1.2 'Zmiany'

Althea przyglądała się z ponurą miną pomarańczowym językom ognia tańczącym na zeschłych szczapach, próbując nie myśleć o dziwnym uczuciu rozdwojenia jaźni, jakie przeżywała w umyśle. Obecność smoczycy w głowie na początku w ogóle nie przeszkadzała, ale im dłużej wgłębiała się w zawiły umysł gada, tym coraz bardziej zaczynała mieć dość. Chciała z powrotem spokój i ciszę myśli, swobodną możliwość prowadzenia wewnętrznego monologu bez potrzeby wyjaśniania zainteresowanemu zwierzęciu, dlaczego tak bardzo ją trapi cała sytuacja.

Za oknem gęsty śnieg przestał sypać i z nieba spadały jedynie drobniutkie płatki, oblepiając nagie gałęzie drzew. Na niewielkiej polance przed chatą leżała czarna smoczyca, podnosząc łeb ku chmurom i wpatrując się w wirujący puch. Czarne łuski kontrastowały z bielą otaczającego bestię świata, podkreślając imponujące rozmiary gada.

Lubię śnieg.

Althea westchnęła i odwróciła wzrok od okienka, znów skupiając się na ser Irvingu, który, najdelikatniej jak mógł, opatrywał obrażenia Rona. Starała się uśmiechać za każdym razem, gdy chłopak stękał i próbował odnaleźć wzrokiem ją lub starszego brata, jednak w głębi duszy rozrywał ją paniczny strach.

Od dzisiaj nic już nie będzie takie samo. Odkryli rano coś, co nie powinno istnieć, a co więcej – rozmawiać mentalnie z nią na każdy temat. Od maleńkości wpajano jej, że magia nie istniała na tych ziemiach, a ona była jedynie wybrykiem natury; eksperymentem Stwórcy, który się nie udał. Jak miała teraz żyć z myślą, że za jej plecami kroczy dumnie potężna smoczyca zdolna bez wahania zabić każdego, kto tylko narazi się na jej gniew?

— Sądzę, że miałeś dużo szczęścia, Ronie. — Ser Irving Lwie Serce przetarł dłonie brudną szmatą i oparł je na kolanach, uśmiechając się pokrzepiająco do leżącego na sienniku chłopaka. — Nie codziennie wychodzi się cało w starciu z młodym smokiem — przyznał ze śmiechem, a Bron, dotąd milczący, zgromił go wzrokiem.

— Może jeszcze będziesz próbował obrócić to w żart? – spytał z niesmakiem, na co Althea syknęła ostrzegawczo.

Ser Irving jednak podniósł dłoń i pokiwał wolno głową.

— Rozumiem twój gniew, Bronie — oznajmił spokojnie, już nie starając się rozładować napięcia nadmierną wesołością — ale prędzej czy później każde z was dowiedziałoby się o istnieniu smoków, elfów czy innych stworzeń zdolnych władać magią. Pamiętajcie: magia przyciąga magię, a sądzę, że Althea do zwyczajnych ludzi nigdy nie należała, nieprawdaż?

Elfka drgnęła i podniosła powoli wzrok na mężczyznę, który próbował się lekko uśmiechać, by dodać jej otuchy. Dziewczyna potrząsnęła głową i wstała gwałtownie z krzesła, niemal je wywracając.

— Przejdźmy do rzeczy, ser Irvingu — zarządziła, zaczynając wędrówkę po niewielkim pomieszczeniu w chacie Lwiego Serca. — Co to za farsa ze smokiem? O co chodzi? Skąd w ogóle smok w naszej dolince?

Lwie Serce spodziewał się takiego natłoku pytań – nie wiedział tylko, jak przekazać dziewczynie wszystkie informacje, nie wgłębiając się zanadto w rzeczy, o których nie musiała teraz wiedzieć. Postanowił więc zacząć od początku, by cała trójka pojęła wagę dzisiejszych wydarzeń i przygotowała się na kolejne.

— Znacie Roberta Śmiałego? — spytał dla pewności, a gdy Bron rzucił mu ponure spojrzenie, domyślił się, że niepotrzebnie to zrobił.

— Nie mamy pięciu lat — burknął gniewnie pod nosem starszy z braci i splótł ręce na piersi, opierając się barkiem o framugę starych, dębowych drzwi.

— Robert Śmiały nie miał łatwego życia — zaczął opowieść ser Irving, sprzątając bez pośpiechu wszystkie medykamenty ze stolika przy łóżku — albowiem to podczas jego panowania wybuchła jedna z największych wojen w dziejach naszej ery. Morten Okrutny powołał do życia gargule, bezrozumne bestie ślepo wykonujące rozkazy władcy, i zaatakował święte bramy miasta Vahlenn, gdzie przebywał król wraz ze świtą i wojskami. Gdy bitwa wydawała się być z góry przegrana, Robert Śmiały zapragnął złożyć się w ofierze bogom w zamian za wygraną i uratowanie królestwa przed złem. Bogowie wysłuchali jego próśb i zamienili ciało króla w ogromnego smoka – postać z herbu rodziny królewskiej. Gada dosiadła królowa i pod jej rozkazami wojska Roberta Śmiałego wygrały bitwę, a także wojnę, wyzwalając świat spod władzy Mortena Okrutnego.

— Niezła bajka — warknął Bron, podchodząc bliżej, by przyjrzeć się twarzy Lwiego Serca.

Gdy młodzian spojrzał z kolei na Altheę, aż otworzył usta ze zdziwienia, bowiem dziewczyna słuchała rycerza z tak ogromną uwagą, że nie zauważyła, gdy ten przestał mówić.

— Co to ma wspólnego ze smokiem i Altheą? — spytał Ron, po raz pierwszy od bardzo dawna zabierając głos.

— To tylko legenda — przyznał powoli Irving, drapiąc się po zarośniętym policzku — ale sens należy wyłuskać spomiędzy wierszy, moi drodzy. To bardzo okrojona, najprostsza definicja powstania najpotężniejszej w dziejach ludzkości armii smoczych jeźdźców.

— Smoczych jeźdźców, smoczych jeźdźców, ciągle to powtarzasz — zauważył Bron, najwyraźniej podchodząc do całej sprawy dość sceptycznie — ale co to w ogóle znaczy? I czemu nikt nigdy o nich nie słyszał oprócz ciebie?

— Żyjemy w bardzo trudnych czasach, gdzie zło czai się tuż za twoimi plecami i tylko czeka, aż wykonasz o jeden krok za dużo — powiedział tajemniczo starszy rycerz, uśmiechając się do zaciekawionej elfki.

— Smoczy jeźdźcy to oddział wojsk, który nie miał sobie równych. Potężne bestie były dosiadane przez najznamienitszych mężczyzn z całej krainy i pary te walczyły ramię w ramię na śmierć i życie, broniąc królestwa i zaprowadzając pokój wśród ciżby. Wszyscy szanowali jeźdźców, wszakże nie każdy mógł się szczycić tą wyjątkową więzią z najmądrzejszym zwierzęciem tych ziem.

— Ale coś się zmieniło – zauważył trzeźwo Ron, podciągając się lekko na posłaniu, by lepiej widzieć innych zebranych w pomieszczeniu.

— Tak — mężczyzna pokiwał głową — zmieniło się na gorsze. W pewnym momencie jeźdźcy przestali być potrzebni społeczeństwu i stali się zawadą. Pobierali od ludzi daniny praktycznie za nic, a król żądał od poddanych dodatkowych opłat, by wyciągnąć królestwo z długów oraz zniszczeń, jakie poczyniły wojny i liczne walki rebeliantów. Ludzie się zbuntowali i przestali szanować jeźdźców. Dochodziło do morderstw, poniżeń, kamieniowania… Aż w końcu smoczy jeźdźcy zniknęli i już nie powrócili. A raczej chcieli, by społeczeństwo tak sądziło. Do dzisiaj przeżyło kilku smoczych jeźdźców daleko w głębi pasm górskich, jednakże to za mało, by przeciwstawić się rosnącej w siłę armii Zła.

Gdy ser Irving przestał mówić, w izbie zapanowała cisza, podczas której trójka przyjaciół dokładnie analizowała to, co zdążyli usłyszeć od rycerza. Ron wydawał się być jeszcze otumaniony nagłym atakiem ze strony smoczycy, za to Bron i Althea gorączkowo rozważali wszystkie aspekty zasłyszanej historii i układali w myślach kolejne pytania, które cisnęły im się na usta.

Irving natomiast wstał i podszedł do niewielkiego okienka, by poobserwować odpoczywającego smoka. Nękała go ciekawość i chęć porozumienia się ze zwierzęciem, by wypytać o nawet najdrobniejsze szczegóły, wszakże ostatniego żywego smoka widział ponad dwadzieścia lat temu.

Nocna Furia leżała na boku, machając skrzydłem, by wzniecać w górę tumany śniegu. Obserwowała wirujące płatki i próbowała łapać co większe pyskiem, a Lwiemu Sercu przez moment wydawało się, jakby patrzył na niewinną zabawę małego kocięcia, które dopiero poznaje świat. Na ten widok uśmiechnął się – kiedyś smoki na stałe wpisywały się w krajobraz horyzontu; dzisiaj ser Irving niemal rozpłakał się ze szczęścia, widząc potężnego, młodego smoka. Za każdym razem, gdy słyszał wzmianki o rzekomym smoku w paśmie górskim lub w lesie, wątpił w pogłoski i zbywał je machnięciem ręki, albowiem wiedział, że większość tego gatunku zginęła.

Czarny smok stał się w jego oczach symbolem nadziei, którego ludzie tak bardzo potrzebowali.

— Co to za Zło, o którym ciągle wspominasz? — spytała nagle Althea, podnosząc wzrok z rąk na twarz mężczyzny.

Lwie Serce drgnął i odwrócił się od okna, zostawiając Nocną Furię samą z jej nietypową zabawą, po czym oparł się o kamienny parapet i westchnął ciężko.

— Zło… Tak kiedyś określaliśmy mrok, który czaił się na północy. Teraz wiemy, że to zwolennicy Mortena Okrutnego zbierają siły, by najechać nasze ziemie i podbić królestwa.

Bron gwałtownie oderwał się od framugi, o którą się opierał, i zaczął krążyć nerwowo po izbie. Na jego twarzy malowało się zdenerwowanie przemieszane z niepokojem, a oczy skupiały się tylko na czubkach wysokich butów. Już po samym sztywnym poruszaniu ciała wszyscy mogli wywnioskować, że młodzieniec zaczynał powoli pojmować, w jak ciężkim położeniu się znaleźli.

— Więc dlaczego nigdy nie słyszeliśmy o jakichś zwolennikach dawno nieżyjącego Mortena? — spytał w końcu, stając przed ser Irvingiem ze złością widoczną w oczach.

Rycerz odwrócił wzrok, nagle tracąc pewność siebie. To wzmogło czujność i tak już podejrzliwego Brona.

— To poniekąd moja wina — przyznał cicho, a Ron i Althea musieli mocno wytężać słuch, żeby cokolwiek z tego usłyszeć — bo nie chciałem, żeby niepokojące wieści trafiły też do Doliny Smoka. Nie chciałem, żeby wybuchła tutaj panika. Ludzie zaczęliby podejrzewać, że coś z Altheą jest nie tak, mimo że od dziecka ukrywała swoje pochodzenie i odmienność rasową. Ale są też tacy, którzy nie cofnęliby się przed niczym, żeby jakoś wspomóc nasz kraj. Nawet jeśli miałoby to oznaczać wydanie Althei w ręce wroga.

— Greta — mruknęła ponuro elfka, nagle spuszczając głowę i zaciskając lekko powieki, żeby nie pozwolić łzom na wydostanie się.

W tym samym momencie poczuła w umyśle zalążek niepokoju; wiedziała, że jej dziwne wahanie nastroju zostało zauważone przez zawsze czujną smoczycę.

Wszystko w porządku, Altheo?, spytała Nocna Furia, a mocne tąpnięcie wstrząsające fasadą budynku poinformowało zebranych, że smok podniósł się z ziemi i podszedł bliżej domu. Gdy ser Irving i Bron odwrócili się w stronę okna; do środka zaglądało błękitne oko, zasłaniając widok.

Tak, wszystko w porządku, odpowiedziała szybko dziewczyna, czując narastający w smoczycy gniew i niepokój o swoją panią. Po prostu rozmawiamy na trudne tematy, to wszystko.

Trudne tematy? A co to trudne tematy?

To rozmowy, które sprawiają innym ludziom ból.

Althea nieco rozluźniła się podczas tej krótkiej wymiany zdań. Zapomniała na chwilę o Grecie i jej zdradliwej naturze, a także o tym, że na pewno wszyscy w pomieszczeniu zauważyli jej umysłową nieobecność. Musiała przyznać, że dokładne tłumaczenie zwierzęciu trudnych słów, których nie rozumiało, było na swój sposób uspokajające oraz rozweselające. Bo to tak, jakby rozmawiała z małym dzieckiem, które uwielbia zadawać mnóstwo niewygodnych pytań w najmniej odpowiednim momencie.

Ser Irving z trudem oderwał wzrok od nieruchomego, złowrogiego oka, po czym przeniósł go na dziewczynę i wzruszył ramionami.

— Nie tylko o Gretę tu chodzi, ale o każdego. Pamiętaj, że nie wszyscy posiadają silne charaktery i mocną psychikę. — Gdy Althea zmarszczyła brwi i spróbowała odnaleźć pomoc w Bronie, stary rycerz dodał szybko: — Pod wpływem gróźb lub tortur ludzie wyśpiewają wszystko, co wiedzą, a nawet sporo dodadzą, byleby oprawcy zostawili ich w spokoju. Praktycznie nikomu nie możesz ufać.

Althea wpatrywała się w ser Irvinga w takim szoku, jakby właśnie się dowiedziała, że jej rodzice żyją i mają się dobrze, choć zostawili ją na pastwę losu u najgorszej opiekunki, jaką mogli znaleźć w królestwie. Jednak im dłużej obserwowała w poważną twarz Lwiego Serca, tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że to wszystko, co usłyszała, było prawdą.

— Skąd tyle zła na tym świecie? — wyszeptała cicho bardziej do siebie niż do innych, ale ser Irving poczuł się w obowiązku, żeby na to odpowiedzieć:

— Przez lata starałem się uchronić Dolinę Smoka przed złem; sądziłem, że to tylko plotki zasłyszane na traktach, ale szybko przekonałem się, że zwolennicy Mortena nigdy nie zostali pokonani i ciągle spiskują pomimo upływu tysięcy lat. Dłużej po prosu nie potrafię tego robić, niedługo i dolinkę mogą zaatakować najeźdźcy z północy.

Bron prychnął i znów ruszył na wędrówkę po małej izbie, rozpraszając głośnym tupaniem zarówno melancholię ser Irvinga, jak i rosnący niepokój Althei. Ron poruszył się nerwowo na łóżku i odrzucił koc na bok, stękając cicho, gdy spuszczał nogi na podłogę. Straszy brat czym prędzej podbiegł do siennika i pomógł Ronowi wstać, patrząc na niego z troską.

Althea podniosła się i spojrzała najpierw na wspierających się wzajemnie braci, dopiero potem na Lwie Serce.

— I co teraz? — spytała, splatając ręce na piersi. — Mamy żyć dalej, udając błogą nieświadomość, podczas gdy reszta świata walczy z szaleńcami wierzącymi w Mortena Okrutnego?

— Na razie nie macie innego wyjścia. — Widząc pełne niedowierzania oraz oburzenia spojrzenia, jakimi uraczyła go trójka przyjaciół, szybko dodał: — Muszę zasięgnąć rady, a to trochę potrwa. Na razie jesteście bezpieczni, jednakże smoka nikt nie może zobaczyć. Wbrew pozorom w Dolinie przeważająca ilość mieszkańców wie, że magia istnieje, że po tych ziemiach jeszcze nie tak dawno wędrowały smoki i inne równie wspaniałe zwierzęta. Nocna Furia to nasz atut, którego nie możemy zbyt szybko zdemaskować. Bądźcie cierpliwi, moi przyjaciele. A cierpliwi zawsze zostają wynagrodzeni.

Pewien czas później cała trójka opuszczała chatę ser Irvinga, kierując się zaśnieżoną, ubitą dróżką w stronę głównego traktu prowadzącego do miasteczka i zamku, w którym mieszkała Althea. Szli powoli, zważywszy na stan, w jakim znajdował się Ron, choć usilnie zapewniał, że czuje się już dobrze, a ziółka oraz lecznicze napary starego rycerza naprawdę mu pomogły i postawiły go na nogi. Nikt nie śmiał przerywać milczenia, a to znikająca, to pojawiająca się sylwetka smoczycy na tle szarego nieba nie pomagała w przemyśleniu tego, czego zdążyli się dzisiaj dowiedzieć.

Althea za każdym razem, gdy na jasnym śniegu pojawiał się nieco ciemniejszy, potężny cień, szybko przesuwający się po ziemi, podnosiła głowę i obserwowała, jak gad z wrodzoną gracją przecina powietrze potężnymi skrzydłami i bez żadnego wysiłku zniża lot, by po chwili znów zwiększyć wysokość z radością wymalowaną na pysku.

Do tej pory nie potrafiła pojąć, że od dzisiaj miała sprawować opiekę nad smokiem – przedstawicielem gatunku uznawanego za wymarły. Nie wiedziała, co powinna robić, czy ma gada karmić, kąpać lub w jakiś sposób dbać o skórę pokrytą twardymi jak skała łuskami. Ser Irving zarzekał się, że nic o tym nie wie, ale elfka w głębi serca czuła, iż rycerz coś ukrywa.

— Wierzysz mu? — Z rozmyślań wyrwał ją zamyślony głos Brona, a gdy spojrzała na niego, patrzył przed siebie w skupieniu, jakby pomaganie brata stało się dla niego najważniejszym priorytetem.

— Znam go, wiele razy spotkałam go w zamku i we wsi — przyznała Althea, wzruszając ramionami — więc nie mam powodu, by mu nie ufać. Nigdy nie sprawiał wrażenia… szalonego. Wiedział, co mówi, nie powinniśmy lekceważyć jego słów.

— Jak dla mnie, to on coś ukrywa — burknął cicho Bron, a dziewczyna spojrzała z zaskoczeniem na przyjaciela i zachichotała. — Co cię tak śmieszy? — warknął ze złością, spoglądając na elfkę.

— Co on ci takiego zrobił, że jesteś taki wściekły? Dawno się tak nie irytowałeś, Bronie.

— Zaskoczył nas! — oznajmił żywo Bron, jakby czekał, aż ktoś w końcu poruszy ten temat. — Wypadł z lasu i dziwnym trafem wiedział o wszystkim i wszystkich, jakby przewidział, że twój smok tam przyleci i cię naznaczy.

— Dobrze, przyznam, że to trochę dziwne. — Althea poprawiła uchwyt na ramieniu zmęczonego wędrówką Rona i kontynuowała: — To nie jest jednak powód, by komuś nie ufać, gdy od razu widać, że on wie, co robi.

— Jesteś naiwna, Altheo — powiedział ponuro Bron, a elfka zmroziła go wzrokiem — szybko przekonasz się, kto miał rację.

Althea prychnęła i nie zamierzała kontynuować słownej przepychanki, w duchu klnąc na nadopiekuńczość i troskę Brona o jej życie. Nie byli już małymi dziećmi – każde z nich musiało sobie radzić w życiu; wiele razem przeszli i cała trójka doskonale wiedziała, na co kogo stać. Nigdy jednak nie znaleźli się w sytuacji zagrożenia życia, co zmieniało postać rzeczy. Przez to jej przyjaciel zaczynał przesadzać; Althea nie należała do słabych dziewek ze wsi, które na widok miecza robiły się białe jak kreda. Świetnie władała łukiem, nie miała sobie równych w jeździe konnej, lubiła walczyć. Jednak wiedziała doskonale, że udawane potyczki z wieśniakami na kijki nie odzwierciedlały walk na śmierć i życie z mieczem oraz tarczą w dłoniach.

— Jak myślisz, co zastaniesz w zamku? — Milczenie przerwał Ron, klepiąc Altheę po ramieniu, by go puściła.

Trakt rozwidlał się w dwóch różnych kierunkach i każde z nich szło inną drogą: elfka do zamku, bracia w stronę wioski.

— Nie będzie to miłe powitanie — przyznała Althea i wzruszyła ramionami. — Greta i tak by mnie ukarała za samowolkę.

— Chciałaś dobrze — zauważył Ron, ale uśmiechnął się i szturchnął brata w bok. — Chodźmy już, rodzice z pewnością się zamartwiają.

— Altheo! — krzyknął Bron, gdy dziewczyna już się odwróciła i ruszyła z wolna zaśnieżoną drogą, odkrywając świeże ślady kopyt niechybnie należące do spłoszonego Escuduro. — Obiecaj mi, że bez względu na wszystko będziesz mnie na bieżąco o wszystkim informować. — A gdy elfka kiwnęła powoli głową, westchnął cicho i dodał, patrząc na nią z powagą wymalowaną na twarzy: — Teraz wszystko się zmieni…

— Czasami zmiany są dobre — odpowiedziała tylko i zostawiła braci na drodze, nie starając się przyspieszyć kroku.

Być może źle robiła, ale chciała odwlec konfrontację z Gretą, która na pewno została poinformowana o samotnym Escuduro wracającym do stajni. Dziewczyna nastawiała się już na surową karę i długie kazanie, jakie jej wygłosi starsza kobieta.

Dlaczego się boisz? Nie wyczuwam w pobliżu żadnego zagrożenia, odezwała się nagle Nocna Furia, przez co Althea podskoczyła i przyłożyła dłoń do piersi na wysokości szaleńczo bijącego serca. Przez myśl przebiegło pytanie, czy kiedykolwiek przyzwyczai się do obecności innej istoty w umyśle. Przez to czuła pewien dyskomfort – do tej pory myśli starannie ukrywała przed wszystkimi; teraz dzieliła tajemnice z młodą smoczycą, którą znała zaledwie od kilku godzin i nadal nie potrafiła objąć rozumem tego faktu.

Są różne rodzaje strachu, odpowiedziała powoli, starannie ważąc słowa, by zwierzę mogło ją zrozumieć. To nie jest strach o własne życie, to jest strach przed konsekwencjami mojej dzisiejszej eskapady do lasu. Opiekunka zamku, w którym mieszkam, nie należy do osób wyrozumiałych.

Wyrozumiałych? A co to znaczy?

Althea westchnęła zrezygnowana, dostrzegając w oddali zarys kutej bramy.

Rozumiejących powody, dla których zrobiło się konkretną rzecz tak, a nie inaczej.

Ale nie zrobiłaś przecież nic złego.

Ona tego nie zrozumie.

Althea szybko pojęła, że posiadanie smoka wiązało się z wieloma konsekwencjami, a zwłaszcza posiadanie młodego smoka, który miał po raz pierwszy w życiu do czynienia z człowiekiem. Nie rozumiał wielu słów, jakich ludzie używali na co dzień, nie pojmował systemu myślenia istot dwunożnych i rozumował zupełnie innymi kategoriami.

Czasami umysł Nocnej Furii przesyłał jej obrazy, które widziała w głowie, ale nie miały one dla Althei żadnego głębszego sensu. Najczęściej widziała swoją twarz, a przy tych obrazach towarzyszyło jeszcze uczucie radości oraz miłości, co lekko onieśmielało dziewczynę. Pojawiało się też bezkresne niebo ze ścianą lasu pod skrzydłami, a także mięso jelenia i stara jama nad strumieniem, którą smoczyca sobie wykopała, by ukrywać się przed innymi drapieżnikami oraz niesprzyjającą pogodą. Dzięki temu Althea bardzo łatwo rozgryzła, że porozumiewanie ze smoczycą nigdy nie będzie wyglądać tak jak zwykła rozmowa pomiędzy ludźmi.

Będzie o wiele trudniejsze.

Althea przekroczyła granice posiadłości potężnego zamku i szła dalej zaśnieżoną drogą w kierunku starej, kamiennej fontanny, z pewnym roztargnieniem dopiero teraz zdając sobie sprawę, że śnieg w końcu przestał padać, a niebo ponad nagimi konarami drzew rozpogodziło się, ciesząc oko jasnym błękitem. Promienie słońca oświetlały zamarznięte mury twierdzy i pobliskie budynki, zachęcając mieszkańców do wyjścia na świeże powietrze. Tego elfka obawiała się najbardziej.

Kiedy weszła na dziedziniec, Greta już tam stała, rozmawiając z młodym chłopcem na posyłki. Gdy ujrzała powoli nadchodzącą dziewczynę, wskazała dziecku wejście do zamku i ruszyła raźnym krokiem podopiecznej na spotkanie.

W momencie, w którym Althea już miała się odezwać, by wyjaśnić całą sprawę, Greta zamachnęła się i spoliczkowała ją. Elfka zakryła dłonią bolące miejsce, patrząc w szoku na kobietę. Mina pani zamku wyrażała bezgraniczną wściekłość. Wokół nastała pełna napięcia cisza, a jedna z kucharek zamilkła w połowie zdania, przerywając rozmowę z rolnikiem, by przyjrzeć się rozgrywającej się na ich oczach scenie.

W tej samej chwili w umyśle dziewczyny pojawił się obraz jej samej, ból oraz ogromna wściekłość. A także widok Grety leżącej na dziedzińcu całej oblanej krwią. Martwej. I nieszkodliwej w oczach gada.

Althea pobladła jeszcze raz i wrzasnęła, jednocześnie znów dostrzegając uniesioną w górę dłoń Grety:

— Nie, nie rób tego!

Nocna Furia natychmiast zaniechała ataku, lecz jej wściekłość nadal przyćmiewała wszystkie inne obrazy, a głębokie warczenie dudniło w uszach, jakby smok stał tuż obok i mierzył starą kobietę morderczym wzrokiem.

Althea chciałaby móc wykorzystać Nocną Furię do zastraszenia oprawczyni, ale jednocześnie wiedziała, że nikt nie może ujrzeć zwierzęcia. Musiała więc znosić upokorzenie, walcząc w tym samym czasie z furią gada, który pragnął zabić, umoczyć pysk we krwi Grety i tylko stanowcza komenda Althei mogła zapobiec tego mordu.

— Jak śmiesz mi mówić, co mam robić! — Greta znów uderzyła dziewczynę, ale ta w porę uchyliła się i uniosła ręce w obronnym geście, próbując uspokoić rozwścieczoną panią zamku.

Bezskutecznie.

— Niewdzięcznico! Ja ci daję dach nad głową, żywię twoją gębę dzień po dniu, pozwalam hodować te kupy mięsa, a ty tak mi się odpłacasz?!

Althea nie zamierzała reagować – wiedziała, że nic jej to nie pomoże. Kobieta nie lubiła, gdy ktokolwiek sprzeciwiał się lub nie wykonywał należycie obowiązków. Jednakże w oczach Grety elfka zawsze wszystko robiła źle.

— Jeszcze raz wybierzesz się na konną eskapadę z tymi wieśniakami, a każę cię wychłostać! — Ostatnie słowa wywrzeszczała jej w twarz, po czym odwróciła się na pięcie i odeszła, krzycząc coś na kucharkę i rolnika.

Oboje czym prędzej zeszli kobiecie z drogi, powracając do wyznaczonych obowiązków.

Althea westchnęła ciężko i ruszyła w stronę stajni, chcąc sprawdzić, czy Escuduro nic się nie stało. W tym samym momencie w jej umyśle rozległ się cichy, zaciekawiony głos:

Dlaczego nie pozwoliłaś mi jej zabić?

Nikt nie może cię zobaczyć, odpowiedziała, wchodząc do pomieszczenia. Odetchnęła zapachem siana oraz słomy i ruszyła wzdłuż rzędu boksów w kierunku ostatniego, gdzie od zawsze urzędował siwy ogier. Poza tym nie można zabijać każdego, kto podniesie na mnie rękę. Musisz nauczyć się odróżniać wroga od prawdziwego wroga.

A czym różni się wróg od prawdziwego wroga?

Prawdziwy wróg chce zabić, nie spoliczkować.

Nocna Furia nie odpowiedziała, najwyraźniej akceptując taki stan rzeczy. Chwilę później Althea przestała wyczuwać jej namacalną obecność w centralnej części umysłu, ale wiedziała, że na skraju świadomości smoczyca czuwa, obserwując wszystko z bezpiecznej odległości. To w pewien sposób uspokajało dziewczynę i pozwalało dalej wykonywać powierzone obowiązki.

Escuduro przywitał ją głośnym rżeniem, podchodząc z ochotą do drzwi i wystawiając łeb na korytarz. Althea uśmiechnęła się i pogłaskała miękką sierść na pysku, wpatrując się w lśniące, przepełnione inteligencją oko. Przejechała palcami po chrapach i przeczesała grzywkę nachodzącą na czoło wierzchowca.

— Dobrze, że nic ci nie jest… — wyszeptała i odsunęła się, wchodząc drewnianymi schodami na piętro, gdzie znajdował się mały pokoik, w którym mieszkała praktycznie od zawsze.

Weszła w głąb pomieszczenia i zrzuciła ciężki, zimowy płaszcz, wieszając go na starym kołku. Z niewielkiej skrzyni, gdzie trzymała skromny ubytek, wyciągnęła dziurawą kamizelkę, w której zawsze pracowała przy koniach. Poprawiła jeszcze włosy i zeszła na dół, by zabrać się za czyszczenie boksów.

Nawet jeśli z samego rana życie Althei zmieniło się nie do poznania, teraz po tym wydarzeniu nie został żaden ślad prócz ledwo uchwytnej obecności innego umysłu w głowie dziewczyny.

~*~

Ser Irving podszedł do niewielkiego okienka i wyjrzał przez nie, obserwując najbliższą ścianę nieruchomego lasu. Jednakże między pniami drzew nie dostrzegł niczego, tak samo jak na ośnieżonej polanie tuż przed kamienną chatą, w której mieszkał.

Tak uspokojony odsunął się od światła, zanurzając się w przyjemnym półmroku nieoświetlonych pomieszczeń. Minął hebanowy stolik cały zastawiony opasłymi księgami zbierającymi kurz, a także biurko pełne papierów oraz napoczętych listów, których nigdy nie wysłał.

Wszedł do jednego z największych pomieszczeń w chacie – w ciemnej izbie trzymał cały dorobek życia. Książki i artefakty, które tu zebrał, narażały jego życie, ale jeszcze żaden złodziej nie zapędził się w odległe rejony Doliny Smoka, więc póki co mógł spać spokojnie, nie obawiając się o żywot. Ta wiedza zabijała, wiedział to, ale nie mógł się jej pozbyć. Zbyt dużo zależało od tych ksiąg i zakurzonych przedmiotów, leżących od dłuższego czasu w bezruchu, zapomniane oraz nieużyteczne w rękach starego rycerza.

Mężczyzna złapał wielki puchar w obie ręce i przeniósł na czysty stolik, najprawdopodobniej najczystszy w całej chacie, po czym znów zaczął wędrować między pomieszczeniami, zbierając po drodze z pozoru niegroźnie wyglądające rzeczy.

Gdy miał już wszystko, stanął nad pucharem, przymknął oczy i zaczął mruczeć pod nosem słowa w dziwnym, niesłyszanym w tych stronach języku, wlewając zielonkawą wodę mieniącą się w blasku zachodzącego słońca. Odłożył po chwili pustą misę na bok, złapał za srebrny nóż i naciął kciuk, spuszczając kilka kropel krwi do naczynia. Po chwili uchylił powieki, a woda nagle sama zaczęła wirować w pucharze, zmieniając kolor z zielonkawej najpierw na krwistą czerwień, by na końcu zmienić się w głęboki granat.

Gdy już powierzchnia się uspokoiła, na tafli znów zielonkawej wody pojawiła się czyjaś twarz, lekko zniekształcona i falująca, jakby wodą targał niewielki wiatr, choć w pomieszczeniu było aż duszno od zastanego powietrza.

— Iluviel! — Ser Irving odetchnął z ulgą, rozpoznając w twarzy niewidzianego przyjaciela z dawnych lat.

Gdyby na jego wezwanie odpowiedział ktoś inny, nie wiedział, czy odważyłby się powiedzieć to, co zamierzał przekazać.

— Lwie Serce, stary druhu, coś się stało? — Głos dochodził jakby z daleka, a twarz jeszcze mocniej zniekształciła się, jakby obraz nie mógł iść w parze z dźwiękami.

Ser Irving nigdy nie lubił tej metody komunikacji – wolał stary, sprawdzony sposób w postaci ptaków. Po magię sięgał tylko w krytycznych sytuacjach, a Iluviel doskonale o tym wiedział. Dlatego też od razu zorientował się, że coś jest nie tak.

— W dolinie żyje smok — wydyszał mężczyzna, czując, że dawno nieużywana magia zbiera obfite żniwo, osłabiając harde ciało. — Naznaczył dziewczynę, którą znam. To elf. Musimy ją stąd zabrać i ukryć. To miejsce przestało być bezpieczne.

Młodzieniec po drugiej stronie pokiwał głową i zmarszczył nieco brwi, jakby nad czymś intensywnie myślał.

— Porozmawiam z radą i…

— Nie, Iluvielu! — Po czole ser Irvinga spływał pot, a dotąd zwykły oddech przerodził się w ciężkie rzężenie.

Mężczyzna czuł, że długo nie podtrzyma tej rozmowy, więc musiał się streszczać, by przekazać jak najwięcej informacji.

— Nie ma czasu na obrady elfickiej rady! Zresztą nie ufam im. Ufam tylko tobie, Iluvielu… Musisz tutaj przybyć i zabrać dziewczynę w bezpieczne miejsce, do przyjaciół. Nikomu o tym nie mów, chyba że ostał się w Puszczy Elfów jeszcze ktoś godny zaufania.

Obraz zafalował, ale Lwie Serce widział, że Iluviel pokiwał głową na jego słowa. Po chwili woda zawirowała, a twarz młodzieńca zniknęła; tafla na powierzchni pucharu znów się uspokoiła i przybrała początkową barwę bladej zieleni.

Ser Irving opadł na kolano, ciężko dysząc. Magia od zawsze doszczętnie wyczerpywała jego siły, zbierając żniwo przez kolejne dni, zanim ciało z powrotem się regenerowało i wracało do formy. Nigdy nie miał talentu do posługiwania się nią, ale obcując z elfami, które ten dar odziedziczały przez pokolenia, samemu nauczył się kilku przydatnych zaklęć. Wiedział jednak, że człowiek nigdy nie osiągnie takiej perfekcji we władaniu magią jak ich dalecy kuzyni.

Czy smoki.

Mężczyzna podniósł się na drżących nogach i złapał za puchar, wylewając wodę do misy, z której kilkanaście minut wcześniej brał zielonkawą ciecz. Wiedział, że taka woda była słabsza i nie potrafiła lepiej utrzymać rozmowy z drugą stroną, ale nie miał większych zapasów. Musiał mocno eksploatować ostatnie zapasy, zanim znów zapuści się w głąb kraju w poszukiwaniu magicznych przedmiotów przydatnych w codziennym życiu.

Miał jedynie nadzieję, że Iluviel zaraz po przebytej rozmowie wskoczy na konia i nie bacząc na konsekwencje, przyjedzie do Doliny Smoka, by zabrać dziewczynę oraz młodą smoczycę. Tylko ten młody elf był zdolny do dokonania tego.

Ser Irving rozpalił w kominku i dorzucił kilka szczap, gdy chrust zajął się ogniem. Słońce za oknami zupełnie zaszło, a na niebie rozświetliły się pierwsze gwiazdy wraz z księżycem, który zapowiadał mroźną noc.

Mężczyzna usiadł na fotelu obitym skórami zabitych zwierząt, trzymając w dłoni kubek pełen gorącego wina. Wpatrywał się w skaczące płomienie i rozmyślał nad tym, co miało dzisiaj miejsce. I doszedł do zatrważającego wniosku, którego wcześniej nie dostrzegał.

Nienawidził czekać.

Od autorki

Minął już ponad miesiąc od publikacji ostatniego rozdziału. Stwierdziłam, że nie będę czekać na zakończenie pisania rozdziału 5, tylko opublikuję coś już dzisiaj. Ale dobra wiadomość w tym wszystkim jest taka, że praktycznie piąteczka jest już na ukończeniu. Mam co do niego mieszane uczucia, bo nic się w nim nie dzieje, ale to raczej nie mi już oceniać.
Z moim pisaniem jest ostatnio kiepsko, bo mam zdecydowanie za dużo na głowie, a za mało czasu. Pracuję przez wakacje w ośrodku sportowym (ujeżdżeniowcy, fuck yeah!) i to pochłania 3/4 mojego dnia, a także całą moją energię, więc jak wracam to myślę już tylko o tym, by pójść spać. Mam jednak nadzieję, że niedługo przyzwyczaję się do takiego trybu pracy i będę w stanie także pisać wieczorami.
Liczę na Wasze szczere opinie, wytykajcie błędy, jakieś nieścisłości i niedociągnięcia, postaram się wszystko naprawić! Piszcie o wszystkim, co Wam przychodzi do głowy - zbieram wszystkie informacje i zapisuję do zeszytu, by przy ostatecznej korekcie treści wziąć to pod uwagę i nie popełnić tych samych błędów, co teraz. Dlatego to jest dla mnie tak ważne - dzięki Waszym opiniom sprawiacie, że treść będzie coraz lepsza!
Następny rozdział w sierpniu, ale nie wiem jeszcze, kiedy dokładnie zdecyduję się na publikację.