1.4 'Targ'

Szczęk zbroi niósł się echem po długim kamiennym korytarzu, wyrywając Amaondela z zamyślenia. Szedł sprężystym, równym krokiem, łudząc się, że szybkie tempo zmęczy towarzyszących mu strażników. Elfy jednak nie męczyły się tak łatwo jak ludzie, nawet jeśli nosiły na sobie ciężką zbroję wojenną.

Skręcił w jedną z odnóg korytarza i zacisnął dłonie w pięści, gdy ujrzał na samym końcu wielkie dębowe drzwi chronione przez dwóch gwardzistów. Musiał wypomnieć królowej jej bezpodstawny lęk przed niebezpieczeństwem, który zaczynał mu się dawać we znaki. Nie lubił tych czterech obrońców - nie odstępowali go na krok, choć w sytuacji zagrożenia w ogóle by mu się nie przydali. Władał magią bieglej niż niejeden królewski czarownik, na rozkazy miał smoka, a młokosy w srebrzystej stali trzęśli portkami za każdym razem, gdy na ziemi pojawiał się ogromny cień.

Gwardziści strzegący wejścia skłonili się głęboko przed nadchodzącym księciem i ustawili się bokiem do wejścia, prostując się niczym struny. Amaondel pchnął odrzwia i machnął dłonią, nakazując jego strażnikom pozostanie przy wejściu.

Sala tronowa była najprawdopodobniej największym, a zarazem najbardziej pustym ze wszystkich pomieszczeń zamku w Thorndile. Wysoko sklepiony sufit zamalowany freskami walk najświetniejszych królów oraz królowych podtrzymywały kamienne kolumny. Każda z nich miała bogato zdobioną głowicę; oddzielały główną nawę od naw bocznych, gdzie ustawiono podłużne ławy skąpane w cieniu. Głównym źródłem światła były tutaj pochodnie, lecz tron zawsze oświetlał blask słońca wpadający przez kolorowe witraże.

Stukot obcasów ustał, gdy Amaondel w końcu dotarł do schodów prowadzących na podwyższenie. Podniósł wzrok i ujrzał wysoką kobietę z długimi, złocistymi lokami opadającymi swobodnie na odkryte ramiona i dekolt. Siedziała w nonszalanckiej pozie, nie przejmując się kusą, czerwoną suknią, która jej się podwinęła, odsłaniając zdecydowanie zbyt dużo.

— Twój przyjaciel uciekł — odezwała się cichym głosem, który przeszył jego ciało niczym strzała.

Spuścił wzrok i odwrócił głowę, chowając ręce do kieszeni obcisłych bryczesów.

— Bez mojego pozwolenia.

— Widocznie miał dobry powód, żeby to zrobić — odezwał się bez przekonania, choć wiedział, że sprawa była już przegrana w chwili, gdy Iluviel zdecydował się postąpić w tak niemądry sposób.

— Jest zbiegiem. Zdrajcą rodu — kontynuowała, wbijając błękitne oczy w sylwetkę Amaondela.

Nachyliła się nieco i oparła policzek o dłoń, a długie włosy musnęły jej podkulone kolano oraz podłokietnik tronu.

— Nie wysuwaj tak pochopnych wniosków, Isanio — poprosił książę, ponownie zbierając się na odwagę, by unieść wzrok. — Iluviela jako ostatniego powinnaś podejrzewać o zdradę, doskonale o tym wiesz.

— Dla ciebie królowa Isania! — warknęła, zrywając się z miejsca i schodząc kilka stopni w dół.

Miała bose stopy, choć w sali tronowej panował wyjątkowy chłód.

Amaondel spodziewał się, że go uderzy, jak to miała w zwyczaju ostatnimi czasy, jednak kobieta zamiast tego podeszła do niego, uśmiechnęła się i dotknęła z czułością gładkiego policzka.

— Amaondelu, mój słodki książę, dlaczego nie mówisz już do mnie tak jak kiedyś? — spytała cicho, przejeżdżając kciukiem po wargach młodzieńca.

Elf odtrącił jej rękę i cofnął się dwa kroki, patrząc z oburzeniem na królową.

Siarczysty policzek nie był czymś, czego spodziewał się chwilę po tym, jak odsunął od siebie zbyt natarczywą kobietę. Jednak teraz trzymał rękę na piekącej skórze i mierzył plecy wchodzącej na stopnie Isanii lodowatym spojrzeniem. Druga dłoń zacisnęła się w pięść; między nadgarstkiem a poszczególnymi kostkami przeskoczyły iskry przypominające małe wyładowania elektryczne.

— Jestem twoją matką, lecz przede wszystkim jestem twoją królową i jako mój podwładny powinieneś wykonywać każdy rozkaz, jaki ci wydam. Nawet jeśli będzie dotyczyć grzania mego łoża.

Nie, to nie była jego matka. Już nie. Matka Isania odeszła w chwili, gdy on wrócił z zebrania i przekazał wieści o tragedii, jaka rozegrała się na jego oczach. A było to dokładnie siedem lat temu…

— Iluviel to zdrajca, wie o moich planach względem Elfów Leśnych i krasnoludów. Gdyby nie chciał spiskować przeciwko mnie, nie zdecydowałby się na ucieczkę z Thorndile. — Znów widział w jej postawie zimną, wyrachowaną królową Isanię, która nie cofnie się przed niczym, póki nie podporządkuje sobie innych ras oraz nie zabije wszystkich wrogów.

— Skazujesz go na śmierć zbyt pochopnie — zauważył chłodno Amaondel, znów chowając dłonie do kieszeni.

Isania uśmiechnęła się i machnęła niedbale ręką, jakby odganiała od siebie natrętną muchę.

Z mroku oderwał się cień i wszedł w krąg światła. Amaondel wytrzeszczył oczy i spojrzał na wyraźnie zadowoloną królową.

— Chcesz wysłać za nim łowcę? — spytał ze zgrozą, bo wiedział, że jeśli tak, to szanse Iluviela na przeżycie drastycznie malały.

Łowcy istnieli od tysiącleci i najczęściej zostawali nimi elfy. Od najmłodszych lat uczono ich skradania się, łucznictwa, tropienia, a także… zabijania. Gdy osiągali wiek męski, stawali się pełnoprawnymi łowcami zdolnymi wytropić każdego, porwać lub zabić. Wystarczyło sformułować odpowiednio rozkaz, łowca przyjmował zlecenie i nie spoczywał, póki nie wypełnił zadania. Ich stuprocentowa skuteczność stała się postrachem wielu, jednak z upływem lat liczebność łowców znacząco spadła.

Ten elf był przedstawicielem Elfów Leśnych – wskazywały na to długie włosy, które zafarbował czarnym barwnikiem, a także ciemna karnacja. Cechował się jednak wysokim wzrostem, co mogło wskazywać na to, że pochodził z linii mieszanych.

— Mothril sam zgłosił się na ochotnika, nie potrzebował żadnej dodatkowej zachęty — oznajmiła wesoło królowa, co nie pasowało do jej zazwyczaj ponurego, odpychającego nastroju. — Mothril dostał rozkaz zabicia Iluviela.

Amaondel spojrzał na kamienną maskę, jaką przywdział na twarz elf, po czym przeniósł wzrok na matkę.

— Dlaczego najpierw nie chcesz wysłuchać, co ma do powiedzenia na ten temat Iluviel? Wydajesz osądy zbyt pochopnie…

Już gdy wypowiadał te słowa, wiedział, że źle postąpił. W jednej chwili stał, patrząc na wściekłą twarz Isanii, a w następnej leżał na posadzce przyciskany przez łowcę do podłogi.

— Nie waż się oceniać swojej królowej, bezczelny młokosie! — zagrzmiała kobieta, wstając z tronu i patrząc na syna bez żadnej krzty miłości w oczach.

Bolało to Amaondela, ale po siedmiu latach zdołał przyzwyczaić się do nowego wcielenia jedynej kobiety, którą kochał nad życie. Teraz nawet nie wiedział, czy darzył ją jakimkolwiek ciepłym uczuciem.

Nie zamierzał jednak pozwalać na takie traktowanie.

W dłoni rozbłysło fioletowe światło, a gdy Mothril zorientował się, co się szykuje, było już za późno. Udało mu się odepchnąć rękę, jednak zaklęcie trafiło go w ramię, obezwładniając na tyle, by Amaondel zdołał się wyswobodzić.

Wstał z posadzki i spojrzał na twarz królowej wykrzywioną w grymasie złości. Nawet nie skłonił się przed nią, tylko odwrócił się na pięcie i odszedł szybkim krokiem.

— I tak dosięgnie go śmierć!

Resztę słów zagłuszył trzask zamykanych potężnych drzwi, a także chrzęst zbroi jego osobistych strażników.

Kilka godzin później, gdy siedział na parapecie wielkiego okna w jego komnacie, ujrzał samotnego jeźdźca wyjeżdżającego w pośpiechu z królewskich stajni. Wiedział, że to Mothril, nawet jeśli postać całkowicie skryła się pod ciemnym płaszczem.

Obawiał się, że nie spotka już Iluviela – legendy mówiące o umiejętnościach łowców nigdy nie były przesadzone. Na odległość nie pomoże przyjacielowi, nie dogoni Mothrila, nawet jeśli zabrałby najszybszego i najmocniejszego konia, jakiego posiadali w Thorndile.

Wyprostował się jak struna, wnet odganiając ponure myśli. Miał pomysł, który przywiedzie go najprawdopodobniej do śmierci, jednak po dzisiejszym starciu z królową nie napawało go to tak ogromną obawą, jak mogło kiedyś.

Znajdzie Iluviela z pomocą smoka.

~*~

Althea upadła na ziemię, boleśnie obijając sobie biodro, lecz zaraz zerwała się z miejsca i skoczyła z dzikim okrzykiem na przeciwnika. Wynik jednak zawsze był ten sam – ona upadała, on uśmiechał się pobłażliwie i opierał się na mieczu, czekając cierpliwie, aż dziewczyna zdoła wstać. Co z upadku na upadek przychodziło z coraz większą trudnością.

— Może powinnaś zrobić sobie przerwę? — Bron podniósł się z ziemi, otrzepał płaszcz i zachęcił przyjaciółkę gestem ręki, jednak ona odmówiła.

Zaparła się i znów wstała, ocierając oczy z potu, który spłynął na powieki.

— Nie mogę, muszę ćwiczyć! — zaprotestowała i przymknęła na chwilę oczy, przypominając sobie kroki oraz ruchy, jakich ser Irving nauczył jej przez ostatnie dni.

Może i sama nauka wydawała się jej prosta, jednak przełożenie tego na walkę nie przynosiło żadnych skutków – cały czas lądowała w śniegu, a pod koniec dnia liczyła nowe siniaki zdobiące ciało.

— Musisz pamiętać, że nikt nie będzie podporządkowywać się ruchom, których cię nauczyłem. Wychodzisz na pole bitwy, by zabijać i przeżyć; twoi wrogowie także. Obserwuj ich ciała, obserwuj dłonie i nogi… Przewiduj krok przeciwnika! I pamiętaj, że oczy zdradzają zamiary człowieka. Stopa czy ręka może oszukać, natomiast oczy już nie.

Ta rada nie przydała się Althei w żaden sposób. Choć starała się ze wszystkich sił obserwować Lwie Serce, to on wygrywał, nawet się przy tym nie męcząc.

— To na nic! — jęknęła w końcu, gdy ser Irving uderzył ją w twarz zewnętrzną stroną dłoni i rozciął dolną wargę.

Bron nachmurzył się, ale nic nie powiedział, bo wiedział, że nie może – to było dla dobra dziewczyny.

Usiadła na zaspie śnieżnej i otarła krew rękawem, odrzucając na bok ciężki oręż. Choć wyrobiła sobie mięśnie i trzymanie jednoręcznego miecza nie sprawiało jej już większych trudności, to i tak nie potrafiła przyzwyczaić się do machania nim oraz zadawania ciosów. Gdy kilka razy klingi walczących zderzyły się z donośnym brzękiem, ramię Althei przeszywały prądy, których nie sposób było wytrzymać, przez co upuszczała broń i po raz kolejny tamtego dnia przegrywała.

— Nie możesz się tak łatwo poddawać — wytknął jej spokojnie Ron dotąd opierający się o pień drzewa i w spokoju obserwujący trening przyjaciółki.

— Na polu bitwy nie odrzucisz miecza na bok, nie skrzyżujesz ramion na piersi i nie powiesz przeciwnikowi, że nie walczysz, bo nie potrafisz go pokonać — zauważył ser Irving i podszedł bliżej dziewczyny, podnosząc ze śniegu oręż. — Bron? Chodź, powalczymy trochę.

Althea prychnęła i usiadła wygodniej, nie przejmując się przesiąkającymi powoli spodniami, obserwując uważnie Brona. Wiedziała, że ta walka miała jej pokazać, iż nawet przeciętny chłopak ze wsi może przeciwstawić się wytrawnemu wojownikowi.

Bron zrzucił płaszcz i przeciągnął się mocniej, by stara łatana bluza lepiej ułożyła się na ciele. Złapał miecz Althei i machnął nim kilka razy na próbę, aż w końcu ustawił się naprzeciwko ser Irvinga i rozstawił lekko nogi, gotując się do pierwszego ciosu.

Nim elfka zdążyła się zorientować, walczący szczepili się ze sobą przy akompaniamencie dźwięczących kling. Z zafascynowaniem obserwowała płynne ruchy przyjaciela, jego zaskakująco dużą siłę i łatwość, z jaką przychodziło wyprowadzanie kolejnych ciosów. Niestety ten pokaz wprawił dziewczynę w jeszcze większe przygnębienie; poczuła się żałośnie słaba przy trzech mężczyznach, którzy ją otaczali.

Musisz po prostu więcej ćwiczyć, upomniał ją łagodnie głos w myślach. Althea wyprostowała się i zadarła głowę, obserwując niebo, jednak nie dostrzegła ciemnego cielska przecinającego powietrze wielkimi błoniastymi skrzydłami.

Ćwiczę od wielu dni i nie widzę żadnych efektów, mruknęła elfka na odczepne i wydęła wargę, mocniej obejmując się ramionami.

Efekty pojawią się z czasem, odparła smoczyca i przesłała jej obrazy prób lądowania z wielu dni, jednak dopiero wczoraj udało się gadowi osiąść na ziemię bez żadnego potknięcia oraz upadku. Cierpliwości…

I kto to mówi, zachichotała z rozbawieniem i wstała z ziemi, otrzepując ubranie z grudek śniegu.

Między bogami a prawdą wszyscy mieli rację. Althea zbyt mocno się starała, za łatwo się poddawała i obrażała się jak małe dziecko, gdy coś nie szło po jej myśli. Efekty ciężkich treningów pragnęła poznać od razu, choć nie było to możliwe, a gdy nie dostawała tego, czego oczekiwała, wolała zrezygnować i wrócić do starych obowiązków, niż naprawdę nauczyć się bronić przed wrogami.

Gdy miewała gorszy dzień, zawsze przed snem zastanawiała się, czy to, co powiedział im ser Irving, było prawdą. Wątpiła w jego słowa, przekonywała siebie, że żadnego zagrożenia nie ma, a mężczyzna stara się po prostu zapełnić wolny czas nauką trzech młokosów walki na miecze.

Potem jednak przychodził poranek, jej ciało napełniało się nową, nieznaną siłą i dziewczyna z powrotem zaczynała wierzyć, że gdzieś w dalekim świecie czaiło się straszliwe zło, które tylko czekało na takie słabe jednostki jak ona.

Głośny jęk wyrwał Altheę z zamyślenia. Podniosła głowę i ujrzała leżącego na śniegu Brona kurczowo trzymającego się za ramię. Jego twarz wykrzywiła się w grymasie bólu, a miecz upadł kawałek dalej.

— Nigdy nie bądź pewny wygranej — oznajmił po prostu ser Irving i oparł się o miecz, obserwując próby podniesienia się z ziemi.

Ból jednak był na tyle silny, że Bron zdołał tylko podkulić nogi i oprzeć się drugą ręką o zimny śnieg.

— To było… — Chyba zabrakło mu słów lub nadal pozostawał w szoku, bo jedynie pokręcił głową i zaśmiał się krótko, walcząc ze łzami bólu.

— Nic ci nie jest? — Althea podeszła bliżej i pochyliła się nad nim, jednak Bron westchnął kilka razy i powoli wstał, rozcierając ramię w miejscu, gdzie ser Irving zadał mu ostatni cios.

— Myślę, że na dzisiaj wystarczy tego dobrego. — Lwie Serce złapał swój miecz i schował do pochwy, a drugi owinął w skóry i przytroczył do siodła pasącego się w pobliżu konia.

Zwierzę z wdzięcznością przyjęło ciężar jeźdźca, przysypiając przez ostatnie dwie godziny z braku zajmującego zajęcia.

— Do zobaczenia! — Althea pomachała mężczyźnie i z pomocą Rona podniosła Brona z ziemi.

— Musimy jechać do miasta po jedzenie — oznajmiła cicho, patrząc na nadal oszołomionego przyjaciela.

— Zaraz mi przejdzie, nie przejmuj się – mruknął, a jego usta przyozdobił ciepły, pokrzepiający uśmiech, jakby to dziewczyna była tutaj najbardziej poszkodowana, nie on.

W tym samym momencie zza ich pleców dobiegło znaczące chrząknięcie. Elfka podskoczyła przestraszona i odwróciła się, puszczając Brona. Młodzieniec stęknął cicho i spojrzał przed siebie, gdzie ujrzał Gretę.

— Co wy tu robicie? — spytała na powitanie, mierząc trójkę przyjaciół surowym wzrokiem.

Althea zerknęła na obolałego Brona, potem na spanikowanego Rona, a gdy sięgnęła umysłem do smoczycy, ta chowała się w pobliskiej jaskini nieopodal warowni.

— Wygłupialiśmy się, Bron upadł podczas gonienia mnie — odpowiedziała szybko, nie chcąc wdawać się w długą dyskusję z Gretą.

— Miałaś jechać do Kelamne. Jutro są zimowe targi. Jak chcesz zdążyć na wczesne godziny, bawiąc się tutaj z wieśniakami w głupie gry? — warknęła nieprzyjemnie, a Bron nachmurzył się na wzmiankę o wieśniakach.

Obaj bracia nienawidzili Grety już za samo imię, nie wspominając o paskudnym charakterze i okropnym wyglądzie starej wiedźmy.

— Już jedziemy — mruknęła i skinęła na przyjaciół, by ruszyli wraz z nią.

Greta zmierzyła całą trójkę zimnym spojrzeniem i ruszyła wydeptaną przez Altheę ścieżką jako pierwsza, ani razu nie spoglądając za siebie.

Przygotowania do podróży nie zajęły im dużo czasu; osiodłali zamkowe konie, napełnili juki jedzeniem oraz rzeczami na zmianę, po czym, nie żegnani przez nikogo, ruszyli głównym traktem w kierunku Kelamne.

Miasto słynęło z największych targów w Dolinie Smoka. Organizowano je cztery razy do roku i nazywano porami roku, w jakich się odbywały. Kupcy i handlarze ze wszystkich wsi oraz zamków zjeżdżali się do Kelamne, by sprzedawać najróżniejsze wyroby od zwykłego chleba po najdroższe błyskotki z kamieni szlachetnych.

Althea zawsze miewała wtedy radosny nastrój – to był idealny powód, by wybrać się w dłuższą podróż z przyjaciółmi i wyrwać się na dzień lub dwa z zamku. Nie dostawali zbyt dużo pieniędzy na takowy targ, ale samo przebywanie wśród wielobarwnego tłumu znacząco poprawiało ich humory.

Zostań tutaj, niedługo wrócę, poprosiła w myślach Althea, widząc za drzewami czarny cień przemykający stanowczo za szybko jak na zwykłego drapieżnika. Nic mi nie będzie.

Chcę iść z tobą!, zaprotestowała smoczyca i w tym samym momencie ich uszu dobiegło żałosne wycie przemieszane z piskiem. Elfka zignorowała pytające spojrzenia braci i zmarszczyła brwi, skupiając się całkowicie na rozmowie z podopieczną.

Ja też chciałabym iść tam z tobą, ale to otwarta przestrzeń, nie ma gdzie się schronić, a dobrze wiesz, że nikt nie może cię zobaczyć. Trzymaj się blisko chaty ser Irvinga, oznajmiła dziewczyna i dała sygnał do przyspieszenia tempa, zostawiając daleko w tyle smoka schowanego za nagimi drzewami.

W myślach usłyszała jeszcze gniewne prychnięcie, jednak wiedziała, że gad dał za wygraną. Althea nie mogła ryzykować, a zabieranie wszędzie wielkiego gada skończyłoby się źle. Nikt nie mógł wiedzieć o istnieniu Nocnej Furii.

Jeszcze nie.

~*~

Iluviel usiadł przy długim stole i skrzywił się na widok brudnego blatu. Mógł rozróżnić na drewnianej powierzchni plamy po piwie, winie, gulaszu, a także lukrze. Zastanawiał się, gdzie podziała się renoma oberży, do której zajechał. Tyle razy słyszał od towarzyszy, że właśnie w Gospodzie pod Rumianym Jabłkiem znajdzie najlepsze jadło i pokój z dobrą obsługą. Tutaj jednak zastał pustą salę, brudne stoły i skromny wybór jedzenia, które najprawdopodobniej nie było nawet jadalne.

Jako jedyny z podróżnych przebywał w głównej sali, czekając na zamówienie, jednak nie odważył się ściągnąć płaszcza. Musiał ukrywać długie złote włosy i ubranie elfa, bo najpewniej jeszcze przed zachodem zawisłby na stryczku. Nastały bardzo niespokojne czasy i każdy traktował tutaj nietutejszego jako wroga, którego trzeba powiesić, nawet jeśli był niewinny.

— Zupa warzywna z chlebem i kompot z wiśni. — Potężna, gruba kobieta przed czterdziestką podeszła do stołu i rzuciła miski na stół, nawet nie starając się być miłą.

Iluviel zignorował tak grubiańskie zachowanie, skinął w podzięce głową i zabrał się za jedzenie, z ulgą stwierdzając, że jedynie wygląd gospody uległ zmianie; wszystko inne najwyraźniej pozostawało takie samo.

Znajdował się już bardzo blisko Doliny Smoka. Nie chciał kontaktować się z sir Irvingiem, żeby nie ściągnąć na mężczyznę dodatkowych kłopotów, więc postanowił zjeść ciepły posiłek i przez resztę wieczoru oraz nocy pędzić w stronę chaty wojownika, by móc porozmawiać z nim i zabrać dziewczynę w bezpieczne miejsce.

Miał sporą przewagę nad potencjalną pogonią z Thorndile i dlatego chciał to wykorzystać na własną korzyść. Żołnierze królowej mogli się nie guzdrać, jednak wiedział, że i tak dotarcie tutaj, gdzie on był aktualnie, zajmie im co najmniej dwa dni, przy mocnych koniach niecałe półtora. On w tym czasie zdąży porozmawiać z Lwim Sercem, zabrać dziewczynę ze smokiem i ruszyć w przeciwnym kierunku niż pogoń.

Gdy zupa się skończyła, a kubek wysuszył z pysznego kompotu, pozwolił sobie na kilka minut odpoczynku. Podróż przez tyle dni w siodle znacząco dawała się mu we znaki, nie wspominając o Yoko, która wyraźnie osłabła i schudła przez tyle dni szaleńczych galopów, długich kłusów i kilkugodzinnych stępów, gdy nie chciał się zatrzymywać. Dawał zwierzęciu luźniejsze wodze i przysypiał w siodle, co pewien czas budząc się, by sprawdzić, czy koń dobrze wybiera drogę.

Gdy miał już wstawać, do gospody wszedł ktoś nowy. Gruba kobieta podniosła wzrok znad brudnej lady i zmierzyła wędrowca krytycznym spojrzeniem, jednak nie odezwała się, póki nieznajomy nie podszedł bliżej.

Iluviel spiął się i obserwował chwilę wysoką zakapturzoną postać, zastanawiając się, kim ona może być. Po chwili rozluźnił się i wyprostował. Nie mógł traktować każdego jako potencjalnego wroga, musiał się uspokoić i zacząć trzeźwo myśleć.

Wstał od stołu, rzucił garść srebrników i wyszedł, nie kłaniając się kobiecie oraz odwróconemu do niego plecami nieznajomemu. Szedł długim, pewnym krokiem, nie chcąc zrywać się do biegu. Gdyby tak zrobił, ściągnąłby na siebie niepotrzebną uwagę, a wiedział, że od wielu lat nawet las obserwował każdy ruch wędrowców przemierzających leśne ostępy.

Yoko stała przy korycie ze zwieszonym łbem, żując od niechcenia siano. Wyraźnie ożywiła się na widok Iluviela, jednak zaraz skuliła uszy, co nakazało elfowi zachować czujność. Coś było nie tak. Koń reagował tak tylko na widok innych ludzi. A na dziedzińcu za gospodą był przecież sam.

Przystanął i obrócił się, w ostatniej chwili zatrzymując cios zakapturzonej postaci, która kilka chwil temu siedziała przy ladzie i dyskutowała o czymś z grubą kobietą przyciszonymi głosami. Warknął i spojrzał na smukły zakrzywiony sztylet z ozdobnymi runami wygrawerowanymi na klindze.

— Masz zbyt charakterystycznego konia, powinieneś go sprzedać, głupcze! — syknął niskim głosem zakapturzony mężczyzna, a Iluviel odepchnął go od siebie ostatkiem sił i zamrugał zaskoczony.

— Amaondel? — wychrypiał, odrzucając kaptur.

Postać wyprostowała się i opuściła ręce wzdłuż boków, obserwując Iluviela kilka chwil. Potem niespiesznie schowała sztylet i także odsłoniła twarz, zrzucając z głowy nakrycie.

— Co ty tu robisz, książę? — spytał zaskoczony Iluviel, patrząc na zmęczoną twarz Amaondela, który obserwował go zmrużonymi oczami.

— Dlaczego uciekłeś? — Najwyraźniej książę nie zamierzał odpowiadać na pytania przyjaciela, bo zignorował poprzednią wypowiedź Iluviela i podszedł bliżej, ciągnąc go w kierunku drzew, by nikt nie mógł ich zobaczyć oraz rozpoznać. — Królowa uznała cię za zdrajcę.

— Spodziewałem się tego — mruknął ponuro Iluviel i poprawił spięte w kucyk włosy. — Nie mogę ci jednak powiedzieć, dlaczego uciekłem. Po prostu musiałem i nie ma to nic wspólnego z królową czy Thorndile… No, może ma coś wspólnego z królową i Thorndile, ale nie jest to nic, o czym królowa musi wiedzieć. Ona wręcz nie powinna o tym wiedzieć.

— Iluvielu, do reszty postradałeś rozum?! — wykrzyknął Amaondel, rozkładając ramiona. — Isania wysłała za tobą łowcę!

Między elfami nastała cisza przerywana nieśmiałym trelem zagubionych sikorek i wróbli szukających okruchów przy gospodzie. Słońce skryło się za wysoką linią lasu iglastego, a pod ich zimowe płaszcze wkradł się chłód. Gdzieś w oddali zawył samotny wilk.  Yoko podniosła łeb i spojrzała na mierzące się wzrokiem elfy, jednak szybko straciła zainteresowanie i powróciła do spokojnego przeżuwania siana.

— Łowcę? — powtórzył głucho Iluviel, rozwiewając powoli gęstniejącą między nimi atmosferę. — Więc nie pozostało mi zbyt wiele czasu…

Odsunął się od przyjaciela i podciągnął popręg klaczy, tracąc zainteresowanie nagłym najściem Amaondela. Jednak książę nie zamierzał dać za wygraną. Podbiegł do konia i złapał za rękę Iluviela, siłą odwracając go w swoją stronę.

— Nie po to przeleciałem tysiące mil, byś zignorował to ostrzeżenie – warknął i puścił zaskoczonego elfa, po czym odetchnął głębiej. — Życie ci niemiłe? Powiedz chociaż, w czym ci pomóc… Jakby nie patrzeć, Isania może i mnie uznać za zdrajcę.

— Będzie wiedzieć, że to ty mnie chciałeś uratować? — spytał Iluviel, obserwując z lekkim zainteresowaniem twarz księcia.

— Przed wyjazdem łowcy i moim pokłóciliśmy się o to. — Nie musiał dodawać nic więcej, Iluviel domyślał się, jak dalej potoczyła się sprzeczka i jaki był finał.

Musiał też podjąć decyzję, która mogła zadecydować o losie wielu istnień. Nie wiedział, czy może mu ufać, wszakże Amaondel był przez wiele lat pod pływem królowej Isanii, która zaszczepiła w synu dziwną nieufność do każdego elfa, człowieka, a zwłaszcza krasnoluda.

Z drugiej strony gdyby Amaondel był pionkiem w grze Isanii, nie ruszyłby z Thorndile na grzbiecie Ognistego Rubina, by ostrzec go przed łowcą. Sam ryzykował życie i własną reputację, by uratować jego – Iluviela, starego przyjaciela z dawnych lat.

— W dolinie żyje naznaczony smok — powiedział cicho Iluviel i z niemałą satysfakcją obserwował szok powoli malujący się na dotąd niewzruszonej twarzy Amaondela. — Muszę go stąd zabrać, nim będzie za późno.

— Jak to się stało? — wykrzyknął mimo woli książę i szybko zniżył głos do szeptu: — Wszyscy byli pewni, że dzikich smoków już nie ma!

— Najwyraźniej są i chowają się w jaskiniach. Dobrze wiesz, że to piekielnie inteligentne stworzenia. Nie wygrasz z nimi, one będą tutaj już zawsze.

Iluviel wsiadł na Yoko i podał dłoń Amaondelowi, zachęcając go uśmiechem. Książę nie wahał się długo – wskoczył na konia i złapał się płaszcza przyjaciela, obserwując drogę.

Koń skoczył do przodu, natychmiast rozpędzając się do szybkiego galopu. Nie osiągali zawrotnych prędkości, ale musieli jeszcze bardziej zwiększyć szansę na ucieczkę przed łowcą.

Prowadził ich księżyc oraz gwiazdy, a na niebie szybował Ognisty Rubin, w dzień ciemnoczerwony, w nocy niemal czarny, sycząc i powarkując na nocne latające stworzenia. Droga wydawała się być pusta, a okolica opuszczona, jednak obaj nie tracili czujności, raz zwalniając, raz przyspieszając wierzchowca, by nie wpaść w żadną pułapkę.

Nawet sen ich nie zmorzył, gdy wjechali do ciemnego lasu okalającego dolinę, a nad ich głowami rozbrzmiało nieśmiałe warknięcie smoka.

~*~

— Naszyjniki, bransoletki, pierścionki, błyskotki!

— Chleb, najlepszy chleb, prosto z pieca!

— Owies, siano, jęczmień!

— Pyszne podpłomyki, tylko u mnie! Zapraszam! Pieczone gęsi w miodzie!

Althea przeciskała się między okutanymi w futra oraz płaszcze ludźmi, z uśmiechem na ustach obserwując kolorowe stoiska i barwnie odzianych sprzedawców wykrzykujących zachęcające hasła. Tuż za nią szedł równie zafascynowany Ron oraz mocno już znudzony Bron, niosąc na plecach worek z otrębami dla koni zamkowych.

— Moglibyśmy wrócić do stajni i zostawić to cholerstwo przy naszych bagażach? Nie widzi mi się targanie zakupów dla Grety przez resztę dnia! — poskarżył się i przystanął, gdy tłum nieco się przerzedził.

Althea oraz Ron odwrócili się, by spojrzeć na Brona, lecz on pochylał się nieco, biorąc głębsze wdechy.

— Poddajesz się, braciszku? – spytał ze złośliwą satysfakcją Ron, a gdy Bron wyprostował się, niemal mordując go spojrzeniem, zachichotał i machnął ręką. — Chodźmy, trzeba jeszcze kupić nowego konia.

— Greta znów chce powiększyć stado?

— Chce zarobić na źrebakach, gdy nadejdzie wiosna — odparła Althea, wyciągając szyję, by odnaleźć stoiska ze zwierzyną gospodarską.

Przecisnęli się między straganami pełnymi wyrobów mięsnych i skręcili w ciasną uliczkę, kryjąc się w cieniu zabudowań. Temperatura podniosła się o kilka stopni niż w ostatnich dniach, co ludzie przyjęli z pewną ulgą. Każdy jednak wiedział, że to tylko pojedynczy wybryk natury; jutro znów mogą przywitać ich śnieżyce i siarczyste mrozy ściskające skostniałe ciała. Zima w tych stronach zawsze cechowała się wyjątkową brutalnością i ostrym traktowaniem Doliny Smoka.

— Może zjemy coś, zanim spędzimy kolejne kilka godzin na wybieraniu dobrych klaczy? — zaproponował nagle Ron, dostrzegając w oddali kolorowy szyld przedstawiający upieczone prosię z jabłkiem wetkniętym w pysk. — Lepiej robić to z pełnym brzuchem!

— To chyba niegłupi pomysł — podjął szybko temat Bron, nadal męcząc się z ciężkim workiem na samym końcu małej grupy. — Odetchniemy trochę i ustalimy, co jeszcze musimy kupić. A potem pozostanie nam już tylko powrót do domu.

W dni targowe Kelamne wręcz pękało w szwach. Zewsząd otoczone łagodnymi wzgórzami, na których latem pasły się owce, krowy i konie, wyrastało na najwyższym wzniesieniu w okolicy, odstraszając wrogie wojska groźnie wyglądającym z daleka murem obronnym. Niestety czas nie obszedł się łagodnie z budowlą: co i rusz jakaś cegła wypadała z konstrukcji, a na jej miejscu zaraz mościł się kolejny ptak wijący gniazdo. Gwardziści rzadko kiedy zapuszczali się na szczyt muru, a dolne komnaty wieży strażniczej w szybkim czasie zamieniono w małą gospodę dla żołnierzy.

Każdy czuł się tutaj bezpiecznie i żył dostatnio.

Trójka przyjaciół dobrnęła w końcu do stoiska z jedzeniem, a widząc wyłożone, cudownie pachnące specjały, ślinka sama napłynęła im do ust. Każdy z nich zamówił po misce gulaszu z kawałkiem chleba posmarowanym smalcem, a dodatkowo otrzymali po kubku herbaty z rumem na rozgrzanie.

Usiedli z jedzeniem do niewielkiego drewnianego stolika ustawionego tuż obok stoiska, oddychając z lekką ulgą. Pałaszowali w ciszy, rozkoszując się pysznym smakiem wczesnego obiadu i z ulgą popijając gorącą herbatę rozgrzewającą zmarznięte kości i uderzającą lekko do głowy.

Zarumieniona Althea wytarła ostatnim kęsem chleba dno miski i oblizała palce z sosu, ze zdziwieniem stwierdzając, że dawno nie jadła tak wspaniałego posiłku.

— Zostały nam do kupienia jeszcze… Smar do kopyt, dobry nóż dla kucharek, maść na zranienia i klacze do dalszego rozrodu. — Althea spojrzała na skrawek pergaminu, który otrzymała od Grety, po czym zmięła go i schowała do kieszeni płaszcza, podnosząc się z miejsca. — Jeżeli się pospieszymy, za niecałe trzy godziny powinniśmy stąd wyjechać.

Bron i Ron mruknęli pod nosem zgodę i podążyli za przyjaciółką w kierunku straganów związanych z inwentarzem gospodarskim. Mijali stoiska wieszczek, wróżbitek, czarodziejów, a nawet czarownika, choć w większości przypadków byli to oszuści, którzy żyli z naiwności prostych ludzi. Althea też kiedyś wykazała się naiwnością, za co dostała po głowie od wieszczki, do której się udała po radę.

Gdy kobieta ujrzała szpiczaste uszy dziewczyny, fiołkowe oczy i czarne jak smoła włosy, zaczęła wrzeszczeć, wyzywać od oszustek i bić po głowie zwojem pergaminu, nakazując zaprzestania tak głupich żartów. Althea wybiegła stamtąd z krzykiem oraz płaczem, niemal przewracając towarzyszącą jej wtedy starą kucharkę, a gdy przekazała kobiecie, co się stało, Greta roześmiała się i stwierdziła, że pewnie dziewczynka na to zasłużyła.

Od tamtej pory trzymała się z daleka od barwnie ubranych ludzi okrzykujących się obdarowanymi magią, bo wiedziała, że oszukują, zdzierając z ludzi pieniądze praktycznie za nic.

— Widzę stoisko z maściami. To ten sam zielarz, co na jesień — oznajmił Ron, wyciągając szyję, gdy ujrzał jasno malowany szyld zachęcający ludzi do kupienia wyrobów. — Pójdę kupić te maści. Spotkajmy się przy wejściu do dziedzińca z końmi na sprzedaż.

Althea oraz Bron kiwnęli krótko głowami i zaczęli przepychać się dalej, torując sobie z czasem drogę łokciami, bo tłum zaczynał gęstnieć z każdym kolejnym krokiem. Gdy dotarli do łukowatej bramy oddzielającej zapchane ulice od niedużego dziedzińca, tuż obok powstało wielkie zamieszanie z udziałem siwej klaczy, która kopnęła małego chłopca, spłoszyła się i nie dała się ujarzmić.

Althea i Bron obserwowali ze zgrozą rozgrywającą się na ich oczach scenę, nie chcąc podchodzić ani kroku bliżej bez Rona, który z niezwykłą łatwością potrafił zgubić się nawet na otwartej przestrzeni.

Jakaś kobieta złapała nieprzytomnego chłopca w ramiona i zaczęła wrzeszczeć na mężczyznę próbującego zapanować nad koniem, jednak napierający tłum, oskarżenia wykrzykiwane pod adresem właściciela oraz przepychania nie pomagały w uspokojeniu rozszalałego zwierzęcia.

Althea prychnęła i wyszła przed ludzi, zanim Bron zdążył zareagować i złapać ją za kaptur, by zatrzymać w miejscu i wybić z głowy głupi pomysł. Nie lubił, jak elfka narażała się na ujawnienie zbyt pochopnie podjętymi decyzjami, ale nie miał wpływu na jej poczynania. Nie wtedy, gdy nie wiedział, co dziewczyna ma zamiar za chwilę zrobić.

— Al, wracaj tu natychmiast! — syknął, gdy jeszcze widział jej spięte w długi warkocz włosy, a ludzie w pobliżu nie krzyczeli zbyt głośno.

Althea jednak nie zareagowała, uśmiechnęła się do niego lekko i w dwóch susach złapała za kantar klaczy, siłą przyciągając łeb do siebie.

Niemal wszyscy zamarli, widząc tak pochopny czyn ze strony dziewczyny. Zwierzę szarpnęło łbem i znów spróbowało się wyrwać, jednak stanowczość oraz spokój, jaki przejawiał nowy człowiek w otoczeniu, sprawił, że klacz coraz słabiej walczyła, aż w końcu zupełnie odpuściła i stanęła, oddychając ciężko. Na bokach i szyi wystąpiły poty, a z pyska leciała piana, jednak koń nie wyglądał już na tak chętnego do buntu jak jeszcze kilka chwil wcześniej.

Althea odetchnęła z ulgą, gdy zwierzę się uspokoiło, i delikatnie pogłaskała rumaka po szerokim czole, pozwalając też sobie na delikatny uśmiech.

Nie wiedziała, ile czasu minęło, nim siwa klacz znieruchomiała, ale zdążyła zauważyć, że im dłużej przy niej stała, tym głośniejsze stały się podszeptywania zebranego wokół tłumu.

— Weź sobie to diabelskie nasienie choćby i za darmo, nie chcę jej! — Mężczyzna puścił sznur, na którym ją prowadził, i umył od sprawy ręce, szybko wycofując się sprzed oczu płaczącej kobiety podtrzymującej bezwładne ciało chłopca.

Althea pogładziła zwierzę po pysku i uśmiechnęła się. Dzięki odrobinie szczęścia zarobiła kilka sztuk złota i mogła za nie kupić więcej rumaków niż tylko dwa. Postanowiła przeznaczyć te pieniądze na ogiera pociągowego do bryczki, która nie była używana od lat z braku dobrego konia do powożenia.

— Postradałaś rozum?! — Bron dopadł dziewczynę, gdy tylko tłum znacząco się przerzedził i rozszedł w swoją stronę.

Tuż za nim dreptał oszołomiony Ron, który nie widział całego zajścia; z jego oczu biła ciekawość.

— Może — odpowiedziała tajemniczo i znów pogłaskała klacz po pysku — ale zarobiłam na niej kilka sztuk złota. Chłop mi ją oddał.

— Głupi zawsze ma szczęście — mruknął cicho Bron, za co dostał mocnego kuksańca w bok od rozchichotanej Althei. — Lepiej chodźmy po te konie i uciekajmy stąd, nim matka tego chłopaczka zdecyduje się na poderżnięcie gardła zarówno tobie, jak i tej kobyle.

Dziewczyna jednak zwróciła się już w kierunku klęczącej kobiety opatrującej ranę na głowie dziecka, odpowiadając zdawkowo na pytania zainteresowanej chłopki, najpewniej znajomej ze wsi. Gdy Althea podeszła, niemal siłą ciągnąc za sobą oporną klacz, kobieta zasłoniła sobą chłopca i nachmurzyła się.

— Precz ode mnie, zabierz tego demona, diabelskie nasienie! — krzyknęła i zamachnęła się na elfkę, jednak ta zgrabnie odsunęła się w bok poza zasięg dłoni rozzłoszczonej kobiety.

— Przepraszam za tego konia — oznajmiła spokojnie i kucnęła, wpatrując się w twarz chłopca z bezpiecznej odległości. — Jest przerażony tłumem, to wszystko. Z pewnością nie chciał mu zrobić krzywdy.

Starsza pani za nic jednak nie dała się ugłaskać, mrucząc pod nosem wymyślne określenia obrazujące dzikość klaczy oraz bezmyślność ludzi. Althea wiedziała już, że nic nie zdziała, wstała więc i, wiedziona impulsem, pogłaskała dziecko po głowie, uśmiechając się lekko pod nosem.

— Chodźmy już — poprosił cicho Bron, dotykając ramienia przyjaciółki.

Althea przystała na to, przekazała sznur Ronowi, a gdy klacz położyła uszy po sobie, szybko zrezygnowali z odprowadzenia zwierzęcia w pojedynkę. Zabrali więc konia ze sobą, ignorując karcące spojrzenia odpychanych przez cielsko zwierzęcia ludzi. Każdy jednak zatrzymywał się i obserwował piękno istoty, bo wierzchowiec miał niezwykłą urodę, choć charakter bardziej pasował do rozhukanego ogiera niż filigranowej klaczki.

Niecałą godzinę później cała trójka wracała z końmi u boku, śmiejąc się wesoło i przeliczając sztuki złota, jakie udało im się zarobić na targowaniu się z kupcami. Althea nadal prowadziła mlecznobiałą klacz, Bron ciągnął za sobą potężnego ogiera pociągowego, a Ron szedł z karą klaczą z białymi odmianami na nogach.

Pochód z pewnością przyciągał wzrok, bo i konie zachwycały swym pięknem; jak zauważył Bron podczas wynajdywania dobrych wierzchowców, Althea posiadała naturalny dar wybierania koni o niecodziennej maści, charakternych, ale przydatnych w zamkowej hodowli.

Wyjechali z Kelamne niedługo później, zajadając się jabłkami w syropie i śmiejąc się w głos z kilku zabawnych sytuacji, jakich byli świadkami dzisiejszego dnia. Droga była pusta, bo targ jeszcze się nie skończył i trwać miał przez co najmniej pięć następnych dni, więc mogli śmiało sobie pofolgować bez obawy o to, że ujrzy ich ktoś niepożądany.

Gdy na niebie zapadał zmierzch, Bron umilkł i zaczął oglądać się co pewien czas za siebie, ściągając tym samym uwagę najpierw brata, potem przyjaciółki. Jego twarz była zmarszczona, brwi ściągnięte, a usta zaciśnięte w wąską linię, jakby trapiło go coś wyjątkowo ciężkiego do przełknięcia.

— Ktoś nas śledzi. — Althea zesztywniała i odwróciła się powoli w siodle, udając, że poprawia kocyk pod siodłem Escuduro.

Gdy podniosła wzrok, ujrzała niedaleko nich dwóch zakapturzonych jeźdźców kłusujących żywo w tym samym kierunku, co oni. Jednakże nie starali się ich wyprzedzać, trzymali się na dystans, obserwując poczynania trzech wędrowców.

— Musimy im uciec — mruknęła cicho, łapiąc mocniej za wodze ogiera.

— Jak chcesz to zrobić, mając trzy dodatkowe konie i ciężkie juki? — warknął nieprzyjemnie Bron, któremu już udzieliło się zdenerwowanie zaistniałą sytuacją.

— Musimy spróbować! – odpowiedziała ostro, ścisnęła mocniej wodze i kopnęła konia piętami, zmuszając do biegu.

Klacz z łatwością dostosowała tempo do pędzącego ogiera, tuż za nią znalazł się Ron, a tyły zamykał Bron, jadąc wolniej ze względu na ciężki galop wielkiego pociągowego wierzchowca. Zwierzę nie nadążało za smuklejszymi końmi, ale i tak wyciągało szyję, by dać z siebie wszystko.

Gdy Bron odwrócił głowę, ujrzał pędzących za nimi jeźdźców. Nie zachowywali się agresywnie, ale wyraźnie ich gonili, zacinając mocniej swoje wierzchowce i zmniejszając systematycznie odległość, jaka między nimi wyrosła podczas leniwego kłusa sprzed kilku chwil.

Jako pierwszego wyprzedzili Brona i zostawili go w spokoju, tak samo stało się z Ronem. Gdy bracia zorientowali się, że od początku chodziło im o Altheę, w obu wstąpiły nowe siły.

— Althea, uważaj! — wrzasnął Bron i kopnął mocniej wałacha, którego dosiadał, by dogonić napastników i wybić im z głowy porwanie lub, co gorsza, zabicie elfki.

Dziewczyna odwróciła się w momencie, w którym wyjechali na otwartą przestrzeń, a jeden z jeźdźców złapał za wodze Escuduro i ściągnął je mocnym szarpnięciem, osadzając konia dziewczyny i swojego w miejscu. Bron i Ron zaraz znaleźli się obok i już chcieli rzucać się na napastników z pięściami, gdy druga z zakapturzonych postaci wyciągnęła rękę i zatrzymała ich gestem.

Althea zadrżała i spojrzała na cień w miejscu, gdzie powinna być twarz człowieka, jednak nic nie dostrzegła pomimo okrągłego księżyca wskazującego drogę do domu.

I gdy chciała zacząć krzyczeć, myślami nawołując Nocą Furię, na polanie tuż obok drogi wylądował smok i zaryczał, rozdzierając paszczę najszerzej, jak mógł.

Potem została już tylko ciemność. 

Od autorki

Długo mnie nie było, prawda? Na moje usprawiedliwienie mogę rzec jedno: szkoła. Przez cały październik ciężko chorowałam - byłam na sucharkach i wodzie (nerwica żołądkowa), więc przypominałam raczej wrak człowieka. Poza tym od września zaczęłam zarabiać dzięki fotografii i to stanęło na pierwszym miejscu wszystkiego, czym się zajmuję. Jeżeli chcecie, zajrzyjcie na mojego fan pejdża - polubcie stronę i takie tam :) Zachęcam też mieszkańców Warszawy i okolic na zimowe sesje zdjęciowe, więcej informacji znajdziecie na stronce ;) FAN PAGE
Co by tu jeszcze... Nie obiecuję, że w styczniu ujrzycie piąty rozdział, ale postaram się z całych sił, żeby tak się stało. Jeżeli nie - mam dla Was godne, fantastyczne zastępstwo, które także zaczęłam pisać w przerwach między fotografią a ogarnianiem tej historii. Na razie niczego Wam zdradzać nie będę, ale obiecuję, że jak tylko wszystko będzie gotowe, poinformuję na Gadu-Gadu, tutaj i na wszelkich stronach, gdzie udzielam się jako Sen Chu :)
Mam nadzieję, że wciąż ze mną jesteście, kocham Was i gdyby nie Wy, Wojna nigdy by nie powstała. Jestem po prostu zmęczona tą całą nagonką na maturę i gdy tylko będę miała to z głowy, zajmę się na poważnie Wojną i każdą inną historią, którą planuję kiedyś spisać i być może wydać :D
Do napisania w komentarzach, moi drodzy!