1.3 "Pierwszy trening"

Iluviel nie chciał natknąć się na nikogo ze straży przybocznej królowej. Musiał przemknąć korytarzami pałacu niezauważony, osiodłać konia i jak najszybciej dostać się do Doliny Smoka. Nigdy nie ignorował wiadomości od ser Irvinga – jeżeli mówił prawdę, w państwie na nowo odżyje nadzieja na lepsze czasy, a dawna świetność smoczych jeźdźców powróci. Smoki zasieją strach oraz respekt w mieszkańcach, pokonają wroga i na ziemiach wszystkich państw zapanuje pokój, którego od kilku miesięcy już nie dostrzegano.

Wszystko zależało jednak od powodzenia jego misji.

Musiał zachowywać się normalnie, jakby pójście do stajni i osiodłanie konia było najzwyklejszą rzeczą, jaką elf robił każdego dnia. Dlatego też nie starał się biec; szedł równym, spokojnym krokiem, nie patrząc na widoki rozpościerające się po prawej stronie.

Wysokie kolumny podtrzymywały ręcznie malowany sufit, a szerokie łuki umożliwiały podziwianie elfickiego miasta skąpanego w promieniach zachodzącego słońca. Delikatna szadź osiadła na nagich drzewach, mieniąc się i skrząc, a niezamarznięte wodospady nieprzerwanie szumiały w tle, zagłuszając ciche rozmowy prowadzone przez mieszkańców.

Iluviel kochał to miejsce, ale nie potrafił przebywać w nim długo. Tęsknił za otwartą przestrzenią, rozległymi lasami, miastami, których nie zdążył jeszcze ujrzeć. Thorndile – miasto Elfów Wysokich – zachwycało magią oraz naturalnością, jednak on znał już każdy skrawek ogrodów, każdy zaułek, każdy wodospad i półkę skalną, skąd obserwował pobratymców.

Zawsze zastanawiał się, jakby się czuł, lecąc ponad Thorndile na grzbiecie smoka.

Zszedł po kamiennych schodach na dziedziniec i już miał skręcić w niewielką uliczkę prowadzącą do stajni, gdy czyjś głos nakazał mu się zatrzymać:

— Dokąd ci tak śpieszno, przyjacielu?

Iluviel odetchnął głębiej, a spomiędzy ust wyleciał biały obłok pary, natychmiast rozpływając się na mroźnym, późno popołudniowym powietrzu. Chyba zbyt szybko ucieszył się z powodzenia. Teraz musiał się tłumaczyć przed ostatnią osobą, jaką chciał spotkać na drodze.

— Na przejażdżkę, Amaondelu.

Książę elfów kiedyś należał do jego najbliższych przyjaciół. Razem jeździli na konne wyprawy, ćwiczyli i walczyli ramię w ramię. Z czasem jednak Amaondel zaczął się zmieniać. Stał się bardziej podejrzliwy, powściągliwy, przestał się cieszyć nawet z najbardziej błahych spraw. Iluviel podświadomie czuł, że winę ponosiła królowa.

Kobieta zdawała się iść z duchem czasu i w bardzo krótkim czasie przemieniła się w przepełnioną goryczą oraz zwątpieniem władczynię. Wielu osobom się to nie podobało, ale nie śmieli mówić o tym głośno, by nie ściągnąć na siebie gniewu najwyższej władzy.

— Nie za późno na tę przejażdżkę? – spytał elf, podchodząc bliżej.

Iluviela poraziła intensywność niebieskich oczu księcia oraz zaciśnięte usta w wąską kreskę, choć zawsze wargi wyginał w ciepłym, przyjaznym uśmiechu.

— Nastały niespokojne czasy.

— Umiem się bronić — odparł Iluviel i skłonił się księciu, ucinając tym samym rozmowę.

Wiedział też, że Amaondel tak łatwo nie odpuści i będzie próbować wyciągnąć z niego jakiekolwiek informacje.

— Chciałeś powiedzieć: smok cię obroni — wytknął mu tuż przed wejściem do stajni, ale Iluviel nie chciał odpowiadać.

Nie lubił, gdy ktokolwiek zaczynał temat jego smoka, bo doskonale wiedział, że są to szyderstwa. Nigdy nie przypuszczał, że naród, do którego należał, potrafi być tak zawistny.

Jaja odnalazł przypadkiem na jednej z górskich samotnych wypraw. Uważał się za szczęściarza tylko i wyłącznie dlatego, że w pobliżu nie kręciła się matka broniąca gniazda. Czuł, że musi podejść bliżej i przyjrzeć się tak niecodziennemu zjawisku. Nie sądził jednak, że natrafi na wylęg.

Największe jajo pękło jako pierwsze i spomiędzy twardych, roztrzaskanych kawałków skorupy wychynęła w jego kierunku pomarańczowa, klinowata główka. Gad jęczał żałośnie, próbując wydostać się z błon, ale były tak mocne, że nie dawał rady przebić ich mocnym pyskiem. Iluviel postanowił mu pomóc – uważał to za naturalny odruch w przypadku elfów, jak i każdej istoty o ciepłym, miękkim sercu.

I gdy niechcący dotknął palcami jeszcze miękkich, pomarańczowych łusek, w jego głowie rozległ się zaskakująco dojrzały głos, przebijając się przez wszystkie umysłowe mury, jakie postawił przez wiele lat obcowania z najpotężniejszą rasą istot dwunożnych.

Złocisty Promień.

Od tamtego momentu miał na wychowaniu wielkiego, dzikiego smoka o spokojnym usposobieniu i niezrównoważonej sile, jakiej jeszcze nikt nigdy nie spotkał. Wśród smoczych jeźdźców Złocisty Promień został uznany za najsilniejszego smoka, jakiego kiedykolwiek dosiadano.

Być może to też należało do przyczyn, dla których Amaondel odsunął się od Iluviela. Ognisty Rubin nie należał do smoków dzikich, nigdy nie dorównał sile oraz wielkości Złocistego Promienia, a to mogło wzbudzić w księciu zazdrość. Iluviel jednak nie uważał się za kogoś wyjątkowego – pomarańczowy smok często doprowadzał go do wściekłości i z chęcią zamieniłby się na innego, najlepiej cichego i skromnego.

— A przy okazji: gdzie jest twój smok? — spytał znów Amaondel, przystając przed wejściem do boksu klaczy Iluviela.

Koń należał do jednego z najpiękniejszych w królewskich stajniach: mlecznobiała sierść i zaróżowiony pysk, jakby umoczyła chrapy w pyłku kwiatów królewskiego ogrodu.

— Pewnie poluje w górach lub wyleguje się nad jeziorem — mruknął Iluviel, łapiąc za szczotkę i przeczesując sierść wierzchowca.

Miał dość tej niezręcznej rozmowy, a czas go naglił. Nie mógł jednak powiedzieć Amaondelowi, żeby się odczepił - nie teraz, gdy ich relacje stały się napięte i kruche.

— Chyba nie mówisz mi wszystkiego, przyjacielu.

Iluviel złapał za czaprak oraz siodło i zarzucił na grzbiet klaczy, lekko się irytując, gdy zwierzę drgnęło pod wpływem siły zamachu. Wyczuwało doskonale, że elf nie ma dobrego humoru i zaczynało się bać.

— Jadę na konną przejażdżkę, książę. Przez cały dzień siedziałem w bibliotece i wyszukiwałem dla królowej informacje o elfach leśnych oraz ich garnizonie. Chcę się zrelaksować i pozwolić rozprostować nogi Yuki.

Amaondel patrzył długo na poważną twarz Iluviela, stojąc w przejściu i nie pozwalając mu wyjść na szeroki korytarz. Jedynymi dźwiękami, jakie ich otaczały, było chrupanie siana oraz okazyjne parskanie innych koni umieszczonych w boksach.

I gdy Iluviel myślał, że książę nie odpuści, ten odsunął się na bok, pozwalając mu przejść z klaczą. Elf nie zastanawiał się więcej – gdyby wahał się kilka sekund dłużej, mógłby za to słono zapłacić. Wskoczył więc na grzbiet Yuki i wyjechał stępem na dziedziniec, a potem na główny, brukowany trakt prowadzący do wyjazdu z Thorndile.

Czuł na sobie wzrok dawnego przyjaciela, ale nie zamierzał się odwracać. Każdy ruch mógł zdradzić innym, co planował, a im mniej osób o tym wiedziało, tym lepiej. Musiał jednak poradzić sobie z ostatnim problemem, jaki stanął mu na drodze.

Smoki.

Złocisty Promieniu!, zawołał w myślach do gada, który najpewniej spał lub tak bardzo skupiał się na polowaniu, że nie podtrzymywał umysłowej więzi z jeźdźcem. Potrzebuję twojej pomocy.

Słyszałem twoją rozmowę. Ognisty Rubin próbuje mnie odszukać. Czy mam mu powiedzieć, gdzie jestem?, Iluviel wiele razy dziękował bogom za mądrość gada i chęć do podejmowania decyzji z panem, nie w pojedynkę.

Powiedz mu, że polujesz w wyższych partiach gór i nie wrócisz do następnego rana, odpowiedział szybko Iluviel, manewrując klaczą tak, by nie zdeptała kilku bawiących się dzieci. Miał nadzieję, że to da mu wystarczająco dużo czasu, zanim Amaondel oraz ludzie królowej zorientują się, że elf opuścił miasto na dłużej. Nawet nie chciał myśleć, co będzie, jeśli jego pobratymcy uznają to za zdradę.

Czy coś się stało, Iluvielu?, spytał ostrożnie smok i przesłał mu obraz lasu, nad którym kołował. Wydajesz się być zmartwiony.

Nie, to nie zmartwienie, przyznał elf i gdy ujrzał, że trakt prowadzący do Throndile jest pusty, spiął Yuki i z radością powitał powietrze na policzkach, szczypiące skórę i podrażniające oczy. Jestem podekscytowany.

W głowie usłyszał dziwne, urywane ryczenie, co mógł porównywać do smoczego śmiechu. I właśnie dzięki obecności smoka poczuł się pewniej i mniej samotnie. Po raz pierwszy od początku rozmowy z sir Irvingiem wiedział, że robi dobrze.

~*~

Altheę obudziło pukanie w okno. Dziewczyna z początku starała się zignorować natrętny dźwięk odganiający resztki snu, jednak w końcu podniosła się z niewygodnego starego siennika i spojrzała w kierunku lufcika. Na parapecie siedział jej orzeł, Wędrowiec, obserwując wnętrze pokoiku złotym okiem.

Wpuszczając zwierzę do środka była mu poniekąd wdzięczna, bo na zewnątrz zaczęło już świtać i gdyby nie on, najpewniej by zaspała. Miała dziś dużo do zrobienia, a nie chciała znów narażać się na gniew pani warowni. Greta nie odpuściłaby żadnej okazji, dzięki której miałaby pełne prawo ukarać niesforną podopieczną.

Wędrowiec wskoczył zgrabnie na wewnętrzny parapet i wystawił nóżkę. Althea wyciągnęła zwitek pergaminu i już po chwili musiała zasłonić twarz ręką, bo orzeł natychmiast zerwał się do lotu, wzbijając w górę drobinki śniegu. Dziewczyna westchnęła cicho i zamknęła okno, po czym rozwinęła papierek, szybko odczytując staranne pismo nadawcy.

Spotkajmy się w południe w zamkowych sadach. Lwie Serce

Althea zgniotła kartkę i wrzuciła do paleniska, zastanawiając się, dlaczego ser Irvingowi tak bardzo zależało na spotkaniu. Gdyby chciał, mógłby po prostu przyjechać do zamku i spotkać się z nią w stajniach.

Dziewczynę nurtowała ta kwestia przez następnych kilka godzin. Niedawno widziała się z nim, rozmawiała w jego chacie wraz z Bronem i Ronem – czyżby miał dla niej ważne informacje? Może znalazł bezpieczne miejsce i będzie mogła odejść z zamku, zostawiając jej oprawczynię oraz Dolinę Smoka – tego nie wiedziała, ale wraz z powolną wędrówką słońca po niebie ciekawość zaczynała stopniowo wzrastać.

Kilka minut przed południem Althea złapała Escuduro i wyszła ze stajni, kierując się w stronę wyżej położonych pastwisk, gdzie zamierzała go puścić i zniknąć na chwilę w zamkowych sadach. Jednak gdy tylko skierowała się na zaśnieżoną ścieżkę prowadzącą wzdłuż płotu, naglące wołanie nakazało jej zatrzymać się.

Zaciekawiona Althea odwróciła się i ujrzała Gretę w towarzystwie syna jednej z kucharek. Chłopak niósł w dłoni ptaka, a dziewczyna mimowolnie jęknęła. Nienawidziła wyskubywać piór dla kucharek, choć zawsze zabierała kilka dla siebie, by zrobić z nich ozdoby.

— Gdy skończysz wyprowadzać konie, masz wypatroszyć tego ptaka.

W tym samym momencie kobieta podniosła zwłoki na wysokość oczu dziewczyny i Althea ostatkiem sił powstrzymała wrzask przerażenia. Jej serce zamarło, by po chwili ruszyć dwa razy szybciej, a na czoło wstąpił zimny pot.

Greta trzymała zwłoki Wędrowca. Orzeł został przeszyty strzałą prosto w brzuch, a gdy spadł i konał, ktoś dokończył dzieła, przebijając szyję.

Dziewczyna nie mogła na to patrzeć, więc odwróciła wzrok, kiwając wolno głową. Do oczu cisnęły się jej łzy, na barku czuła ciepły oddech ogiera, a słowa pani warowni przeszywały ją niczym strzały, które zabiły młodego ptaka.

— Chciałabym go wypchać i powiesić w głównym salonie w zamku – przyznała z brutalną szczerością, przygładzając fałdy sukni wystającej spod zimowego płaszcza obszytego lisim futrem.

W Althei gotowało się, a do silnie targających nią emocji dołączyły także uczucia Nocnej Furii, która obudziła się, czując wściekłość oraz rozpacz właścicielki.

— Zjawiskowo piękne zwierzę, nie uważasz, Altheo?

Elfka wyraźnie słyszała drwinę w głosie kobiety; była pewna, że w pewien sposób Greta dowiedziała się, że to właśnie Althea opiekuje się tym stworzeniem i rozkazała je zabić, by potem torturować dziewczynę.

Przez moment zapragnęła zabić oprawczynię – poprosić Nocną Furię, by zrobiła to, co chciała kilka dni temu, ale szybko odrzuciła tę myśl.

Musiała pozostać silna.

— Tak jest, pani — powiedziała i skłoniła lekko głowę, po czym pociągnęła Escuduro w stronę ścieżki, ignorując śmiech Grety.

Ten szyderczy dźwięk utwierdził ją w przekonaniu, że niewiele uchodziło uwadze właścicielki zamku.

Dopiero gdy oddaliła się na bezpieczną odległość i wpuściła ogiera na padok, dała upust długo tłumionym emocjom. Trzasnęła bramką, płosząc konia, który zerwał się do galopu i z wysoko uniesionym ogonem pognał pod ścianę lasu, gdzie natychmiast się położył i wytarzał, zapominając o właścicielce oraz jej problemach.

Altheo?, głos smoczycy był bardzo niepewny, jakby zwierzę bało się przerwać. Czy coś się stało?

To nieważne, odparła cicho Althea, otarła łzy z policzków i spojrzała w kierunku zamku, jednak nikogo na podwórzu nie widziała, więc czym prędzej pobiegła zasypaną śniegiem drogą w kierunku opustoszałych sadów.

Szła wzdłuż rzędów jabłoni, próbując odnaleźć jakąkolwiek żywą duszę w zasięgu wzroku, ale otaczała ją jedynie cisza i mruczenie najedzonej jeleniem smoczycy kręcącej się w pobliżu. Jak dla elfki gad zapuszczał się stanowczo zbyt blisko terenów zamku, ale z drugiej strony okolice sadów w zimie nie były przez nikogo odwiedzane, więc smok poniekąd mógł się czuć tutaj bezpiecznie.

Mimo wszystko smoczyca nadal niepokoiła się o niedawno wypłakane łzy, przez co dziewczyna czuła się nieco przytłoczona naciskiem ze strony gada na jej umysł. Musiała jednak zacząć przyzwyczajać się do obecności smoka i jego nadmiernej troski.

— Wyrazy współczucia.

Althea zdusiła okrzyk przerażenia i obróciła się błyskawicznie na pięcie, by stanąć twarzą w twarz z uśmiechniętym sir Irvingiem. Dziewczyna dostrzegła, że miał bledszą skórę niż na wcześniejszym spotkaniu, a także wyraźnie zarysowały mu się cienie pod powiekami, co jasno wskazywało na to, że albo Lwie Serce miał kłopoty ze zdrowiem, albo od kilku dni cierpiał na bezsenne noce.

— Przez ułamek sekundy… miałam ochotę ją zabić — wyszeptała Althea i spuściła wzrok, porażona prostolinijnością wewnętrznych pragnień, jakich doznała w zetknięciu z tak traumatycznym przeżyciem.

— Mroczne Elfy zawsze cechowały się dosyć niepewnym, gwałtownym charakterem — przyznał ser Irving, wyciągając zza pazuchy podłużny pakunek.

Althea zwróciła na to uwagę, jednak bardziej zainteresowały ją słowa, jakie wypowiedział.

— Mroczne Elfy?

— To rasa, do której należysz, Altheo — odpowiedział cierpliwie i przykucnął, by zabrać się za rozwijanie tajemniczej paczki.

Elfka przyglądała mu się w zaciekawieniu, nie mogąc zrozumieć, czemu tak nagle ser Irving zechciał się z nią spotkać i czemu z taką otwartością opowiadał jej o rzeczach, które wcześniej trzymał starannie w tajemnicy.

Postanowiła więc skorzystać z okazji.

— To są na świecie inne rasy elfów?

— To rozmowa na inny dzień, Altheo.

— Powiedz mi! — zaprotestowała, ale odniosła wrażenie, że jej słowa powoli słabną, gdy ujrzała, co po rozwinięciu starej skóry mogła podziwiać.

Miecze.

Dwie lśniące klingi leżały spokojnie na ziemi, przykuwając wzrok i zachwycając swym pięknem. Dziewczyna podejrzewała, że sir Irving, zanim je przyniósł, porządnie wypolerował metal, a rękojeści wyczyścił z brudów. Elfka jednak nie rozumiała, po co mężczyzna zdecydował się spotkać z nią i pokazać oręż.

Althea ukucnęła i dotknęła głowicy, dostrzegając na jelcu napisy, ale Lwie Serce ubiegł ją i podał drugi miecz, mniej zdobny oraz przyciągający uwagę. Tamten jednak wziął do ręki i wstał z klęczek, patrząc na młodą elfkę z uśmiechem na ustach.

— Jeżeli chcesz przeżyć, musisz umieć walczyć — oznajmił z rozbrajającą szczerością, skłaniając się lekko przed powoli prostującą się Altheą — a wiem, że nie miałaś zbyt wielu okazji na naukę władania mieczem.

— Ja, Ron i Bron wiele razy walczyliśmy! — zaprotestowała słabo, zauważając z konsternacją, że miecz jest dziwnie ciężki i nieporęczny w jej dłoniach.

Musiała użyć dwóch rąk, by go unieść nieco powyżej bioder, a gdy zastygła na moment, ujrzała, jak jej ramiona zaczynają drżeć, a klinga po chwili opada.

— Twoich przyjaciół może kiedyś zabraknąć, a walka tylko za pomocą łuku nie wystarczy. Musisz umieć się obronić w starciu na krótki dystans, a, jak widzę, na razie nie zapowiada się na to, byś mogła w tym momencie wyprowadzić czysty, celny cios.

Althea przygryzła wargę i spojrzała na klingę, którą próbowała bezskutecznie podnieść. Może i był jednoręczny, jednak przez całe życie nie miała do czynienia z prawdziwymi mieczami. Raz czy dwa trzymała kopie, gdy ktoś zorganizował kilka wiosek dalej mały turniej, a w zamku Greta zawsze jako pracę dawała polerowanie replik wiszących na ścianach w różnych komnatach.

Nigdy jednak nie miała zaszczytu trzymać w dłoni najprawdziwszego miecza, gotując się do walki. Na samą myśl poczuła podekscytowanie, co ściągnęło uwagę dotąd zajętej zabawą smoczycy.

Nocna Furia zatoczyła nad rozmawiającą dwójką duże koło, po czym zniżyła lot, przygotowując się do lądowania. Jakież było zdziwienie wszystkich, gdy smoczycy nie do końca wyszło to, co zamierzała zrobić!

Althea z rozszerzonymi w szoku oczyma obserwowała wraz z uprzejmie zaskoczonym sir Irvingiem, jak smoczyca potyka się o przednie łapy, a siła rozpędu pcha cielsko do przodu, przez co zwierzę zaryło pyskiem o ziemię, tułów uniósł się nieznacznie do góry, a tylne kończyny zamachały rozpaczliwie w powietrzu. Po chwili całe ciało zastygło w tej przekomicznej pozie, a gdy spod śniegu usłyszeli stęknięcie przemieszane z warknięciem, oboje wybuchli niepohamowanym śmiechem.

To nie tak miało wyglądać, poskarżyła się oburzona smoczyca, stawiając tylne łapy na ziemi i wyciągając spod hałd białego puchu długą szyję. Otrzepała pysk niczym mokry pies wytrzepujący krople deszczu z futra, a następnie kilka razy zamrugała, pozbywając się ostatnich płatków z powiek.

— W wolnych chwilach powinnaś nad nią popracować — zauważył rozbawiony sir Irving, wskazując na siadającą niczym kot smoczycę starającą się dotknąć nosem czubka ogona, lawirując szyją między przednimi i tylnymi łapami, a także rozłożonymi szeroko skrzydłami. — Wydaje się być zaskoczona wielkością ciała, jakim dysponuje.

— Czy młode smoki zawsze się tak zachowują? — spytała nadal chichocząca Althea, nie potrafiąc oderwać wzroku od zaabsorbowanej własną zabawą Nocnej Furii.

Nie do końca rozumiała, co miał na myśli mężczyzna, ale postanowiła zapytać go później, co dokładnie należy robić, żeby rozwój smoka przebiegał pomyślnie i bez zbędnych komplikacji. Wydawał się mieć taką wiedzę.

— Zazwyczaj, ale to też zależy od ich charakteru — odparł sir Irving i uniósł klingę, mierząc klingą w jej stronę. — Później porozmawiamy na ten temat. Smoczyca umie obronić się sama, natomiast ty na dzień dzisiejszy nie.

Althea dosyć niechętnie oderwała myśli od gaworzącego po swojemu gada, by skupić się ponownie na sir Irvingu.

— Począwszy od dziś, tak i każdego dnia w południe będziesz tutaj przychodzić, by ćwiczyć ze mną walkę na miecze. Rozumiemy się? — zagrzmiał ostrzej niż wcześniej, przez co dziewczyna niemal odruchowo wyprostowała plecy, kiwając głową na znak zgody.

— Ale co z Gretą? Może zadawać pytania.

— Nie martw się nią na zapas — oznajmił z przebiegłym uśmiechem mężczyzna, postępując kilka kroków w bok z tak niesamowitą gracją, że oczy Althei niemal wyszły z orbit na ten widok. — Najpierw martw się o siebie.

Althea już miała zgryźliwie odpowiedzieć, że owszem, martwiła się, bo Greta należała do głównych zagrożeń jej krótkiego życia, jednak nie zdążyła otworzyć ust, bo sir Irving skoczył w jej stronę, wyprowadzając cięcie z boku.

Szybko sparowała atak, ale siła uderzenia tak nią wstrząsnęła, że aż zgrzytnęła zębami i zacisnęła powieki, czując niemal wibracje w ramionach. Chwilę później leżała w pokaźnej zaspie śnieżnej, nawet nie zauważając, kiedy Lwie Serce podciął ją i wytrącił oręż z ręki.

— Nie żyjesz. — Przystawił czubek miecza do jej szyi, a Althea przełknęła nerwowo ślinę, patrząc na twarz mężczyzny.

Na ustach igrał mu delikatny uśmiech, lecz oczy pozostały nieruchome i twardo spoglądały na jej skrzywioną minę, oczekując kolejnego ruchu.

Podniosła się z ziemi i otrzepała ubranie ze śniegu, podchodząc do miejsca, gdzie spoczywał podłużny miecz. Schyliła się po niego i już złapała za rękojeść, gdy poczuła uderzenie w plecy. Pisnęła zaskoczona, lądując twarzą w ziemi.

Gdy zerwała się z miejsca i spojrzała do tyłu, sir Irving stał nieopodal, opierając się niedbale o swój oręż.

— Nigdy nie odwracaj się plecami do przeciwnika — poinstruował, w końcu się prostując, gdy dziewczyna szybko złapała miecz i podniosła go jedną ręką, choć niemal pisnęła z bólu, czując ogromny ciężar spoczywający w dłoni.

— To tylko trening! — zaoponowała skonsternowana, znów chwytając pewnie rękojeść w obie dłonie.

— To przygotowanie do walki o życie — poprawił Altheę Lwie Serce, przerzucając od niechcenia oręż z jednej ręki do drugiej.

Elfka, widząc to, wytrzeszczyła w zdumieniu oczy, by chwilę później zdać sobie sprawę z tego, że czekają ją długie dni wypełnione zamkowymi obowiązkami oraz treningami, by stać się silniejszą. Na tyle silną, by móc trzymać tylko w jednej dłoni jednoręczny miecz.

— Musisz pamiętać, że na polu walki nie ma przerwy na zebranie się z ziemi, otrzepanie ubrania, schylenie po miecz. Upadłaś? Musisz wstać, nim ktoś cię zabije. Masz brudne ubranie? Nie zwracasz na to uwagi. Upuściłaś miecz? Walczysz dalej.

Althea złapała pewniej oręż i skoczyła do przodu z bojowym okrzykiem, który miał zagrzać ją do walki oraz usunąć strach. Jednakże ser Irving tylko na to czekał – odskoczył w bok i uderzył dziewczynę w plecy sztychem miecza, niemal zwalając uczennicę z nóg.

Wasza zabawa jest dziwna, odezwała się nagle Nocna Furia, obserwując podnoszącą się z ziemi i głośno przeklinającą Altheę. Smoczyca już nie próbowała złapać się za ogon; leżała spokojnie między drzewami, wachlując od niechcenia potężnymi skrzydłami.

Dziewczyna nie próbowała niczego odwarknąć na stwierdzenie gada, nie miała na to ani sił, ani chęci. Usiadła więc na ziemi i stęknęła, nadal czując na plecach dziwne mrowienie po uderzeniu.

— Masz już dość walki o swoje życie? — spytał z rozbawieniem, kreśląc czubkiem miecza wzory na śniegu.

Elfka wzruszyła ramionami i zapatrzyła się na własny oręż.

— To trudniejsze niż sądziłam — przyznała cicho, dotykając palcami trzonu broni. — Gdy patrzysz na innych walczących bądź udajesz wielkich rycerzy, walka jest prostsza. Jednak dostając w ręce prawdziwy miecz i ucząc się prawdziwej walki, nic już nie wydaje się być tak proste jak na początku.

— Doskonale, zdałaś pierwszą lekcję! — Sir Irving klasnął w dłonie i schował miecz do pochwy, którą miał cały czas przytroczoną do pasa. — Od jutra zaczniemy prawdziwe treningi.

— Słucham? — Elfka była niemal pewna, że się przesłyszała.

Jak to? On ją testował? Sprawdzał, jak sobie poradzi na pierwszym spotkaniu? Co dokładnie chciał ujrzeć? Jej nieporadne, nieskoordynowane ruchy? Brak doświadczenia w walce na miecze?

— Chciałem ostudzić twój zapał do walk. Chciałem ci pokazać, że nie od razu ujrzysz wyniki treningów — wyjaśnił spokojnie, na powrót zawijając miecz Althei w starą skórę. — Gdybyś nie zobaczyła na samym początku swoich umiejętności, z każdym kolejnym treningiem zniechęcałabyś się do lekcji przez niepowodzenia, jakie z pewnością na ciebie czekają.

Althea musiała przyznać mężczyźnie rację. Gdyby od razu nie zobaczyła, jak kiepska jest we władaniu mieczem, nie chciałaby się uczyć podstaw, sądząc uparcie, że już je umie i nie potrzebuje nauk godnych kilkulatka. Ale potrzebowała ich, bo dzięki tym podstawom miała szansę stać się niedługo  o wiele silniejsza.

I miała szansę przeżyć.

Swędzi mnie bark, poskarżyła się Nocna Furia, ściągając na siebie uwagę dwójki rozmawiających. Jęknęła przeciągle i podniosła się, podchodząc do gada. Althea przełknęła ślinę, zdając sobie sprawę, jak rzadko bywała tak blisko podopiecznej. Smoczyca łypnęła dużym, błękitnym okiem na sir Irvinga, a potem opadła na ziemię, by elfka miała łatwiejszy dostęp do wyższych partii ciała.

— Zrzuca łuski — odezwał się Lwie Serce, wskazując na miejsce, o którym wspomniała kilka chwil wcześniej smoczyca. — To dobry znak.

Faktycznie, Althea dotknęła barku gada i przejechała palcami po twardym pancerzu, zahaczając o skraj martwego naskórka. Złapała delikatnie za poszarpany róg i pociągnęła kawałek, a jej oczom ukazały się kolejne łuski. Gdy dotknęła ich opuszkami, poczuła dziwną miękkość, jakby powłoka jeszcze się nie utwardziła.

— Możesz dzisiaj wieczorem wyszorować skórę Nocnej Furii jakąś mocną szczotką — mruknął, przejeżdżając ostrożnie po świeżej skórze.

Mężczyzna był wyraźnie zafascynowany tym zjawiskiem i nie potrafił oderwać wzroku od czarnego pancerza.

— Smoczyca będzie ci bardzo wdzięczna za pomoc w zrzuceniu starych łusek.

— Nie zrobię jej krzywdy? — spytała cicho elfka, dotykając ręką pyska smoka.

Nocna Furia przymknęła powieki, mrucząc z zadowoleniem.

— Nie, jeżeli nie uszkodzisz nowych łusek.

Mężczyzna złapał za owinięty miecz i wyprostował się, patrząc z uśmiechem na parę. W tamtym momencie smoczyca nie wyglądała na śmiertelnie niebezpieczną bestię zaopatrzoną w ostre kolce, zęby i pazury. Wyglądała bardzo niewinnie, leżąc na boku i przytulając klinowatą głowę do piersi Althei, jakby szukała ciepła.

— Pamiętaj o jutrzejszym treningu w południe! — zakrzyknął ser Irving do elfki, a ona jedynie machnęła ręką, nawet nie patrząc, w którą stronę poszedł jej nowy nauczyciel.

Nie miała ochoty wypytywać mężczyzny o Mroczne Elfy czy wiedzę o smokach, jaką posiadał. Teraz liczyły się te minuty, które mogła spędzić w towarzystwie gada, choć w głębi duszy wiedziała, że powinna już wracać do stajni.

Odgłosy przeżuwanego powoli siana, stukanie kopyt o twarde podłoże, szelest przesuwanej słomy oraz miarowe parskanie co pewien czas – te dźwięki uspokajały Altheę i skutecznie odganiały ciągle napływające do oczu łzy.

Siedziała na kostce siana tuż przy wejściu do stajni, obserwując powoli sypiący śnieg, a do piersi tuliła zimne ciałko Wędrowca. W głowie słyszała zawodzenie Nocnej Furii; zwierzę postanowiło uczcić śmierć ptaka smoczym śpiewem, który dziewczynie wydał się zarówno piękny, jak i straszny. Zawierał w sobie ogromny smutek i żal; siła z jaką gad śpiewał sprawiała, że po jej plecach wędrowały dreszcze, choć równie dobrze mogło to być zimno wkradające się pod materiał zimowego płaszcza.

— Tak bardzo mi przykro… — wyszeptała, ostatni raz spojrzała w martwe, a niegdyś bardzo inteligentne, oczy i złapała za nóż, by wypatroszyć orła.

Robiła to szybko, żeby nie musieć zbyt długo wpatrywać się w charakterystyczne pióra, dotykać miękkiego puchu okalającego szyję. Odnosiła wrażenie, że oczy Wędrowca wpatrują się w nią niemal oskarżycielsko, ale po chwili zdała sobie sprawę, że to łzy zniekształcają obraz. Szybko je otarła i podniosła się, gdy już skończyła.

Escuduro stał w długim korytarzu i patrzył na nią nieodgadnionym wzrokiem, ale nie podeszła do niego, by wtulić się w ciepłą szyję i zaplątać palce w długą grzywę. Wiedziała, że w tamtym momencie przegrałaby tę walkę, jaką rozpoczęła Greta.

Musiała iść do zamku i oddać Wędrowca w szpony tej niegodziwej kobiety.

Szła przez dziedziniec, patrząc na wysokie kamienne ściany warowni, ani na chwilę nie zatrzymując się, gdy ktoś wołał jej imię. Kilka śnieżek dosięgło celu i ugodziło ją w plecy, ale nie reagowała. Nie miała sił na zabawę – wyrosła z niej w chwili, gdy ujrzała zło, jakie czaiło się w murach tej budowli.

Rzadko zapuszczała się do wnętrza zamku. W dniu, w którym dostała pod opiekę stajnię, obiecała sobie, że nie będzie wracać do zimnego budynku, który od maleńkości napawał ją ogromnym, irracjonalnym strachem przemieszanym z respektem. Ciemne kamienie, miejscami nadgryzione zębem czasu, wielkie okna z wprawionymi witrażami przedstawiającymi różne sceny z legend – to i jeszcze więcej przyciągało uwagę, ale Althea po tylu latach stała się odporna na urok tego miejsca. W pewien sposób go nienawidziła.

— Skończyłaś już? — Althea odniosła wrażenie, że Greta jest zdziwiona, gdy dziewczyna weszła z martwym ptakiem do przestronnego salonu z kominkiem pod jedną ze ścian.

Ogień trzaskał wesoło, liżąc gorącymi językami suche szczapy, a elfka zapragnęła nagle wrzucić tam kobietę i słuchać jej agonalnych wrzasków.

Szybko otrząsnęła się z krwawych myśli i wcisnęła ptaka w ręce chłopca, który stał przy krześle pani warowni, a później odwróciła się i już miała wyjść bez słowa, gdy dotarł do niej stanowczy, surowy głos Grety:

— Mam nadzieję, że to cię czegoś nauczyło.

— Więcej niż myślisz, pani — wycedziła przez zęby i, nie oglądając się za siebie, wyszła z pomieszczenia, nie omieszkując odważyć się na trzaśnięcie drzwiami frontowymi.

Jeszcze schodząc ze schodów miała wrażenie, jakby kobieta krzyczała coś ze środka zamku, przeklinając podopieczną i rzucając na nią nic nieznaczące klątwy. Althea jednak chłonęła te nieprzychylne słowa – po tylu latach przyzwyczaiła się do nienawiści ze strony Grety i wielu zamkowych pracowników.

Dlaczego pozwalasz na takie traktowanie?, spytała nagle Nocna Furia, która do tej pory milczała i nie przesyłała żadnych nieskładnych obrazów do myśli elfki.

Bo nie mam dokąd się udać, przyznała Althea. Wiele razy myślała o ucieczce – to nie było trudne, zwłaszcza że prawie codziennie opuszczała tereny warowni w wielu sprawach. Jednak zawsze wracała, a Greta doskonale o tym wiedziała.

Bo jak mogła sobie poradzić w tej wielkiej krainie? Gdzie miałaby spać? Gdzie miałaby pracować? Nic nie wiedziała o świecie, mieszkając całe życie w cieniu wielkiego zamku, szorując końską sierść i przerzucając gnój.

Możesz uciec do sir Irvinga, on cię przyjmie.

Althea zakrztusiła się śliną i już miała odwarknąć, że na pewno nie będzie się wpraszać do małej chatki niemalże obcego mężczyzny, bo nie potrafiła sobie poradzić ze starą, zgrzybiałą kobietą, ale z zamyślenia wyrwał ją czyjś krzyk:

— Althea, brzydalu!

Dziewczyna odwróciła się na pięcie i ujrzała Brona oraz Rona na koniach. Obaj młodzieńcy machali do niej raźno i jechali szybkim kłusem, by po chwili okrążyć ją i zagrodzić drogę do stajni.

— Ubieraj swojego siwka, jedziemy się przejechać! — Althei nie trzeba było tego dwa razy powtarzać.

Obejrzała się tylko w stronę wejścia do zamku, ale najwyraźniej nikt jeszcze nie zdążył zaalarmować Grety o niespodziewanym najeździe ze strony braci.

Wpadła w ciemny korytarz, płosząc drzemiącego Escuduro, ale koń natychmiast się ożywił, gdy zarzuciła mu koc i siodło na grzbiet, a potem szybko założyła ogłowie i dosiadła go, wyjeżdżając na dziedziniec. Dopięła popręg i w tym samym momencie zobaczyła, że Greta wychodzi przed drzwi, by o własnych siłach próbować zatrzymać kolejną ucieczkę dziewczyny.

— Nie tym razem — wymruczała do siebie, spojrzała na uśmiechniętych braci wbiła mocno pięty w boki ogiera.

Escuduro skulił uszy i natychmiast skoczył do przodu, rozwijając ogromną prędkość jak na potężnie zbudowanego ogiera przedzierającego się przez coraz szybciej rosnące zaspy.

Bron i Ron nadążali za nią odprowadzani wrzaskiem rozwścieczonej Grety. Najwyraźniej kolejna z wielu ucieczek Althei nie nauczyła jej, że gdy dziewczyna chce opuścić posiadłość – robi to bez względu na to, jaką karę później otrzyma.

Nocna Furia skrzeknęła po swojemu i pojawiła się nagle nad galopującą trójką przyjaciół, rzucając rozległy cień na drogę rozciągającą się przed gnającymi końmi. Była wyraźnie szczęśliwa razem z elfką, bo raz obniżała lot, raz osiągała wyższe pułapy, nie milknąc zarówno w głowie dziewczyny, jak i nad jeźdźcami.

Dzięki nim poczuła się lepiej, przez moment była nawet pewna, że pewnego dnia uwolni się od Grety i jej terroru, jaki wprowadziła w życie dziewczyny. A wesoły śmiech Brona oraz dziki okrzyk radości Rona utwierdził ją w tym przekonaniu.

Przed nimi otwierał się nowy, ekscytujący świat.

Od autorki

Ten rozdział miał się tutaj pojawić już dwa dni temu, ale tak mnie praca wciągnęła, że wczoraj wróciłam przed 22 i jedyne, co zrobiłam, to położenie się spać, by wstać ponownie o 5 rano. Dobra wiadomość jest taka, że mam już poprawiony 4 rozdział, 5 rozdział, a 6 rozdział jest już pisany. Na razie idzie mi dość opornie, bo nie mam kiedy spisać wszystkiego do Worda, ale niedługo szkoła, spokojnie, czasu znajdzie się aż nadto! Co chciałabym tu jeszcze napisać... Na pewno niedługo będę krążyć po różnych blogach i patrzeć, czy nie ma niczego ciekawego, a także nadrabiać zaległości, ale tymczasem... zapraszam do lektury i do napisania w komentarzach! A menu kiedyś się zrobi... Mówię wam, przyjdzie szkoła, znajdzie się czas, teraz zajmuje mnie praca z końmi :)