1.10 'Pod rudą łasicą'

Podróżowali nieprzerwanie na zachód, zostawiając za sobą zimę, znajome zakątki oraz przeszłość. Dni mijały im na kluczeniu między drzewami, obserwowaniu każdego wędrowca poruszającego się głównymi traktami, a także w chwilach odpoczynku na intensywnych treningach.

— Pamiętasz, jak Amaondel zaatakował Dannara i kiedy ujrzał miecz, powiedział, że jest smoczym jeźdźcem? — Althea zagadnęła zrelaksowanego Iluviela, gdy wysunęli się naprzód pochodu, zostawiając resztę w tyle.

Od wielu dni nikt ich nie zaatakował, a podchody łowcy nagle ustały, jakby elf zaniechał pościgu i zaszył się w kryjówce, obmyślając nowy plan. Dzięki temu cała drużyna miała czas na złapanie głębszego oddechu.

— Każdy smoczy jeździec po przejściu szkolenia dostaje miecz — odpowiedział po chwili elf, spoglądając na przyjaciółkę z ukosa.

Dziewczyna ściskała przy brzuchu miskę, na której ćwiczyła. Niedawno przestała wątpić w słuszność treningu, gdy rozzłoszczony Amaondel powalił ją na ziemię i nakazał siedzieć cicho.

— Ostrze miecza wykuwane jest przez krasnoludzkich rzemieślników, najlepszych w swoim fachu! Klinga przybiera kolor łusek smoka, na jakim lata jeździec, w głowni zamieszczone są głowy smoków upodobnione do tego, którego wojownik dosiada, a klejnoty wprawione w broń kolorem muszą odpowiadać albo odcieniowi błony w skrzydłach smoka, albo kolorowi oczu zwierzęcia.

— Więc gdybym ja przeszła taki trening, moja klinga byłaby czarna, głowy smoków przypominałyby Nocną Furię, a klejnotami byłby szafir?

— Tak, sądzę, że tak by to wyglądało — przyznał Iluviel z uśmiechem, rad z tego, że dziewczyna zwracała uwagę na tak istotne szczegóły.

— A co z runami, które pojawiły się na ostrzu?

— W mieczach zaklęta jest potężna magia, która wspiera smoczego jeźdźca podczas wszystkich pojedynków. Gdy jeździec wyciągnie oręż, na klindze będziesz mogła ujrzeć imię broni oraz jedną cechę charakteryzującą zarówno smoka, jak i jeźdźca. — Elf odwrócił głowę, by skontrolować, gdzie byli pozostali członkowie drużyny, po czym znów podjął przerwany wątek: — Każdy rycerz nadaje swej broni imię, lecz w przypadku smoczych jeźdźców to miecz zdradza wojownikowi tę tajemnicę. Zawsze jest to odwrócone imię smoka, a cecha… cóż, to już indywidualna sprawa. Mogę ci jedynie powiedzieć, że cechą Dannara jest spryt. Trafne, patrząc na to, skąd pochodzi i czyja krew płynie w jego żyłach.

Althea zamyśliła się na moment, przetrawiając wszystko to, co przekazał jej elf. Po chwili mocniej przycisnęła do siebie kamienną miskę i znów się odezwała:

— Mój miecz nazywałby się…

— Furia Nocy — przerwał elfce wpół słowa. — Dobre imię dla miecza. Może pewnego dnia się go doczekasz.

Wkrótce potem drużyna zostawiła za sobą bezpieczne zakątki lasu na rzecz rozległych łąk, pól oraz coraz liczniejszych domostw. Nie mieli już gdzie się skrywać, więc musieli podwoić czujność, a także zważać na innych wędrowców. Sami mężczyźni z jedną tylko kobietą mogli przyciągać uwagę, tak samo jak drogie szaty elfów skryte bezpiecznie pod płaszczami.

Dzień pozostał pochmurny, a ciężkie, grafitowe chmury nieprzerwanie płynęły z północy, zwiastując niechybny deszcz lub ostatni atak śnieżnej burzy. Na drodze spotkali jedynie wieśniaka na wozie ze starą szkapą, która wyglądała, jakby miała umrzeć podczas ciągnięcia drewnianego pojazdu.

— Nieciekawy to dzień na podróżowanie, mości nieznajomi — zawołał przyjaźnie do zbliżających się konnych, nieco uchylając znoszonej czapki. Na jego zaczerwienionej twarzy zagościł uśmiech ukazujący niepełne uzębienie.

— Prawda! — zawołał donośnie Dannar, podkłusowując bliżej starszego mężczyzny pomimo niemych protestów Iluviela oraz gromiącego wzroku Amaondela. — Czy wiesz może, panie, gdzie znajduje się w okolicy jakaś gospoda, gdzie ja i moi towarzysze moglibyśmy nakarmić zmęczone konie oraz zasmakować w tutejszej strawie?

— Ha! – doskonale trafiliście! — Wieśniak obrócił się na zydlu i pomachał do ociągających się podróżujących. — Zaraz za tym niewielkim zagajnikiem znajdziecie to, czego z pewnością od dawna wypatrujecie! Pyszna strawa, doborowe towarzystwo, doskonałe miejsce dla waszych wierzchowców…

— Dziękujemy za informację — przerwał mu z naciskiem Dannar, zanim wieśniak do reszty rozpłynął się nad wspaniałościami gospody, do której i on z pewnością zmierzał. — Szerokiej drogi, panie! Niech bogowie czuwają nad tobą i twym dobytkiem.

Młodzieniec machnął na przyjaciół i ruszył spokojnym galopem, mijając nieco urażonego mężczyznę. Reszta zaraz do niego dołączyła, a na sam przód wysunął się sir Irving, patrząc ze złością na zadowolonego z siebie Dannara.

— Oszalałeś do reszty?! — syknął, lecz nie zrobiło to na młodzieńcu żadnego wrażenia. — Musimy unikać gospód jak ognia! Musimy omijać wszelakie gospodarstwa szerokim łukiem, jeśli chcemy na czas zdążyć do twierdzy elfów.

— Jeżeli chcesz wiedzieć, jak stacjonują wojska Landara, jakich dróg unikać oraz gdzie myszkują złodzieje wynajęci przez ludzi mego ojca, udaj się do najbliższej gospody i posłuchaj, co mając do powiedzenia ci, którzy żyją z plotek o naszych ziemiach. Uwierz mi, te miejsca to istne skarbnice najświeższych wieści.

Dannar na próżno szukał jakichkolwiek oznak sprzeciwu ze strony starego rycerza; sir Irving odpuścił, ściągnął wodze swego konia i dołączył do milczącego Brona, łypiąc spode łba na wyprostowane plecy młodzieńca. Nie podobało mu się to, że ten młokos tak szybko objął przywództwo nad grupą, choć wszyscy jeszcze niedawno mu nie ufali. Jedynie Althea chętnie gawędziła z Dannarem, wypytywała o smoki oraz pilnie trenowała, jakby nowy członek drużyny sprawił, że w dziewczynę wstąpiły nowe siły. Sir Irving był rad z tego, że elfka powoli stawała się tym, kim powinna zostać już wiele lat temu, lecz z drugiej strony jej żywe zainteresowanie synem tyrana zaczynało niepokoić.

Sir Irving spojrzał na towarzyszącego mu Brona, jednak młodzieniec nie odzywał się zbyt wiele, odkąd wyruszyli w niebezpieczną podróż. Widać było wyraźnie, że coś go trapiło, ale gdy tylko rycerz zaczynał z nim rozmawiać, Bron zbywał go machnięciem ręki lub burczał odpowiedzi tak długo, aż rycerzowi nie zostawała ani krztyna cierpliwości do ciągnięcia konwersacji. Tym razem jednak nie chciał poddać się tak łatwo.

— Bronie, jeśli nie zaczniesz ze mną rozmawiać, posądzę cię o odcięcie sobie języka — zażartował, lecz wewnętrznie czuł, że tak kiepsko rozpoczętą rozmową nie zaskarbi sobie uwagi towarzysza.

Ku jego zdziwieniu jednak, młodzieniec odezwał się cicho:

— Chciałbym umieć ją bronić — mruknął, a rycerz musiał podjechać bliżej wierzchowca Brona, by dobrze usłyszeć — lecz jeszcze mocniej pragnę umieć bronić się sam przed niebezpieczeństwami, które czyhają na nas w tym świecie.

— Jeśli chcesz, mogę przekazać ci moją… — Sir Irving nie zdążył dokończyć, bo Bron kontynuował, jakby ktoś odkręcił w nim kurek i teraz z jego ust lał się słowotok; nie zważał nawet na to, że mężczyzna próbował coś powiedzieć:

— Im bardziej oddalamy się od domu, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że całe moje życie było kłamstwem. Jak to możliwe, że cały region żył w błogiej nieświadomości, czemu nikt nie miał pojęcia o istnieniu magii, o smokach czy Landarze, który w każdej chwili może najechać na wioski i zrównać je z ziemią?

Sir Irving sam zadawał sobie to pytanie.

— Nasza kraina jest niezwykle rozległym, bardzo zróżnicowanym kulturowo światem — zaczął powoli, starannie dobierając słowa tak, by jak najlepiej przekazać to, co sam sobie kiedyś wyjaśnił, gdy i jego zastanawiał ten fenomen Doliny Smoka. — Często wieści, które winny dotrzeć o wiele dalej, zostają jednak gdzieś po drodze zatracone. Mieszkańcy Doliny Smoka przyzwyczaili się do swych ziem i niechętnie ją opuszczają, z kolei inni wędrowcy rzadko zapuszczają się w rejony Smoczych Gór, nie widząc tam nic cennego czy wartego uwagi. Być może dlatego tak długo nie wiedzieliście o prawdziwym obliczu tej krainy.

Bron spojrzał na rycerza w zamyśleniu, a potem znów przeniósł wzrok na plecy prowadzącego pochód Dannara oraz towarzyszącej mu Althei, która opowiadała coś z ogromnym ożywieniem.

— Jakie są szanse, że żołnierze Landara oszczędzą Dolinę Smoka? — spytał cicho rycerza, a sir Irving zrozumiał, że chłopak pytał, bo obawiał się o życie brata.

— Miejmy nadzieję, że na tyle duże, by uniknęli losu innych, którym się nie poszczęściło — odpowiedział sir Irving najlepiej, jak umiał, choć obawiał się, że to za mało, by uspokoić zaniepokojonego Brona.

— Mógł iść z nami — wyszeptał młodzieniec i pokręcił głową, jakby nie umiał zrozumieć decyzji brata. — Na co mu był ten upór?

— On, tak jak i ty, chce chronić coś, co dla was obu jest bardzo ważne — zauważył z uśmiechem rycerz, a gdy Bron spojrzał na niego bez zrozumienia, kontynuował: — Dom, rodziców, wioskę, Dolinę Smoka… Może nie ma zbyt wielkich szans, ale czy miałby je, gdyby wyruszył z nami? Sądzę, że nie chciał być ciężarem i, zostając w domu, chciał pokazać, że on też na coś się przyda, on też będzie miał w tej misji swój udział.

— Niby co?

— Będziesz miał gdzie wrócić, Bronie, gdy ta walka kiedyś się skończy, a w całej Uralii zapanuje spokój. — Widząc zaskoczone spojrzenie młodzieńca, starszy mężczyzna uśmiechnął się łagodnie. — Przestań nie doceniać własnego brata, chłopcze, bo, uwierz mi, jeszcze nas zaskoczy, czuję to.

Bron posłał mężczyźnie wdzięczne spojrzenie, lecz żaden już się nie odezwał, ponieważ reszta drużyny zatrzymała się, wyraźnie spoglądając w dół zbocza. Gdy dołączyli, ich oczom ukazał się sielankowy widok.

W niewielkiej dolince, którą przecinał szeroki strumień, rozstawiły się w niemal równych odległościach drewniane domki. Opustoszałe padoki dzieliły trawiaste zbocza na równe prostokąty, a przy każdym wejściu znajdowała się stajenka z niewielkim dobytkiem. Ze wszystkich kominów ulatywały wąskie smużki dymu, a w okienkach jasne światło oznajmiało podróżnym, że wioska jeszcze nie spała. Na dowód tego wraz z podmuchem wiatru do ich uszu doleciały strzępy rubasznych śmiechów i wesołe okrzyki z pewnością dochodzące z gospody.

— Przypatrzcie się dobrze — powiedział cicho Dannar. — Dalej już nie będzie tak radosnych widoków.

Elfy pokiwały powoli głowami, wyjątkowo zgadzając się ze słowami młodzieńca, zaś mieszkańcy Doliny Smoka spojrzeli zamyśleni raz jeszcze, by po raz ostatni wchłonąć ten spokojny, wręcz upajający obrazek. Zaraz potem wszyscy ruszyli krętą drogą w dół zbocza, a otwarte przestrzenie ustąpiły miejsca wysokim płotom zagród dla bydła i koni.

Na głównej ulicy było spokojnie, nie licząc kilku wieśniaków wyraźnie zmierzających do upragnionej przez drużynę gospody. Mieszkańcy nie wydawali się być zaniepokojeni widokiem obcych – przyzwyczaili się do częstego goszczenia przejezdnych, lecz to nie znaczyło, że nie spoglądali z zaciekawieniem na dobrze wyglądające konie, nowe płaszcze czy pochwy z mieczami wychylające się spod podwiniętej poły. Jednakże nikt nie śmiał nikogo zaczepiać – mieszkańcy wioski tolerowali podróżnych, a podróżni szanowali otwartość gospodarzy, nie narzucając się nikomu.

Szyld z napisem „Pod rudą łasicą” bujał się powoli do przodu i do tyłu w rytm, który nadał mu wieczorny wiatr, gdy zmęczeni wędrowcy w końcu zatrzymali się przed wejściem do gospody. Niewielkie zwierzątko będące patronem tego miejsca spoglądało na nich drewnianymi oczami i szczerzyło ząbki w parodii uśmiechu, co jedynie niepokoiło, zamiast przyciągać uwagę.

Althea z wdzięcznością powitała ziemię pod stopami, zaś Escuduro westchnął z ulgą, gdy popuściła mu popręg i ściągnęła wodze przez głowę, rozglądając się za stajnią, w której mogliby zostawić zwierzęta. Pozostali poszli w ślady dziewczyny, a gdy elfka spojrzała na Amaondela oraz Iluviela, nie widziała na ich twarzach złości, lecz zamyślenie oraz dziwny spokój, jakby postanowili się nie wtrącać, czekając na rozwój wydarzeń.

— Poczekajcie tu na mnie — powiedział Dannar do reszty, porzucając swego ogiera samopas. — Zaraz znajdę właściciela i spytam o stajnie.

Wszyscy byli tak zmęczeni, że nie zamierzali się spierać. Podczas gdy młodzieniec zniknął za drzwiami, reszta stłoczyła się blisko siebie, rozglądając nerwowo na boki. Mieszkańcy przechodzili obok grupy z pozoru obojętnie, ale nie dało się nie zauważyć pełnych zaciekawienia spojrzeń czy dyskretnego wytykania palcami oraz nerwowych podszeptów. Jednak zanim ktokolwiek z grupy stracił cierpliwość, wrócił Dannar wraz z właścicielem.

— Już wiem, gdzie są stajnie! — zawołał rozradowany młodzieniec, przesadnie udając ogromny entuzjazm. — Ten miły mężczyzna to Bondar, właściciel tego miejsca. Ma dla nas także wolne pokoje, żebyśmy mogli się przespać przed dalszą podróżą.

Bondar okazał się wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną po czterdziestce z pierwszymi siwiejącymi włosami, niezbyt obfitym zarostem oraz przenikliwym spojrzeniem szarych oczu. Z początku nie wyglądał na zachwyconego osobistą obsługą nowoprzybyłych, ale gdy tylko zobaczył, jak dużo osób przyszło wraz z hałaśliwym młodzieńcem i jak dużo mógł dzięki temu zarobić, jego oblicze niemal natychmiast złagodniało.

— Konie zostawcie w stajni za gospodą, lecz obawiam się, że dla jednego z nich nie będzie miejsca — przyznał z niechęcią Bondar, wiedząc, że jedynie na tym straci niż cokolwiek zyska.

— Nic nie szkodzi! — zaoponował szybko Dannar, znów zachowując się z niezwykłą przesadą oraz głośno. — Mój ogier nie lubi siedzieć w zamknięciu, więc będzie się kręcić po podwórzu. Mam nadzieję, że to nie będzie problemem?

— Och, oczywiście, że nie! — zaprzeczył gorąco gospodarz i wskazał ręką na uliczkę pomiędzy gospodą a kolejnym domem. — Idźcie tędy i zagońcie tego nicponia Meriadokka do roboty. Za coś w końcu go tu trzymam, nie?

Nikt nie wiedział, kim był Meriadokk, ale po gorących zapewnieniach, że go zachęcą do pracy i na pewno przyjdą do sali, by zjeść nieco strawy oraz przespać się w pokojach, poprowadzili konie ścieżką wskazaną przez Bondara. Wkrótce potem znaleźli się na niewielkim podwórzu okolonym budynkami gospodarskimi, do których należała również stajnia. Oprócz niej na środku wydeptanego przez setki stóp oraz kopyt dziedzińcu znajdowała się niewielka studnia, a tuż obok tylnego wyjścia z gospody stała komórka.

Gdy wędrowcy zatrzymali konie przed wejściem do stajni, w środku zapanowało poruszenie. Zaciekawieni próbowali coś wypatrzeć w półmroku, lecz usłyszeli jedynie szelest słomy oraz dziwne pomruki. Dopiero po chwili z cienia wynurzyła się niewielka postać, ziewając niezwykle głośno i tak ostentacyjnie, na ile tylko było ją stać.

— Wcale nie spałem, pa… — Istota zatrzymała się wpół kroku i rozwarła szeroko oczy na widok tylu koni oraz nowych twarzy. — Och, na bogów, klienci! Zapraszam, zapraszam, moi mili goście, jestem Meriadokk i zajmę się waszymi wierzchowcami aż do chwili, gdy postanowicie opuścić nasze skromne progi!

Meriadokk, o którym wspominał wcześniej Bondar, okazał się niziołkiem. Althea wraz z Bronem nigdy wcześniej nie widzieli tak niskich ludzi, toteż przyglądali się stworzeniu ze  zdziwieniem, elfy i sir Irving natomiast spoglądali na Meriadokka z mieszaniną współczucia oraz żalu. Lecz nie Dannar. On prychnął i wywrócił oczami, mamrocząc pod nosem coś o tym, że niedługo niziołki zaleją Uralię niczym potężna fala znad Gniewnego Morza.

— Masz je wyczyścić, sprawdzić kopyta oraz nakarmić do syta — zakomenderował sir Irving, gdy każdy rozsiodłał własnego wierzchowca. — Kiedy skończysz, napełnisz nasze juki świeżym owsem.

Z tymi słowy rzucił niziołkowi do rąk kilka pustych worków, a gdy Meriadokk pokiwał skrupulatnie głową, wtrącił się Dannar:

— Konia puszczonego wolno nie dotykaj, jasne?

— T-tak, panie — wyjąkał Meriadokk, słysząc w głosie młodzieńca stalową nutę.

Niziołek pobiegł w głąb stajni, chyżo zabierając się do pracy, więc drużyna po raz ostatni zerknęła na konie. Widząc zadowolone pyski podopiecznych, ruszyli do gospody, licząc na spokój oraz gorący, syty posiłek – pierwszy od bardzo dawna.

W środku budynku panował zaduch, a w powietrzu dało się wyraźnie wyczuć swąd spalenizny, gryzącą woń potu oraz alkohol, wieczorami lejący się tu strumieniami. Jednak zmierzch miał nastąpić dopiero za niecałe trzy godziny, toteż pomieszczenie świeciło pustkami, nie licząc kilku podrostków, którzy dopiero co weszli w dorosły wiek.

Za ladą czekał na nich sam Bondar, niespiesznie wycierając kufel. Na widok zbliżającej się grupy wskazał największy stolik w pomieszczeniu.

— Zapraszam, zaraz moja żoneczka poda zupę — oznajmił miłym tonem i odłożył szmatę na bok, wołając kobietę po imieniu: — Landora! Przynieśże te swoje specjały, goście czekają!

Drużyna opadła na ławy, jednak nikt nie odważył się ściągnąć kapturów z głów jako pierwszy. Jedynie Dannar nie przejmował się otoczeniem, rozpinając płaszcz i zrzucając okrycie, by przeczesać palcami długie kosmyki włosów. W jego ślady poszedł tylko sir Irving oraz Bron, lecz elfy wolały pozostać w cieniu, choć takie zachowanie z pewnością przyciągało nieproszone spojrzenia. Nikt jednak nie śmiał zadawać pytań.

Wkrótce potem Landora przyniosła smacznie pachnącą zupę fasolową i zapowiedziała, że za chwilę dostaną pełne miski gulaszu. Właściciele niemal wychodzili z siebie, byleby zadowolić tak dużą grupę podróżnych, bo wiedzieli, że drużyna mogła zostawić wiele srebra, zaś jeśli im się poszczęści, nawet i coś złotego. Nie byli jednak chciwi – byli cierpliwi. A cierpliwość popłacała.

— Twój plan zdobycia informacji raczej nie zdał egzaminu — syknął zjadliwie Amaondel w kierunku zajadającego się zupą Dannara.

Młodzieniec przełknął łyżkę jedzenia, po czym wzruszył ramionami.

— Poczekaj jeszcze, mój przyjacielu, a zobaczysz, że ta sala będzie niemal pękać w szwach od durniów gotowych wypaplać wszystko, czego zapragniesz za kufel piwa.

— Nie jestem twoim przyjacielem — warknął, zaś Iluviel posłał księciu ostrzegawcze spojrzenie. Elf zreflektował się, znów zniżając głos do syczącego szeptu ociekającego jadem:

— Skąd masz pewność, że ci durnie mówią prawdę?

— Są zbyt głupi na to, żeby wymyślić wiarygodne kłamstwo — przyznał z rozbrajającą szczerością młodzieniec, a gdy Amaondelowi zabrakło argumentów, by dopiec Dannarowi, wszyscy zamilkli, w ciszy kontemplując domowe specjały Landory.

Zgodnie ze słowami Dannara wkrótce sala zaczęła się zapełniać; wcześniejszy szmer rozmów dobiegający z przeciwległego kąta sali, który okupowały podrostki, przemienił się w głośny gwar pełen okrzyków, toastów, śmiechów oraz pijackich zaśpiewów.

Althea zgarbiła się na swoim miejscu, źle czując się w takiej atmosferze. Wyczuła, że awantura wisi na włosku, jednak chyba nikt inny tego tak nie odbierał. Wszyscy śmiali się i dokazywali we własnym towarzystwie, alkohol lał się strumieniami, Landora lawirowała między stolikami, robiąc za kelnerkę, natomiast Bondar obsługiwał bar, co jakiś czas wdając się w ożywioną dyskusję z nowym klientem. Nic nie wskazywało na to, że zaraz miałaby się zdarzyć katastrofa.

Jednak w tak ciasnych, zatłoczonych miejscach nietrudno o kłopoty.

Pijany wieśniak zatoczył się i wpadł na stół jedzącej drużyny, przewracając pełną miskę jedzenia na kolana przestraszonej Althei. Dziewczyna podskoczyła z sykiem; kaptur do tej pory skrywający jej twarz zsunął się na plecy, a długie czarne kosmyki rozsypały się na ramiona. Na szczęście nauczyła się nosić włosy rozpuszczone, by skrywały jej spiczaste uszy, toteż zebrani mogli ujrzeć jedynie jej przestraszone oblicze.

— Prz…przerrraszaaam — wydukał mężczyzna, próbując podnieść się ze stołu.

Dannar skrzywił się z niesmakiem na ten widok i także wstał, łapiąc nieszczęśnika za ubranie i podciągając do góry, a potem, jakby nic nie ważył, pchnął bezwładne ciało w kierunku najbliżej siedzących mężczyzn. Wieśniak wpadł na barczystego chłopa, niemal zwalił go z nóg i wylał jego piwo.

W sali zapanowała cisza. Wszyscy wpatrywali się w Dannara, który zajął się sparaliżowaną strachem Altheą. W tym też czasie przewrócony przez pijanego wieśniaka mężczyzna wstał i, gotując się w środku ze złości, podszedł do stolika, by bezceremonialnie uderzyć pięścią w blat.

Elfy nie odzywały się, nieruchome niczym posągi, lecz ich dłonie zaciskały się na rękojeściach mieczy. Sir Irving oraz Bron odsunęli się na bezpieczną odległość od Dannara, który dokończył strzepywanie resztek jedzenia ze spodni dziewczyny. Po chwili wyprostował się i z uśmiechem na ustach podparł pod boki, patrząc z hardością w rozwścieczoną twarz nieznajomego.

— Wiesz, cóżeś ty, kurwa, narobił? — warknął mężczyzna, plując przy tym tak obficie, że zgorszony Dannar cofnął się o dwa kroki, krzywiąc twarz z obrzydzeniem. — Wiesz, z kim zadarłeś, suczysynie?

— Z wieśniakiem? — podsunął z rozbawieniem Dannar, a następne wydarzenia potoczyły się tak szybko, że pijani miejscowi z trudem nadążyli z tokiem rozumowania.

Rozsierdzony obelgą osobnik zamierzał zaatakować Dannara, lecz młodzieniec uprzedził go; ręka wystrzeliła w kierunku jego głowy. Złapał ją mocno i, niewiele myśląc, z całej siły szarpnął nią w dół, aż uderzył z siłą młota o blat stołu. Bezwładne ciało upadło na posadzkę, a Dannar potoczył zimnym, wyrachowanym wzrokiem po zebranych.

— Ktoś jeszcze? — spytał niskim głosem, zaś drużyna mogła właśnie przyjrzeć się prawdziwemu obliczu Dannara. Althea z przerażeniem wpatrywała się w puste, pozbawione jakichkolwiek skrupułów oczy, zimny, okrutny uśmiech rozciągający wargi czy mięśnie drgające pod napiętą skórą.

Towarzysz nieprzytomnego mężczyzny skoczył z wrzaskiem na Dannara, lecz on także nie miał szans. Młodzieniec wyciągnął z pochwy smoczy miecz, a niebieska klinga zaświeciła mocnym blaskiem, wyrywając z gardeł zebranych jęk grozy. Ktoś głośno zmówił modlitwę do bogów o łaskę. Kolejny wieśniak upadł na kolana i trzymał się za rozpłataną szyję, próbując złapać ostatni oddech niczym ryba wyrzucona na brzeg. Chwilę później upadł martwy obok kolegi, patrząc niewidzącymi, przestraszonymi oczyma na twarz miejscowego.

W pomieszczeniu nastała cisza; atmosfera zgęstniała tak bardzo, że można by ją kroić nożem. Sir Irving westchnął i pokręcił głową ze zrezygnowaniem.

— I to by było na tyle, jeśli chodzi o spokój — mruknął.

Zazgrzytały odsuwane ławy, drużyna spokojnie wyszła z pomieszczenia, a Dannar z dzikim uśmiechem na twarzy po raz ostatni zachichotał, widząc przerażenie na twarzach zebranych. Wytarł klingę miecza o kurtę zabitego, schował miecz i spokojnym krokiem udał się w kierunku wyjścia.

— Ach, byłbym zapomniał. — Odwrócił się na pięcie; ktoś z tyłu zaszlochał ze strachu. Dannar skrzywił się, słysząc to, ale uśmiech nie schodził mu z ust. Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni płaszcza kilka monet, po czym, jedna po drugiej, upuścił na ziemię, gdzie potoczyły się i znikły pod ławami. — Wasza zapłata za wspaniałą gościnę. Wiecie może, czy w pobliżu znajdują się wojska Landara, Krwawego Pana znad Gniewnego Morza?

Z początku nikt się nie odezwał; wszyscy wpatrywali się w Dannara, a zbielałe twarze zdradzały jedynie ogromny strach. Jednak gdy młodzieniec postąpił krok do przodu, z odpowiedzią pospieszył Bondar:

— Podobno zatrzymali się niedaleko Jeziora Prawdy i nie ruszają dalej.

— Dziękuję, panie — odezwał się kpiącym głosem Dannar, zgiął się wpół w parodii ukłonu dworskiego, po czym po raz ostatni uśmiechnął się uśmiechem niezwykle okrutnym, i zniknął za drzwiami, zostawiając w spokoju mieszkańców.

— Do reszty oszalałeś?! — wrzasnął sir Irving, dopadając do zmierzającego w kierunku stajni Dannara.

Potrząsnął nim mocno, a na czole wystąpiła mu żyłka. Mężczyzna był wściekły, zaś elfy nie zdradzały własnych emocji, patrząc jedynie spode łba na towarzysza. Jedynie Althea wydawała się oszołomiona tym, co się stało, a Bron okazywał oznaki dużego zaniepokojenia.

— Najedliśmy się za darmo, dowiedzieliśmy się przydatnych informacji… — zaczął spokojnie młodzieniec, lecz rozwścieczony rycerz przerwał mu wpół zdania:

— Jakie, do cholery informacje?!

— Podczas gdy ty panikowałeś jak młoda klacz, ja grzecznie spytałem o wojska mojego ojczulka — warknął Dannar, wyrywając się z żelaznego uścisku starszego mężczyzny. — Najwyraźniej nie chcą zapuszczać się dalej jak do Jeziora Prawdy.

— Jeziora Prawdy? — powtórzył Bron, podchodząc bliżej. — Daleko stąd?

— Bardzo daleko — przyznał Iluviel z wahaniem. — Można powiedzieć, że Jezioro Prawdy leży dokładnie na środku Uralii, dzieląc ją na cztery strony świata. Krąży wiele legend związanych z tym miejscem, może żołnierze je znają i nie chcą zapuszczać się dalej?

— Albo dostali rozkaz, by dać sobie na razie spokój z następnymi miejscami — mruknął Dannar i wzruszył ramionami, jakby mało go to obchodziło. — Przynajmniej wiemy, że na razie nie musimy się martwić wrogimi wojskami. I mamy przed sobą kilkaset mil spokojnego podróżowania.

Nikt nie śmiał zakwestionować tego, co powiedział Dannar, toteż każdy zabrał konia z boksu i zaczął siodłać. Wierzchowce nie wyglądały na zadowolone z takiego obrotu spraw, ale nie protestowały. Zostały nakarmione, zapasy uzupełniono, więc mogły ruszyć w dalszą drogę.

Meriadokk wypadł ze stajni i, widząc wyprowadzane z boksów konie, nieznacznie oklapł. Najwyraźniej nie miał zbyt dużo do roboty w gospodzie. Dostrzegając zawiedzioną minę niziołka, Althea uśmiechnęła się pocieszająco i wsiadła na grzbiet Escuduro, by podciągnąć mocniej popręg. Po chwili reszta poszła w jej ślady; kilka minut później opuszczali wioskę, a każdy, kto zdążył dowiedzieć się, co zaszło w gospodzie, szybko zatrzaskiwał okiennice, by w ten sposób odciąć się od zła, jakie wędrowało wśród szeregów barwnej kompanii.

Elfka spięła boki Escuduro i dogoniła zamyślonego Dannara najwyraźniej znów sprzeczającego się ze swym koniem. Przez chwilę obserwowała nieme zmagania człowieka z ogierem, aż w końcu młodzieniec przeniósł spojrzenie na dziewczynę.

— Czemu to zrobiłeś? — spytała, zanim Dannar zdążył się odezwać. — Czemu zabiłeś tamtych ludzi? Byli niewinni.

Dannar zaśmiał się sucho.

— Musisz zapomnieć o niewinności, Altheo — odpowiedział zaskakująco łagodnie, patrząc na dziewczynę z pobłażaniem. — Zostałem wychowany przez największego tyrana tych czasów. Sądziłaś, że będę grzecznie czekać, aż ten mięśniak obije mi mordę?

— Nic ci nie zrobił, zresztą jesteś silny, nie musiałeś go zabijać — zaoponowała Althea, nie potrafiąc pojąć, co kierowało Dannarem.

— Wychowano mnie, by najpierw zabijać, dopiero potem pytać. Mam uśmiercać szybko i niezwykle precyzyjnie. Nie zwykłem gawędzić z trupami — mruknął Dannar ponuro, najwyraźniej straciwszy całą ochotę na rozmowę.

— Czy mógłbyś następnym razem powstrzymać się przed tym? — spytała Althea z nadzieją, na próżno szukając na zafrasowanym obliczu młodzieńca jakichkolwiek oznak pogody ducha, do której zdążyła się już przyzwyczaić.

Dannar długo nie odpowiadał, aż w końcu uśmiechnął się, parsknął i spojrzał na dziewczynę z rozbawieniem.

— Może dla ciebie raz zrobię wyjątek.

Althea zapatrzyła się na czarujący uśmiech młodzieńca, a w jej sercu zapłonął nieśmiały ognik.

— Na razie to mi musi wystarczyć — przyznała, nie umiejąc pohamować uśmiechu wstępującego na jej twarz.

Na horyzoncie słońce po całym dniu wyjrzało zza gęstych chmur jedynie na chwilę, by zabarwić świat na ciepłe kolory zachodu. Wędrowcy z pełnymi brzuchami i uzupełnionymi zapasami, z nowymi siłami wyruszali na spotkanie przygodzie oraz ogromnym niebezpieczeństwom, które tylko czekały, aż któryś z podróżnych potknie się i popełni błąd.

Dwa smoki na niebie szybowały skrzydło w skrzydło, ciesząc się wolnością oraz otwartą przestrzenią i czuły się tak, jakby cały świat należał tylko do nich.

I może tak faktycznie było.