rozmawiać po cichu we własnym języku, co było bardzo niespotykane. Nigdy wcześniej nie robiły tego w towarzystwie, więc Althea skupiła całą uwagę na rozmowie towarzyszy. Przez jakiś czas słuchała melodyjnego, dźwięcznego dialektu, jednakże im dłużej zastanawiała się nad tym, skąd kojarzyła niektóre słowa, tym mocniej zaczynała ją boleć głowa.

Czym prędzej wstała i, przepraszając zgromadzonych, zanurzyła się we mgle, udając się za potrzebą. Zanim opary na dobre przysłoniły widoczność, Althea zapamiętała kierunki świata na podstawie ułożenia ogniska, toteż teraz wiedziała mniej więcej, w którą stronę iść, by dojść do zagajnika młodych drzew, a nie wpaść do wód Jeziora Prawdy.

Kiedy odpięła klamrę spodni, coś zaszeleściło nieopodal niej. Althea zamarła z rękami zaciśniętymi wokół materiału bryczesów, zaś szeroko otwarte oczy pospiesznie przeczesywały okolicę, jednak nieprzenikniona zasłona utrudniała jej dostrzeżenie czegokolwiek. Nie śmiała wołać głośno, czy ktoś tam się ukrywał, bo równie dobrze mógł to być zając lub sarna, a jej okrzyk mógłby zaalarmować resztę drużyny i narobić niepotrzebnego zamieszania.

Gdy przez dłuższy czas nic się nie działo, elfka utwierdziła się w przekonaniu, że na pewno było to dzikie zwierzę. Powróciła więc do ściągania spodni, jednak zanim udało jej się cokolwiek zrobić, szelest znów rozległ się tuż obok niej, tym razem gwałtowniejszy i głośniejszy.

Althea odskoczyła od falujących gałęzi jak oparzona, potykając się o wystający korzeń i upadając na wilgotną ziemię. Zaczęła się czołgać, byle jak najdalej od nadchodzącego zagrożenia, a strach skutecznie związał jej gardło, uniemożliwiając zawołanie towarzyszy.

Gdy się odwróciła, cała w ziemi, liściach i kawałkach mchu, z krzaków wystawała potężna głowa najdziwniejszego stwora, jakiego widział ten świat, przynajmniej w mniemaniu sparaliżowanej strachem Althei. Zwierzę posiadało bowiem wielki, zakrzywiony, orli dziób, szary niczym popiół ogniska o poranku; niebieskie oczy wielkiego ptaka wpatrywały się z zainteresowaniem w dziewczynę, a typowo kocie uszy o wydłużonym profilu przypominającym kształtem ptasie skrzydła nadstawił do przodu.

To się nie dzieje naprawdę, myślała gorączkowo Althea, znów próbując odsunąć się od stworzenia, jednak ciekawskie stworzenie ruszyło w jej stronę, ukazując zdumionej elfce resztę ciała.

Był to w istocie najdziwniejszy zwierz, jakiego kiedykolwiek mogła ujrzeć.

Bestia, która przed nią stała, była krzyżówką lwa i orła o rozmiarach konia lub nawet większych, co jednocześnie przerażało i wzbudzało respekt. Głowę, z wyjątkiem kocich uszu, pokrywały granatowe pióra, przechodząc także na szyję i ustępując granatowemu futru dopiero od linii barków aż po łokcie przednich łap. Kończyny, jakie widziała przed sobą, w żaden sposób nie przypominały ptasich – twarda, ciemnoniebieska skóra pokrywała ludzkie, chude ręce o szpiczastych, śmiercionośnych pazurach. Palce przy wyprostowanej postawie pozostawały cały czas lekko zakrzywione, co przywodziło na myśl potężne orły siedzące na gałęzi ze szponami wbitymi w twarde drewno. Kciuk, tak jak u kotowatych, wyrastał z tyłu.

Reszta ciała jednak, nie licząc ogromnych skrzydeł z pięknymi granatowymi piórami obramowanymi delikatnym błękitem, wyglądała jak kocia. Nie – jak lwia. Althea nie mogła wyjść z podziwu – przezwyciężając strach, by z fascynacją obserwować mityczne stworzenie – jak długie zwierzę miało łapy, jak ogromne i pięknie barwione skrzydła. I jak bardzo górowało nad nią wzrostem, nawet jeśli siedziała, bo gdyby wstała, nie zrobiłoby to większej różnicy.

Althea przymknęła oczy i przełknęła ślinę, gdy zwierzę podeszło jeszcze bliżej i lekko ugięło przednie łapy, by móc powąchać włosy dziewczyny. Gdy przez dłuższą chwilę nic się nie działo, elfka odważyła się nieznacznie rozewrzeć powieki; w zasięgu jej wzroku znalazły się wielkie, zakrzywione palce. Czuła oddech potwora – delikatny odór zgnilizny, bardzo podobny do tego, który wydzielały paszcze smoków, a także delikatną, słodkawą woń ciała, która nijak jej nie pasowała do przerażającego profilu bestii.

Gdyby chciało mnie zaatakować i zabić, zrobiłoby to już dawno, pomyślała trzeźwo Althea, nadal nie ruszając się z miejsca, podczas gdy wielki ptak-lew obwąchiwał jej brzuch, lekko trącał nogi i delikatnie złapał dziobem but do jazdy konnej. Nie widziała w tych ruchach niczego agresywnego czy zdradzającego podenerwowanie zwierzęcia, dlatego też powoli, bardzo powoli zaczęła podnosić się z ziemi. Zwierz odsunął się zdziwiony, najwidoczniej sądząc, że to, co znalazł, było w rzeczywistości tak małe, dlatego też, gdy Althea stanęła wyprostowana i odważyła się spojrzeć na pysk, dostrzegła skulone uszy i zmrużone wściekle oczy.

Zanim usłyszała syk i ostrzegawcze kłapnięcie dziobem, zgięła się wpół i spuściła wzrok, z obserwacji wnioskując, że miała do czynienia z mięsożercą. Jeżeli pozostanie na miejscu i nie zrobi niczego głupiego, może nie zginie zbyt młodo.

Sekundy dłużyły jej się w nieskończoność, gdy znów czuła na sobie delikatne popchnięcia dziobem, muśnięcia ptasim językiem czy ciche popiskiwanie, gdy trącana ręka bujała się bezwładnie, zaciekawiając stworzenie. W końcu, gdy Althea zebrała się na odwagę, by krzyknąć co sił w płucach o pomoc, stało się coś tak nieoczekiwanego, że aż zachłysnęła się z wrażenia i cofnęła o dwa kroki, nie wierząc w to, co widziała.

Bestia ukłoniła się jej! Zwierz ugiął jedną łapę, a drugą wyciągnął przed siebie, by lekko schować pysk między przednimi kończynami. Po chwili znów stał wyprostowany, mierząc Altheę oceniającym spojrzeniem z góry. Dziewczyna podświadomie wyczuła, że zagrożenie minęło i to – cokolwiek przed nią stało – nie zrobi jej już krzywdy. Dlatego też, tak jak w przypadku Nocnej Furii kilka tygodni temu, podeszła bliżej, targnięta nową falą fascynacji oraz zaciekawienia.

Kroki stawiała bardzo powoli, nadal obawiając się, że jeden nieprzemyślany ruch sprawi, iż zwierzę ucieknie i już nigdy go nie ujrzy. Wyciągnęła przed siebie rękę, uważnie obserwując oczy stworzenia, jednak to nie zdradzało żadnych oznak niepokoju.

I gdy już miała dotknąć ciemnoszarego dzioba, za jej plecami rozległ się szelest.

Althea odwróciła się akurat w momencie, gdy z mgły wyłoniła się sylwetka Dannara, zaś szybkie spojrzenie przez ramię utwierdziło ją, że bestia zniknęła. Trochę ją to przeraziło, biorąc pod uwagę fakt, że w ogóle nie usłyszała jego ucieczki.

— Co ty robiłaś tutaj tak długo? — spytał uprzejmie z uśmiechem na ustach. Gdy ujrzał ubrudzone ubranie elfki, zmarszczył czoło i dodał: — Tarzałaś się po ziemi?

Althea zerknęła na swoje odzienie, a kiedy dostrzegła ciemne plamy i kawałki mchu, szybko zaczęła się otrzepywać.

— Potknęłam się i upadłam — skłamała z lekkim uśmiechem, lecz najwyraźniej to wystarczyło, by uspokoić podejrzliwość młodzieńca.

— Chodźmy, reszta zaczęła się o ciebie niepokoić.

Althea niechętnie ruszyła za Dannarem, rzucając ostatnie, lekko stęsknione spojrzenie za siebie, jednak po mitycznym stworzeniu nie pozostał już żaden ślad.