1.9 'Nieoczekiwany sprzymierzeniec'

Iluviel w błyskawicznym tempie wyciągnął strzałę, po czym wycelował grotem prosto w  pierś Dannara, mocno zaciskając szczęki. Amaondel wyciągnął z pochwy elficki miecz i przystawił mu do gardła, a sir Irving zeskoczył z konia, zaszedł młodzieńca od tyłu, przystawiając mu sztylet do pleców.

Dannar wywrócił oczami, ale uniósł dłonie.

— Co wy robicie? — spytała zdezorientowana Althea, gdy cisza zaczęła się niebezpiecznie wydłużać i żaden z jej towarzyszy nie ruszył się.

— To jeden z najniebezpieczniejszych ludzi chodzących po tej ziemi, Altheo — warknął Amaondel — więc odsuń się od niego.

— Uratował mi życie! — zaprotestowała, podbiegając do elfów, jednak drugi miecz w dłoni Amaondela wysunięty w jej stronę szybko zahamował gwałtowny zryw.

— To dziecko syna zła, Altheo. Jeżeli uratował ci życie, na pewno miał w tym jakiś interes — mruknął książę, mierząc ją twardym, nieugiętym spojrzeniem.

Elfka opuściła uniesione ręce.

— Syn zła? — zaśmiał się sucho nieznajomy, ale ukłucie sztyletu w plecy zmusiło go do wyprostowania się. — Nie sądziłem, że tak zaczęli wołać na mojego ojca. To trochę… staromodne. Nie moglibyście nazywać go po imieniu? Nie jest aż tak trudne w wymowie.

— Zamilcz! — zagrzmiał sir Irving, mocniej naciskając sztyletem, aż w końcu ostrze przebiło ubrania.

— Trochę delikatniej — mruknął Dannar, przekręcając głowę w bok tak, by widzieć wyraźnie mężczyznę. — Skoro się tak bardzo boicie syna… — Zawahał się, a potem uśmiechnął lekko, wyraźnie ubawiony, kontynuując: — Syna zła, to czemu mnie nie zabijecie? Tego też się boicie? Gorzej już być nie może, ojciec i tak jest wściekły na cały świat.

— Może pozwolicie mu mówić? — spytała niepewnie Althea, wskazując na Dannara. — Uratował mi życie, chcę wiedzieć, czego chce.

— Nie uwierzę w ani jedno jego słowo — zapowiedział Amaondel, nie odsuwając się od młodzieńca o krok.

— Ale może ja uwierzę — warknęła coraz bardziej zła Althea, widząc nieco niedorzeczne zachowanie ze strony przyjaciół. — Nie jestem typem osoby, która od razu spisuje kogoś na straty.

Dannar spojrzał na elfkę i uśmiechnął się. Nachylił się do sir Irvinga z zawadiacką miną, po czym wskazał na Altheę i powiedział:

— Lubię ją.

Althea obserwowała zachowanie młodzieńca i nie mogła wyjść z podziwu, że nadal zachował zimną krew mimo wszystkich gróźb ze strony jej towarzyszy podróży. Ona umarłaby ze strachu, a on nawet żartował! Albo był bardzo silny i nie zważał na niebezpieczeństwo, albo był po prostu szalony. Ewentualnie głupi.

Lub wszystko na raz.

— Kim jesteś? — spytała na początek, stając przed Dannarem, by miała jego twarz tuż przed sobą.

Młodzieniec wodził za nią wzrokiem z dziwnym uśmiechem na ustach. Gdy usłyszał jej pytanie, wyszczerzył zęby jeszcze bardziej.

— Jest tak, jak oni mówią. Dannar, syn… syna zła — odpowiedział, a kąciki ust elfki drgnęły. Zadziwiał ją; ciągle stał z uniesionymi dłońmi w geście poddania, lecz oni twierdzili, że ten chłopak, niewiele od niej starszy, mógł być jedną z najgroźniejszych osób w dziejach? Nie kupowała tego.

— Co tu robisz?

— Ratuję ci życie, złotko.

— Z całym szacunkiem — zaczęła Althea, choć spodobała jej się postać tajemniczego nieznajomego — ale Iluviel, Amaondel, sir Irving oraz Bron zdołają uratować mi życie.

— Z całym szacunkiem — odpowiedział zadziornie Dannar, ciągle się uśmiechając — ale oni nie obronią cię przed wyszkolonym łowcą, który chce zabić ostatniego Mrocznego Elfa stąpającego po tych ziemiach wraz z jego smokiem.

Althea rozdziawiła usta, nie mogąc oderwać wzroku od miodowych oczu Dannara pałających triumfem, ale szybko się zreflektowała i odwróciła od niego, próbując ukryć szok. Dannar był zdecydowanie szalony.

— Skąd… wiesz o smoku? — spytała cicho Althea, nadal stojąc plecami do młodzieńca.

— Łowca zostawił bardzo wymowny liścik przy twojej warowni — odpowiedział grzecznie, po czym wzruszył ramionami, jakby chciał zbyć sprawę, i dodał: — Poza tym kiepsko zacieracie ślady. Nawet dziecko by się domyśliło, że obok tamtej chaty wylegiwał się smok.

Althea przymknęła oczy, zaczynając rozważać powrót na ścieżkę wierzących w bogów. Jeżeli zwykły chłopak mógł odkryć to wszystko w tak krótkim czasie, jedynie obserwując rozwój sytuacji, to co by się stało, gdyby zrobił to ich prawdziwy wróg?

Ale przecież to on podobno był ich prawdziwym wrogiem. Jednak gdy Althea patrzyła w te hipnotyzujące, miodowe oczy, obserwowała lekko szyderczy uśmiech, widziała jedynie młodzieniaszka z niezwykłą inteligencją, który lubił pakować się w kłopoty, mając z tego niezły ubaw. W jej oczach w ogóle nie wyglądał na groźnego.

— Czegoś tu nie rozumiem… — Althea znów spojrzała na zadowolonego z siebie Dannara, jakby chciała wyczytać odpowiedź z samej mimiki. — Skoro jesteś synem tyrana, to czemu uratowałeś mi życie? Przecież powinieneś chcieć mnie zabić.

— To, że ojciec ma takie kaprysy, nie znaczy, że ja je popieram — odpowiedział spokojnie, lekko wzruszając ramionami. — Powiedzmy, że mi się nudzi i zamierzam pokrzyżować ojczulkowi plany. Głupio by było, gdyby tak łatwo zdobył wszystko, czego chciał.

— Ściągniesz na nas jego gniew — warknął Iluviel, wściekle mrużąc niebieskie oczy. Jego miecz nieznacznie opadł, a mięśnie pleców rozluźniły się; elf wyprostował się i zmierzył Dannara nienawistnym spojrzeniem. — Lepiej odejdź, zanim rozmyślę się i cię zabiję.

— Jeżeli chcecie uniknąć gniewu mojego ojczulka oraz pokonać łowcę, musicie mnie ze sobą zabrać — oznajmił wesoło chłopak, jakby chciał im zakomunikować, jak bardzo z tego powodu był szczęśliwy.

Co nie znaczyło, że reszta była.

Amaondel przystawił drugi miecz do gardła Dannara i prychnął z pogardą.

— Nie myśl sobie, że ci na to pozwolimy. Nie potrzebujemy pomocy zdradzieckiego bękarta.

Książę mimo swych ostrych słów odsunął się, a w jego ślady poszedł sir Irving. Althea obserwowała męską część drużyny, aż w końcu westchnęła ciężko.

— Nie sądzicie, że powinniśmy go ze sobą zabrać? — Gdy elfy spojrzały na nią ze znużeniem przemieszanym z naganą, szybko dodała: — Skąd mamy mieć pewność, że nie pojedzie do najbliższego miasta i nie rozpowie o smokach, elfach i wrogach tyrana? Ludzie mogą się dowiedzieć i zechcieć mnie złapać, byle tylko przypodobać się wrogowi.

— Dziewczyna jest mądra — przyznał z uśmiechem Dannar, ale prychnięcie Amaondela zgasiło jego wesołość. Wywrócił więc oczami, obrócił się bokiem do księcia i złożył ręce na piersi, nie zamierzając się więcej wtrącać w rozmowę.

— Altheo, pozwól, że my będziemy decydować, co jest dla ciebie najważniejsze — warknął nieprzyjemnie Amaondel.

— A nie uważacie, że powinnam mieć w tych decyzjach jakiś udział?! — krzyknęła, nie wytrzymawszy presji, która rosła nad nią już od dłuższego czasu. — Ciągle coś planujecie, ustalacie bez mojej zgody i myślicie, że będę się biernie przyglądać? Niedoczekanie!

— Świetnie, więc wsiadaj na konia i jedź do siedziby elfów błagać oszalałą królową o ułaskawienie, ale mogę powiedzieć ci już teraz, że zginiesz, zanim ujedziesz chociażby milę!

Gdy stanęła twarzą w twarz z następcą tronu Elfów Wysokich, zorientowała się, jaka była różnica w ich wzrostach. Widziała w jego napiętej postawie z trudem opanowaną wściekłość. Zapadło między nimi milczenie, a każde z nich rzucało wyzwanie drugiemu, czekając, co się za chwilę stanie.

— Gołąbeczki, nie chcę wam przeszkadzać, ale czas ucieka. — Obydwoje spojrzeli z wściekłością na Dannara; młodzieniec uniósł rękę i pomachał im raźno. — Naprawdę z chęcią przyjrzę się waszym małżeńskim kłótniom, ale z wysokości siodła. Tutaj nie jest bezpiecznie. Im dłużej będziemy stać, tym większą przewagę zdobędzie łowca.

Nikt nie potrafił sprzeciwić się ze słusznymi spostrzeżeniami młodzieńca, choć każdy z mężczyzn rzucał nieprzychylne spojrzenia nowo przybyłemu. Ten jednak najwyraźniej nic sobie z tego nie zrobił, bo tylko uśmiechnął się, zagwizdał raźno i zanim którekolwiek zdążyło w jakikolwiek sposób zareagować, by go uciszyć, już witał się gorąco ze swym ogierem, klepiąc go czule po szyi.

— On jedzie z nami — syknęła do Amaondela Althea, wykorzystując zamieszanie powstałe wśród reszty zebranych. — Spróbuj choć raz mi zaufać.

Odeszła, zanim książę zdołał jej odpowiedzieć. Elf prychnął, pokręcił głową, po czym spojrzał na swojego przyjaciela, szukając u niego wsparcia. Iluviel jednak jedynie wzruszył ramionami.

— Jakby nie patrzeć, ona tu rządzi — skwitował i wskoczył na grzbiet śnieżnobiałej klaczy, nie chcąc wdawać się w zbędne dyskusje z i tak już zezłoszczonym księciem.

Wkrótce znów jechali między drzewami w kompletnej ciszy; panowie rzucali co jakiś czas nieprzychylne spojrzenia Dannarowi, a młodzieniec, kompletnie rozluźniony i w bardzo dobrym humorze, rozglądał się dokoła, puszczając luźno wodze swemu ogierowi. Althea czuła się bardzo nieswojo, znosząc tę milczącą wojnę, ale nie mogła też zwrócić im uwagi, bo i tak nie posłuchają. Postanowiła obrać inną taktykę. Skoro przez najbliższe dni, jeśli nie tygodnie, mieli podróżować razem, to czemu nie mogłaby poznać tajemniczego Dannara?

Ściągnęła wodze Escuduro i poczekała, aż minie ją znudzony Bron – chłopak obejrzał się, ale dziewczyna nie odwzajemniła jego spojrzenia, więc zrezygnowany pojechał dalej, szukając towarzystwa u najbardziej przyjaznego elfa ze wszystkich – Iluviela.

Gdy siwy ogier zrównał się z ciemniejszym, położył uszy i błysnął białkami, a później zazgrzytał zębami, wyczuwając w nowym rumaku potencjalnego rywala. Nawet kwiknął cicho, jednak mocne szarpnięcie Althei powstrzymało męską naturę wierzchowca i na kilka chwil zahamowało mordercze zapędy względem innego nieparzystokopytnego.

Koń Dannara spojrzał ze znudzeniem na siwego towarzysza, a potem parsknął ostentacyjnie.

Ach, ta dzisiejsza młodzież, westchnął cierpiętniczo Armelliano, mocniej tupnąwszy nogą. Dannar zachichotał.

— Coś nie tak? — spytała lekko rozbawiona Altha, po czym wskazała na Escuduro. — On zawsze taki jest, nie znosi konkurencji.

Dannar pokręcił głową.

— Nie, to Armelliano. Lubi się wywyższać i grać lepszego od innych koni — odpowiedział wesoło, zerkając na zdezorientowaną elfkę.

Gdy zobaczył, że dziewczyna nie ma pojęcia, o czym on mówił, a jej mina zaczęła jasno wskazywać na to, że zastanawiała się nad zdrowiem psychicznym Dannara, szybko dodał:

— Armelliano umie posługiwać się telepatią. Jak twój smok. Istnieje szczep ludu zamieszkujących na stepach na południu, gdzie hodują specjalną rasę koni przystosowaną do walk. Są większe, masywniejsze, bardziej zwinne, szybsze, a przede wszystkim mądrzejsze, bo porozumiewają się ze swymi jeźdźcami za pomocą mowy.

Ja się nie wywyższam, prychnął rozeźlony Armelliano i machnął łbem, próbując uderzyć grzebieniem grzywy w twarz Dannara, ale młodzieniec w porę uniknął ciosu.

— Niestety — podjął przerwany wątek, gdy ogier w końcu darował sobie złośliwości — rozumieją wszystko, o czym mówimy, często zadają zbyt dużo pytań i są wyjątkowo wredne.

Jakby na potwierdzenie tych słów Armelliano bryknął, jednak Dannar spodziewał się tego, więc tylko odchylił się w siodle i ze śmiechem poczekał, aż rumak da sobie spokój. Althea obserwowała z podziwem niezwykłą więź konia oraz jeźdźca, niemal podświadomie porównując ją do więzi swojej ze smoczycą. Może nie wyglądało to tak samo, ale widziała wiele cech wspólnych. W tym samym momencie zdała sobie sprawę, że jej relacja z Escuduro nigdy nie będzie taka sama. Choć kochała ogierka z całego serca, ufała mu najmocniej, jak tylko potrafiła, nigdy nie wytłumaczy mu, że głęboka woda wcale go nie pochłonie, a wielka czarna smoczyca na pewno go nie zje.

Dannar z pewnością nie miał takiego problemu z Armelliano. Mógł z nim swobodnie rozmawiać, wygłupiać się, przedrzeźniać, dzielić smutkami oraz radością z każdego dnia. Escuduro niestety żył tylko tu i teraz, nie myślał przyszłościowo, panikował w chwilach ogromnego zagrożenia i nigdy w życiu nie brał udziału w bitwie, do których został wyhodowany. Tak naprawdę mało wiedziała o tym koniu – nie poznała go od wielu stron, a kto wie, ile jeszcze im czasu zostało.

Co cię tak zmartwiło, moja mała?, spytała nagle Nocna Furia. Althea w tym samym momencie zadarła głowę, słysząc szelest skrzydeł. Potężny cień zasłonił im na kilka chwil blask słońca, jednak już po paru sekundach po smoku nie było ani śladu, a zafascynowany tym obrazkiem Dannar zaprzestał zabaw ze swym koniem.

Im więcej wiem o tym świecie, tym coraz mniej mi się podoba, przyznała cichutko Althea, mocniej zaciskając palce na wodzach. Gdybym została wychowana wśród elfów, tak jak powinnam, z pewnością nie byłabym piątym kołem u wozu dla reszty.

Nie jesteś i nigdy nie będziesz, odpowiedziała stanowczo smoczyca, a w jej tonie elfka dosłyszała stalową nutę. Masz przecież mnie.

Althei to nie satysfakcjonowało. Chciała umieć bronić się sama, jednak kilka lekcji z sir Irvingiem nie pomogło jej w takim stopniu, jak by tego oczekiwała. Musiała się domagać od towarzyszy systematycznych treningów podczas postojów, bo inaczej zginie, zanim dotrą do granic rozpiętych świerkowych lasów północy.

— Jak duża jest twoja smoczyca? — zagadnął Dannar, gdy cisza zaczęła się przedłużać, a Althea popadała w coraz większe zamyślenie.

— Duża — przyznała po chwili z ociąganiem Althea. Kiedy chłopak spojrzał na nią rozbawiony, wywróciła oczami i wzruszyła ramionami. — Nigdy nie widziałam innej smoczycy w jej wieku, więc nie mam do kogo jej porównywać.

— Z tego, co mi się zdaje, jest bardzo duża jak na samicę dzikiego smoka w tym wieku. Twoje maleństwo ma pewnie niecały rok lub niedługo będzie tyle mieć, a smoki rosną przez półtora roku do góra dwóch lat. Sądząc po rozmiarach smoka, który nad nami przeleciał oraz patrząc na ślady na śniegu przy chacie, śmiem twierdzić, że będzie naprawdę duża.

Althea niemal rozdziawiła usta z podziwu, jak dużo ten chłopak wiedział na temat smoków! Dawno nie usłyszała tak sporo informacji od innego człowieka. Od sir Irvinga ciężko było cokolwiek wyciągnąć, a z elfami trudno jej się rozmawiało, toteż ucieszyła się, że do jej drużyny dołączył Dannar.

— Zaskakująco dużo wiesz, Dannarze — wycedził chłodno sir Irving, zerkając na młodzieńca.

Chłopak wyszczerzył zęby i oparł się o przedni łęk siodła, zawadiacko patrząc na starszego mężczyznę.

— Pewnie mi nie uwierzysz, ale czytam książki. — Gdy rycerz prychnął, Dannar wskazał na Irvinga. — Widzisz? Mówiłem, że nie uwierzysz! Ale ten cholernie zimny zamek nad morzem skrywa w sobie wiele ciekawych ksiąg. Miałem mnóstwo wolnych wieczorów, żeby przestudiować kilka co ciekawszych pozycji…

— Gdzie? — spytał nagle Amaondel, ściągając wodze swego konia. Odwrócił się w siodle i łypnął spode łba na zaskoczonego nagłym odzewem elfa Dannara. — Który zamek nad morzem? Na nabrzeżu znajduje się sporo miast z zamkami.

— Kiedyś nazywaliście to miasto Le’fess — rzucił młodzieniec.

Wszystko działo się szybko; za szybko, by Althea zdołała się połapać, jednak gdy potem odtwarzała sobie w myślach całe zdarzenie, udało jej się uporządkować każde działanie w spójny ciąg.

Amaondel dobył miecza i niemal w miejscu obrócił wierzchowca, jednocześnie spinając go piętami. Przestraszony tak brutalnym traktowaniem koń kwiknął, ale usłużnie skoczył w kierunku zastygłego w bezruchu Armelliano. Dannar szybkim ruchem wyciągnął ukrytą dotąd broń, a klingi z głośnym zgrzytem skrzyżowały się; kilka iskier posypało się na grzywę Armelliano, jednak rumak ani drgnął, czekając na jakikolwiek sygnał ze strony swego pana.

Althea zamarła, w szoku obserwując oręż oraz twarze obu panów mierzących się nie tylko na miecze, ale też na spojrzenia. Dopiero po chwili dziewczyna dostrzegła piękne zdobienia broni każdego z nich.

Miecz Amaondela był typowo elficki: cienkie, lekkie ostrze z dwoma haczykami odchodzącymi od głównego kształtu klingi. Rękojeść prosta z ciemnego drewna, z wyrytymi w surowcu znakami, które przechodziły w metal i kończyły się na samym czubku. Broń nie robiła tak ogromnego wrażenia jak prawdziwe rycerskie, potężne rynsztunki, ale elfka podświadomie czuła, że to ostrze było bardziej śmiercionośne niż niejeden dwuręczny miecz.

Jednak to broń Dannara przyciągnęła uwagę wszystkich. Proste ostrze mieniło się nienaturalnym błękitem, a białe wzory wiły się po klindze, by po chwili znieruchomieć i wtopić w stal, gdy odnalazły własne miejsce. Zamiast zwykłego, surowego jelca dodano głowy smoków z szyjami wygiętymi w łuk; sama okładka rękojeści została owinięta niezwykle jasnym materiałem przypominającym kolorem znaki wyryte na ostrzu.

— Jesteś smoczym jeźdźcem… — wyszeptał zdumiony Amaondel, a nacisk na miecz zelżał.

Dannar odepchnął od siebie elfa i uśmiechnął się triumfalnie, choć jego rysy jakby się wyostrzyły.

— A czego się spodziewałeś po synu Landara? — zapytał kpiąco, rozkładając ręce. — Mój ojciec musiał mieć w swych szeregach zaufanego jeźdźca, który mógłby pokierować oddziałem smoków podczas ataku.

— Bogowie — jęknął Iluviel, zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo ich wróg był silny i jak bardzo przebiegły w swych działaniach.

Althea patrzyła na Dannara ze strachem przemieszanym z narastającą fascynacją. Chłopak zaskakiwał ją coraz bardziej, w jej oczach urósł już do rangi niezwykle silnego oraz przydatnego sojusznika.

— Gdzie twój smok? — odważyła się zapytać, gdy chował do pochwy magiczny miecz, który tak przykuł jej uwagę.

Młodzieniec spojrzał na nią, zamyślił się na chwilę, po czym odpowiedział wymijająco:

— Daleko stąd. I dobrze. Z pewnością znów zabawiłaby się w matkę wszystkiego i wszystkich, zbeształa mnie i elfiątko za zachowanie, pouczyła nas, a potem objęła troskliwą opieką twojego czarnego chowańca.

— Brzmi… nieźle — przyznała ze śmiechem Althea, co ostatecznie rozładowało napięcie powstałe wśród zebranych.

Amaondel także schował ostrze, ostatni raz zmierzył spojrzeniem Dannara, po czym pognił konia do kłusa, narzucając zebranym nieco żywsze tempo. Nikt nie śmiał odzywać się do syna Landara; jedynie Althea wykazywała ogromne zainteresowanie zaistniałą sytuacją. Jednakże czując w powietrzu napiętą atmosferę, wolała poczekać z pytaniami.

— Czyli twój smok jest smoczycą — zagadnęła elfka Dannara, gdy wjechali w wyjątkowo gęsty zagajnik młodych drzewek. — Jak długo ją masz?

— Straciłem rachubę — przyznał ze śmiechem Dannar, zgrabnie lawirując między pniami. — Ale sądzę, że odkąd tylko ujrzałem dziewiątą wiosnę. Mój ojciec dbał o nasze wspólne treningi, a wyjątkowo dobry, nieco zadziorny charakter smoczycy sprawił, że ciągle dostawał szału. Dzięki niej nie musiałem już płatać figli, by mu się naprzykrzyć. Wystarczyło wpuścić smoczątko między ludzi, by już za chwilę każdy był w niej zakochany i z chęcią słuchał jej rad.

— Moja nazywa się Nocna Furia — powiedziała cicho Althea, z uśmiechem sięgając myślami do szybującej wysoko ponad linią chmur smoczycy. — I ma niezwykle gwałtowny temperament. To raczej typ indywidualistki.

— Zraniona Dusza urodziła się z misją ratowania wszystkich zranionych duszyczek — przyznał z uśmiechem Dannar. — Czasami mi to przeszkadza, ale z reguły daję jej wolną rękę. Jest dorosła i wie, co czyni.

Althea posłała chłopakowi ciepły uśmiech i pogrążyła się w ponurych rozmyślaniach na temat jej relacji ze smoczycą. Jakby nie patrzeć, ich więź raczej była oziębła, a te krótkie chwile razem mało wpływały na późniejsze rozmowy. Nocna Furia wydała się jej nieco zamknięta w sobie, nieufna do każdej nowej osoby, zbyt zajęta poszukiwaniami zdobyczy, by zainteresować się czymś innym.

A Althea musiała to zmienić.

Niedługo potem zapadł zmierzch; zmęczone konie nie chciały już iść tak żwawo jak wcześniej, toteż Amaondel zarządził postój. Szybko przydzielił każdemu zadania i ruszył między zarośla wraz z sir Irvingiem, by rycerz zapolował na zwierzynę, a on mógł odnaleźć jadalne rośliny. W prowizorycznym obozie umiejscowionym w niedużej dolince osłoniętej z dwóch stron niskimi, skarłowaciałymi krzewami zostali tylko Dannar, Iluviel oraz Althea. Mieli za zadanie oporządzić wierzchowce i rozpalić ognisko, co raczej nie nastręczyło im dużo problemów.

Nowy członek drużyny zgłosił się na ochotnika do przygotowania ognia, więc elfy ruszyły między konie, by zająć się spoconymi rumakami.

Nad grzbietami zwierząt unosiły się kłęby pary, a mokra sierść aż prosiła się o przetarcie. Althea wzięła jeden z koców i zaczęła powoli wycierać Escuduro, obserwując zamyślonego Iluviela oporządzającego swoją klacz.

— Dlaczego Amaondel zareagował tak gwałtownie z powodu tego zamku, w którym mieszka Dannar i jego ojciec? — spytała Althea, gdy cisza zaczęła się wydłużać.

Iluviel przywiązał Yuki do nisko zawieszonej gałęzi i przeszedł do ogiera Amaondela.

— Przed siedmioma laty w Le’fess znajdował się najważniejszy zamek, w którym odbywały się zgromadzenia wszystkich głów państw naszego świata — zaczął powoli opowieść, czesząc jednostajnymi ruchami spoconą sierść na szyi. — Podczas tamtego zgromadzenia miasto zostało zaatakowane przez Landara i jego powoli rosnącą w siłę armię. Z tego, co wiemy, połowa przywódców państw zginęła, a ich kraje w niedługim czasie zostały podbite. Amaondel wraz z księżniczką Elfów Leśnych zdołali w porę wyjechać, bo mieli przeczucie. Niestety ludzcy królowie nie posiadają takiego daru i zostali, by jeszcze przez jedną noc pić, bawić się i poużywać sobie z dala od własnych problemów oraz rozterek.

Althea zamarła z ręką zawieszoną nad bokiem jej ogiera. Escuduro parsknął cicho i szturchnął ją w rękę, co pomogło dziewczynie wyrwać się z ponurych rozmyślań.

— Dlatego ciężko nam zaufać Dannarowi — przyznał po chwili elf, podchodząc bliżej Althei i obserwując z daleka, jak młodzieniec pstryka palcami, a ogień na kilku drewienkach rozpala się samoistnie i zaczyna trawić gałązki. — Może i nie brał bezpośredniego udziału w najazdach na państwa, ale jest synem tyrana. Nie wiemy, co skrywają jego myśli.

Dannar, jakby tknięty przeczuciem, że ktoś go obserwuje, spojrzał w stronę koni i, widząc wpatrzone w niego elfy, pomachał im przyjaźnie z szerokim uśmiechem na twarzy. Althea odwzajemniła uśmiech, ale spojrzała na Iluviela z lekkim niepokojem.

— Jeżeli mam przeżyć — zaczęła nagle, gdy obydwoje znów wciągnęli się w wir oporządzania oraz karmienia koni — musicie nauczyć mnie walczyć.

Iluviel zawiązał worek z owsem i uśmiechnął się lekko, po czym skinął głową. Zabrał juki wraz ze sobą, po czym ramię w ramię ruszyli do sporego już ogniska. Dannar zadbał nawet o pniaki, na których można było przysiąść i zagrzać się.

Althea usiadła właśnie na jednym z nich, czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony elfa. Wydawać by się mogło, że zrozumiał, o co dziewczynie chodziło, i czekała na rzucenie miecza treningowego, jednak nic takiego się nie stało. Zamiast tego Iluviel wyjął z bagaży niewielką miskę, wrzucił do niej nieco śniegu, a następnie zbliżył się do ogniska i przystawił ją blisko płomieni.

Dannar obserwował ze znudzeniem poczynania Iluviela, żując suszony pasek mięsa ze swoich zapasów, a gdy elf podał już pełną wody miskę Althei, chłopak uniósł brwi, zastanawiając się, co też mu chodziło po głowie.

Elf tymczasem przyniósł dziewczynie kolejny pniak o w miarę prostej podstawie, postawił przed nią i wskazał ruchem głowy, by ustawiła naczynie na drewnie.

— Uderz otwartą dłonią prawej ręki w taflę wody — poprosił Iluviel stając nad Altheą, gdy posłuchała jego polecenia i patrzyła ogłupiała na wodę.

Sir Irving wraz z Amaondelem wynurzyli się właśnie z zarośli. Elf rozłożył na niewielkiej szmacie kilka korzonków, które udało mu się znaleźć, a rycerz przyniósł jedynie zająca.

— Większymi sztukami zajęły się smoki — oznajmił na swoje usprawiedliwienie i gdy ujrzał Altheę, uśmiechnął się. — Trenuj, tak jak nakazuje ci Iluviel. On wie, co mówi, to ćwiczenie dużo ci pomoże.

Elfka westchnęła, wzruszyła ramionami, jakby chciała im przekazać, że zrobi to, o co ją proszą, jednak nie widziała większego sensu w całym treningu. Uderzyła ręką o wodę i skrzywiła się, gdy wierzchnie ubranie nasiąkło i ukłuło ciało chłodem.

— Jeszcze raz, mocniej — odezwał się znowu Iluviel, obserwując ćwiczącą elfkę.

Althea uderzyła ponownie; połowa zawartości naczynia wylądowała albo na dziewczynie, albo na ziemi, ale dla młodzieńca nie miało to większego znaczenia.

— Jeszcze — zakomenderował po chwili, widząc, że Althea nadal czeka na kolejne wskazówki. Kiedy zgromiła go wzrokiem, niewzruszenie kontynuował: — Włóż w te uderzenia całą swoją siłę. Gdy skończy ci się woda w naczyniu, dołóż śniegu, podgrzej miskę i kontynuuj ćwiczenie.

— Wiesz, to jest bez sensu — powiedziała nagle oskarżycielskim tonem, patrząc z powątpiewaniem na do połowy zapełnione naczynie. — Jak ma niby mi to pomóc?

— Ćwicz — mruknął Iluviel z naciskiem. — Na pytania przyjdzie czas później.

Każdy pogrążył się w rozmyślaniach, nie chcąc przeszkadzać zezłoszczonej elfce. Iluviel wraz z Amaondelem konsumowali w spokoju własne elfickie zapasy, natomiast sir Irving w asyście Dannara zajęli się oskórowaniem zająca oraz jego przyrządzeniem, by nadawał się do jedzenia.

Nad ich głowami zapadła noc, konie parskały cicho i od czas do czasu przestępowały z nogi na nogę, całkowicie oddając się odpoczynkowi. Gdzieś w oddali żałośnie zawył samotny wilk, wyrywając ze snu zestresowanego konia Amaondela, a w pobliżu zahuczała polująca sowa.

Althea została przy ognisku sama, nadal zastanawiając się, po co jej niedorzeczne ćwiczenie uderzania ręką w wodę. Nie sprzeciwiała się jednak – przynajmniej coś robiła. Może nie było to coś, czego oczekiwała po wielkich elfach tych ziem, lecz czuła podświadomie, że Iluviel nie bez powodu zaczął z nią ten trening.

— Nie idziesz spać? — spytał Dannar, gdy elfy oddaliły się od ogniska, by udać się na spoczynek, a sir Irving podjął się warty, choć nie była ona konieczna ze względu na obecność czujnych smoków.

Młodzieniec podejrzewał, że to z jego powodu przedsięwzięto dodatkowe środki ostrożności.

— Chcę jeszcze trochę poćwiczyć — przyznała po chwili Althea, ponownie napełniając miskę śniegiem.

— Przed nami długa droga — powiedział cicho chłopak, obserwując coraz słabsze oraz wolniejsze uderzenia. — Na dzisiaj z pewnością wystarczy, jutro będziesz mieć kolejne możliwości do treningu.

Althea w końcu darowała sobie i wylała na ziemię resztkę wody z miski, po czym zabrała ze sobą naczynie i wstała. Otrzepała spodnie do jazdy konnej z kawałków kory przyczepionych do materiału, a potem uśmiechnęła się życzliwie do młodzieńca.

— Dobrej nocy — pożyczyła mu i wyszła poza krąg jasności rzucanej przez wolno tlące się kawałki drewna.

Nocna Furio?, zawołała zaraz potem, wyciągając z juków niewielki koc. Smoczyca zamruczała w odpowiedzi. Dzisiaj chciałabym spać z tobą.

Już lecę, moja mała, odpowiedział gad i nim dziewczyna się obejrzała, wielki ciemny kształt pojawił się nad jej głową, zanurkował między drzewa, by w ostatniej chwili rozłożył skrzydła, miękko lądując na ziemi.

Ognisty Rubin nauczył mnie cichego lądowania w lesie, pochwaliła się i stanęła na dwóch łapach, wyginając szyję w łuk. Widzisz? Nie połamałam ani jednego drzewa!

Jestem z ciebie dumna!, zawołała rozpromieniona Althea, zachwycona ogromnymi postępami podopiecznej.

Nocna Furia zmrużyła oczy, rada z pochwał, opadła na łapy i ziewnęła potężnie, ukazując rzędy ostrych zębów. Kręciła się chwilę w miejscu, szukając odpowiedniego miejsca do spania, następnie opadła na śnieg, wyciągając przed siebie przednie kończyny, a tylne owijając długim ogonem. Uniosła jedno skrzydło i zachęcającym gestem zaprosiła Altheę do niewielkiego wgłębienia przy jej brzuchu.

Dlaczego chciałaś dzisiaj spać ze mną?, spytała cicho, gdy dziewczyna wdrapała się na przednią łapę i ułożyła głowę w zagięciu. Wielkie skrzydło opadło na ziemię, zakrywając jej widok na oddalone kawałek obozowisko. Dziewczyna odetchnęła, ułożyła się wygodniej i aż miała ochotę zamruczeć z rozkoszy, czując ciepło bijące od ciała smoka.

Odkąd tylko cię odnalazłam, ciągle gdzieś wędrujemy, ciągle musimy uciekać, przez co nie możemy spędzać ze sobą zbyt wiele czasu, odpowiedziała po dłuższym czasie elfka, lekko przymykając oczy, gdy senność powoli zaczęła wyciągać po nią swe palce. Nie uważasz, że musimy trzymać się razem bez względu na wszystko? Chociaż przez te kilka godzin, gdy będziemy spać.

Nocna Furia przesłała do jej myśli obraz niej samej przytulającej z całej siły klinowaty łeb smoczycy zaraz po Naznaczeniu. Althea od razu wiedziała, że gad zaaprobował jej decyzję.

O nic się nie martw, moja mała, wymruczała cicho smoczyca, podczas gdy elfka oddała się w ręce snów. Ochronię cię.

Dannar przygasił ognisko i sam udał się w najdalej wysunięty zakątek obozowiska, wyścielił podłoże gałązkami, żeby koc wchłonął jak najmniej śniegu, po czym podprowadził do siebie Armelliano – przyzwyczajenie ze wszystkich wypraw, jakie odbył wraz z ogierem.

Znowu coś kombinujesz, nie mylę się?, zagaił ogier, podskubując rękaw koszuli młodzieńca, podczas gdy ten owijał się w futra, żeby nie zamarznąć. Nawet jeśli zbliżała się wiosna, noce nadal ściskał srogi mróz.

— Nic nie kombinuję — zaoponował ponuro Dannar i odsunął od siebie łeb ciekawskiego zwierzęcia, ucinając tym samym rozmowę, na którą nie miał w zupełności ochoty. — Po prostu chcę pokrzyżować plany ojcu, to wszystko.

Zginiesz, jeśli się dowie, odezwał się cicho Armelliano.

— A więc będzie warto — przyznał hardo, spoglądając w mądre oczy wierzchowca, następnie przeniósł wzrok na wielki czarny kształt kołyszący się miarowo w rytm oddechu smoka. Obserwował chwilę, jak gad grzebie nosem w zaspach śniegu, lecz gdy poczuł na sobie czyjeś spojrzenie, uniósł głowę i wbił w niego wielkie, jasnoniebieskie oczy, tak zimne i mordercze, że Dannar przełknął ślinę, a ręce zaczęły mu się niekontrolowanie trząść.

Szybko spuścił wzrok i zanurkował pod koc, wołając w myślach swoją ukochaną smoczycę. Był przerażony tym, co zobaczył w oczach tamtego gada, wizją, jaka nawiedziła jego umysł – wizją, której nie powinien był ujrzeć. Pragnął jak najszybciej dosiąść Zranionej Duszy, poczuć się bezpiecznie, a nie jak worek mięsa oraz kości, pyłek zaledwie dla takiego potwora jak Nocna Furia.

Przeleżał całą noc w towarzystwie swego ogiera, odtwarzając w myślach raz po raz morderczą wizję.

Swoją własną śmierć.

__________ ~ * ~ __________

Mały poślizg, ale musicie mi wybaczyć - załamałam się nad błędami wykonanymi przeze mnie w tym rozdziale. Serio, przez chwilę zwątpiłam! Ale już jest wszystko dobrze, błędy popełniamy zawsze, tak i pierwszy tom Wojny jest, jaki jest. Za drugi zabiorę się o wiele lepiej przygotowana, obiecuję!

Jeśli chodzi o matury, to zdałam! Tak, tak, może nie były to jakieś ogromne wyniki, ale i tak jestem z siebie zadowolona, bo ta szkoła dała mi w kość, dała taką "szkołę życia" oraz przetrwania, że mogłabym się dzielić kilogramami doświadczenia, jak to jest być ofiarą znęcania się psychicznego. Ale my nie o tym, to już przeszłość!

Papiery na studia złożone, w połowie sierpnia mam dzwonić, kiedy mam rozpoczęcie roku :) Tak, tak, ja już wiem, że mnie przyjęli - fajna sprawa. Poszłam na fotografię reklamową o specjalizacji: fotografia artystyczna. Mam nadzieję, że będzie fajnie, że sporo z nich wyniosę i pomogą mi zaistnieć na rynku. Bo z czegoś muszę wyżyć, żeby wydać te wszystkie książki i posiadać własne konie! :D

Kolejny rozdział się pisze! Trzymajcie kciuki, żeby udało mi się przez wakacje napisać 1 tom Wojny przynajmniej do 20 rozdziału! Wtedy to już z górki do końca :D