1.1 'Naznaczenie'

Ze snu obudziło ją rżenie konia oraz chłód. Uniosła powieki i zamrugała kilka razy, starając się przyzwyczaić do lekkiego półmroku panującego w niewielkim pomieszczeniu, w którym spała. Ogień w palenisku dawno zgasł i jedynie tlące się słabo węgle świadczyły o tym, że jeszcze kilka godzin temu płomienie wesoło lizały językami suche szczapy, ogrzewając kamienne poddasze. Teraz do pokoiku wdzierał się zimny, północny wiatr przez nieszczelne okienko, owiewając lodowatymi podmuchami owinięte w skóry i koce ciało dziewczyny.

Podniosła się i ziewnęła, szukając na oślep świecznika, by oświetlić drogę do małej toaletki. Płomyk zatańczył na knocie i otulił zaspaną twarz, lekko ogrzewając chłodne powietrze. Delikatny poblask padł na drewniane meble, igrając z cieniami.

Dziewczyna nachyliła się nad misą wypełnioną wodą i ochlapała twarz, lekko drżąc z zimna. Podniosła wzrok i zapatrzyła się na swoje odbicie w rozbitym zwierciadle, z trudem trzymającym się w ramach. Jeden z odłamków zdołał wypaść, więc niemal na środku ziała czarna dziura zniekształcająca cały obraz.

Obserwowała w milczeniu ciemne, fiołkowe oczy i długie, czarne jak węgiel włosy okalające twarz. Małe, zaróżowione usta ściągnęła w wąską kreskę, przez co jej rysy stwardniały. Po chwili odsunęła się i podeszła do starej komody z krzywą nóżką, wyciągając z jednej z szuflad ciemne bryczesy i lnianą koszulę podszytą futrem.

Ciche stukanie i szelest piór wyrwał ją z ponurych rozmyślań. Zasznurowała wysokie oficerki do jazdy konnej i zarzuciła na plecy ciężki zimowy płaszcz, po czym podeszła do małego okienka. Otworzyła je i już chwilę później mrużyła oczy przed mroźnym wiatrem wdzierającym się do pomieszczenia.

Na parapecie siedział młody orzeł. Na dźwięk skrzypienia zawiasów zaniechał czyszczenia skrzydeł i spojrzał na dziewczynę jednym okiem, przekrzywiając głowę. Wysunął nóżkę i rozchylił dziób; próbował zaskrzeczeć; z gardła nie wydobył się żaden dźwięk.

Dziewczyna odczepiła od nogi ptaka list i rozłożyła go, odczytując niedbale nabazgrane zdania. Uśmiechnęła się lekko i zmięła kartkę w dłoni, głaszcząc ptaka po białej główce. Orzeł zaskrzeczał cicho i rozłożył skrzydła, wzbijając się w powietrze i odlatując na najbliższy świerk, gdzie usiadł i znieruchomiał.

Zamknęła okno i lekko zadrżała od zimna, ale na jej ustach wciąż igrał figlarny uśmiech. Przeszła przez pokój i wrzuciła zmiętą kartkę do przygasłego paleniska, po czym złapała za pogrzebacz i rozgrzebała niedopalone drewno, rozniecając na powrót ogień. Niewielki płomień liznął pergamin i szybko rozbłysnął, by po chwili zgasnąć zupełnie, gdy nie miał już czego strawić.

Zeszła po drewnianych schodach do stajni i mocniej otuliła się płaszczem, czując przenikliwe zimno wciskające się pod poły materiału. Wiedziała, że wpadła na szalony pomysł, ale nie sądziła, że na dworze będzie tak zimno.

Dziewczyna weszła do dużego pomieszczenia i ściągnęła z niskiego wieszaka siodło, po drodze zabierając ozdobny czaprak obszyty futerkiem z lisa. Położyła rzeczy na ziemi i przesunęła rygiel, który ustąpił z głośnym zgrzytem, wyrywając stojącego w boksie konia z półsnu. Siwy ogier uniósł łeb i zarżał przenikliwie, podchodząc do uchylających się drzwi. Szturchnął pyskiem ramię wchodzącej dziewczyny i nastawił czarne uszy, oczekując smakołyka.

— Escuduro, nie bądź bezczelny! — skarciła konia, odsuwając jego szaro-biały pysk.

Zwierzę parsknęło urażone i stanęło do niej bokiem, udając obrazę. Uszy nadal jednak poruszały się to do przodu, to do tyłu, nasłuchując napływających dźwięków.

Z małego worka, który wisiał zawsze przy wejściu do boksu Escuduro, dziewczyna wyciągnęła szczotki i zaczęła czyścić siwą jabłkowitą sierść. Robiła to żywo i sprawnie, nie zatrzymując się w żadnym miejscu chwilę dłużej, by zapewnić zwierzęciu choć odrobinę pieszczot. Nie miała czasu, musiała działać szybko, nim wstanie pierwszy strażnik zamku i zauważy nieobecność ogiera w stajni.

Zarzuciła na grzbiet rumaka czaprak, a zaraz po nim skórzane siodło, podpinając szybko popręg i poprawiając napierśnik. Ogier z ochotą przyjął metalowe wędzidło do pyska, natychmiast zabierając się do żucia i pobrzękiwania nim. Czekał cierpliwie, aż jego pani przytroczy do siodła łuk, a na plecy zarzuci kołczan pełen strzał z kolorowymi lotkami.

— Althea?

Zamarła w połowie drogi do wyjścia ze stajni. Zatrzymała konia i zaczęła nasłuchiwać, zakrywając zwierzęciu chrapy, by nie zagłuszało oddechem innych dźwięków. Słyszała ciężkie kroki i skrzypienie śniegu pod stopami. W stronę budynków szedł stary strażnik, stękając i oddychając z trudem. Najlepsze lata swojego żywota miał już za sobą, a wielki brzuch powstały od piwa tylko utrudniał mu życie. Był marnym strażnikiem, ale Greta trzymała go tutaj, by miał oko na Altheę. Ale nawet tego rozkazu nie potrafił sumiennie wypełnić.

Althea bardzo szybko podjęła decyzję. Wskoczyła zgrabnie na siodło i podciągnęła mocniej popręg, co Escuduro skwitował położeniem uszu i mocniejszym tupnięciem nogą, jednak dziewczyna nie zwróciła na to uwagi. Naciągnęła kaptur na głowę i mocniej zacisnęła palce na wodzach, biorąc głębszy oddech.

Gdy kroki stały się wyraźne, wbiła pięty w boki konia, pochylając się nad jego grzbietem. Escuduro uniósł się na tylnych kopytach i skoczył do przodu, wypadając ze stajni. Stary strażnik odskoczył przerażony i zachwiał się, tracąc równowagę.

— Althea! — wrzasnął, nim runął w śnieg jak długi, robiąc się cały czerwony na twarzy.

Dziewczyna zignorowała jego protesty i nie odwróciła się, gdy mężczyzna próbował wstać. Galopowała dalej, mijając na dziedzińcu starą fontannę z kamienną figurą przedstawiającą dumnego rycerza na wspinającym się rumaku bojowym. W czasach świetności zamku rycerz ten trzymał powiewającą w podmuchach wiatru chorągiew z herbem rodu władającego okolicznymi ziemiami. Z rozwartego pyska konia, zamarłego podczas rżenia, wypływała czysta, źródlana woda, a między kopytami, zanurzonymi w przezroczystej tafli, śmigały kolorowe, ozdobne rybki.

Teraz jednak zamkiem władała stara wdowa po zmarłym lordzie – Greta – a cała budowla podupadła i nie utrzymała wysokiej renomy wśród innych lordów i władców. Fontanna przestała działać, kawał twarzy dumnego rycerza odpadł, a w basenie utworzył się muł, każdej jesieni przykrywany nową warstwą brzozowych, zeschłych liści. Althea kochała to miejsce, ale nie znała go od lepszej strony. Chciałaby znów ujrzeć kolorowe rybki skubiące kamienne pęciny ogiera; chciałaby wspiąć się na Wieżę Jasnowidza o północy i pooglądać gwiazdy przez dalekowidz starego wróżbity Kalamhera. Greta nie potrafiła utrzymać tak wielkiego budynku, a jej zrzędliwość i nieufność wobec pracowników doprowadziła zamek na skraj nędzy i ubóstwa. Nikomu nie żyło się dobrze w Dolinie Smoka, a Althea wiedziała o tym najlepiej. Była jednak więźniem Grety od blisko dwudziestu lat i nie znała niczego innego prócz ciemnych kamieni zamczyska i stada koni, którym się opiekowała.

Escuduro galopował nieprzerwanie, tuląc uszy, a Althea mrużyła oczy przed ostrym wiatrem, wyciskającym łzy na zmarznięte policzki. Gdy odwróciła głowę, nie dostrzegła żadnych znaków świadczących o pogoni. Być może strażnik Heth zdołał podnieść się z ziemi i pobiegł na krótkich, grubych nóżkach do zamku, ale stchórzył i nie śmiał obudzić Grety. Gdyby to zrobił, naraziłby się na jej gniew. Ale gdy jej tego nie powie, także nie skończy się to dla niego dobrze.

Althea uśmiechnęła się i ściągnęła wodze, zwalniając konia. Zwierzę wygięło szyję w łuk i parsknęło, ruszając stępem. Wjechali w las, a zimny wiatr, który hulał pośród zniszczonych murów zamku, gdzieś zniknął zastąpiony śniegiem leniwie spływającym z nieba. Otulił ją spadający z wolna biały puch i skrzypienie wydobywające się spod kopyt Escuduro. Mijała czarne pnie nagich drzew, rozglądając się dookoła, jakby czegoś szukała, jednak las był cichy i pusty.

Althea jechała dalej, prowadzona przez orła, który zniknął jej z oczu zaraz po wyjeździe z zamku, a odnalazł się dopiero teraz wśród powyginanych, nagich gałęzi wyciągających swe drewniane palce ku poszarzałemu, zachmurzonemu niebu.

Śnieg sypał coraz mocniej, przykrywając ich ślady, a dziewczyna parła dalej w głąb wielkiego lasu otaczającego Dolinę Smoka. Althea kierowała się na wyżyny, w stronę gór, gdzie liczyła na łatwy łup w postaci zbłąkanej kozicy lub samotnego jelenia. Odpięła od siodła drewniany łuk, który kupiła kilka lat temu za ciężko zarobione u Grety pieniądze. Dzisiaj oręż był już wysłużony i nie tak sprawny, jak na początku, jednak Althea nie narzekała. Nie miała pieniędzy, by kupić nowy łuk, nie marząc o lepszym i mocniejszym.

Złapała wodze w jedną rękę i lekko przycisnęła łydki do boków konia, a Escuduro chętnie ruszył kłusem. Dziewczyna rozglądała się dookoła, ale po zwierzynie nie było ani śladu, jakby każdy jeleń w wielkim lesie wyczuł ich zamiary.

Najpierw usłyszała łopot skrzydeł, dopiero potem ujrzała pikującego Wędrowca. Orzeł był jeszcze młody, więc bez trudu mogła mu pozwalać siadać na ręku lub barku, gdy tylko tego potrzebował. Teraz też ptak wylądował na jej wyciągniętym ramieniu, zakleszczając rękę Althei w żelaznym uścisku łap. Odwrócił głowę w jej stronę, po czym otrząsnął się i nastroszył pióra, mrugając co chwila. Dla niej był to znak, że w pobliżu jednak czai się zwierzyna.

Dziewczyna uniosła dłoń i zmusiła Wędrowca do wzbicia się w powietrze. Orzeł zaskrzeczał i odfrunął ku niebu, przecinając smukłymi skrzydłami chmury opadającego śniegu. Zatrzymała ogiera i zsiadła, zapadając się w śniegu do połowy łydki.

Althea wyciągnęła z kołczanu strzały własnej roboty z czarnymi piórami kruka, farbowanymi czerwonym barwnikiem na końcach lotek. Złapała za łuk i przycisnęła drzewce strzały do oręża, brnąc przez zaspy. Escuduro szedł spokojnie za nią, zatrzymując się zawsze wtedy, gdy stawała też jego pani. Nie próbował rżeć ani uciekać – wiedział, że ma być teraz cicho, bo od ciszy zależało, czy polowanie się powiedzie.

Althea przytuliła się barkiem do starej sosny i wyjrzała zza niej, dostrzegając w oddali powoli kroczącego jelenia. Zwierzę przystawało co chwilę, unosząc łeb i zamierając, jakby słuchało otaczających go dźwięków. Pokaźne poroże pokryło się świeżą warstwą nieprzerwanie sypiącego śniegu, tak samo jak grzbiet i zad. Dziewczyna musiała wykorzystać szansę i upolować rogacza, inaczej Greta wymyśli jej bardzo surową karę, a Escuduro sprzeda na najbliższym targu jako nauczkę dla Althei, by nigdy więcej nie próbowała w ten sposób wymykać się z zamku.

Ustawiła się pod wiatr i skryła za grubym pniem starego dębu, zostawiając Escuduro poniżej wzniesienia, gdzie jeleń nie dostrzeże cierpliwie czekającego ogiera grzebiącego kopytem w śnieżnej zaspie dla zabicia nudy. Przystanęła i naciągnęła cięciwę, czekając, aż rogacz zbliży się na tyle blisko, by mogła mieć pewność, że jej strzała dotrze do celu. Przymknęła oko i wycelowała, ustawiając grot strzały na wysokości szyi jelenia. Jeden strzał i zwierz padnie martwy nim zorientuje się, co dokładnie się wydarzyło.

Gdy usłyszała charakterystyczny świst, na odpowiednią reakcję było już za późno. Jeleń ryknął, śmiertelnie raniony strzałą, jednak to nie Althea zaatakowała. Puściła cięciwę dla zasady, jednak grot wbił się w zad rogacza, jeszcze bardziej go rozjuszając. Zwierzę kilka chwil później upadło i skonało, wierzgając jeszcze niemrawo racicami. Dziewczyna westchnęła ciężko i pokręciła lekko głową.

— Althea! Olbrzym by cię ubiegł w upolowaniu tego jelenia!

Wesoły głos postawił ją na nogi, a echo dotarło do najdalszych zakątków Doliny Smoka. Dziewczyna odwróciła się, dostrzegając między drzewami dwa gniade konie z jeźdźcami otulonymi w futra i zimowe płaszcze. Obaj okazali się być młodzieńcami oraz najlepszymi przyjaciółmi Althei i to oni byli sprawcami jej porannej ucieczki z zamku. Jak i każdej wcześniejszej od przeszło piętnastu lat.

— Ron i Bron… Mogłam się domyślić — mruknęła i przypomniała sobie niedbale nabazgrany liścik, który przyniósł jej Wędrowiec.

Wiedziała, że to któryś z braci go napisał, ale nie sądziła, że zdołają ją tak szybko wytropić wśród lasów Doliny Smoka. Bądź co bądź, dolina była ogromna i w większości zalesiona. Spodziewała się ich przybycia, sami je zapowiedzieli. Wolałaby jednak, żeby ten zabity jeleń zginął od jej strzały, a nie od tej Brona.

Podeszła do powoli stygnącego ciała i wyszarpnęła z zadu swoją strzałę. Krople krwi skapywały z grotu i barwiły świeży śnieg na jasną czerwień. Wytarła metal o sierść i schowała broń do kołczanu, łuk przerzucając przez ramię. Kopnęła nogą zwłoki i spojrzała na podjeżdżających braci.

— Niezła celność, Bron. Ćwiczyłeś ostatnio strzelanie do beczułek po piwie? — Chłopak zaśmiał się i zsiadł z konia, ciągnąc go za wodze w stronę stojącej Althei.

— Stary karczmarz miał mnie dość, muszę teraz ćwiczyć na kurach sąsiada — odgryzł się i wyciągnął strzałę z gardła, wycierając grot o sierść.

Złapał pewnie dłonią za poroże i pociągnął łeb do góry, oglądając pysk z bliska.

— Pocałuj go, może to twój książę z bajki. — Ron poszedł w ślady brata i brnął przez śnieg, nie zważając na słabe protesty starego wałacha, na którym jeździł od lat.

Althea znała Revoltona praktycznie od zawsze – odważny, choć leniwy, uwielbiający płatać figle swemu właścicielowi.

Ron i Bron wychowali się w małej wiosce u stóp Dziurawej Góry – najniższego w paśmie górskim wieńczącym Dolinę Smoka. Althea jako mała dziewczynka i podopieczna Grety musiała jeździć do miast na targi i pomagać w handlu towarami. Tam też poznała dwóch największych urwisów – natychmiast podłapała okazję i zaprzyjaźniła się z nimi, harcując między straganami, kradnąc ludziom sakiewki i jabłka ze stoisk. Nie miała rówieśników w zamku, więc zadowoliła się dwoma starszymi od siebie o kilka wiosen chłopcami, którzy nie oponowali przed dołączeniem nowego członka do ich zbójeckiej grupki.

Wraz z wiekiem zmieniły się ich upodobania do zabaw. Przestali kraść i doprowadzać handlujących do szewskiej pasji samą swoją obecnością. Zaczęli zapuszczać się w lasy, okalające wioskę i zamek Althei, szukając magicznych stworzeń z legend i opowieści, jakie usłyszeli w dzieciństwie. Potem dołączyła jazda konna, pierwsze próby strzelania z łuku, tropienie zwierzyny, ucieczki z domów. Byli prawdziwym utrapieniem i nikt nie miał pomysłu, jak przerwać ten proceder.

Ron i Bron wyrośli, Althea również. Ich przyjaźń także ewoluowała – wspólnie polowali, wymykali się do karczm na traktach i pijali piwo. Planowali wspólną przyszłość. Jednak na braci padło widmo rychłego ożenku i plany posiadania własnego zamku przerodziły się w plan ucieczki. Żaden z nich nie był gotowy na małżeństwo, a tego zaczęto po nich oczekiwać. Bron wzbraniał się przed tym podwójnie – skrycie kochał Altheę i nie marzył o żadnej innej dziewczynie. Wiedział jednak, że to tylko marzenia – nikt nie zaaprobowałby ich małżeństwa ze względu na różnorodność ras. On był tylko człowiekiem, a ona… elfem.

Tak naprawdę nikt o tym nie wiedział, ale ludzie wyczuwali, że Althea rożni się od innych mieszkańców Doliny Smoka. Czarne, długie włosy, jasna karnacja i dziwne, fioletowe oczy sprawiały, że nie wszyscy darzyli ją zaufaniem. Szpiczaste uszy zawsze zasłaniała pasmami włosów, by nikt nie zauważył jej prawdziwej tożsamości. Była chodzącym dowodem na to, że po ziemiach ich krainy stąpają magiczne stworzenia, ale nigdy nie spotkali innego elfa czy chociażby krasnoluda. Dolina Smoka była miejscem całkowicie pozbawionym jakiejkolwiek magii i Althea czasami czuła się wśród ludzi bardzo obco. Ale wtedy na pomoc przychodził jej Bron i Ron, i nie czuła już się samotnie. Wiedziała, że istniał na tym świecie ktoś, kto się o nią troszczył.

— Jeleń jest twój — oznajmiła, wskazując na martwe zwłoki zwierzęcia.

Bron klasnął w ręce i przeczesał palcami przydługie, ciemne włosy opadające delikatnymi falami na ramiona.

— Co zrobisz z porożem? — spytała po chwili, gdy Bron i Ron próbowali wspólnie podnieść ciało rogacza.

— Powieszę je na ścianie — oznajmił radośnie mężczyzna, rezygnując z przytaszczenia truchła do koni; podszedł do swojego rumaka i postanowił jego przyciągnąć do martwego jelenia.

— Albo przyczepisz sobie do głowy i będziesz paradować w nim nago po wiosce — dodał Ron z charakterystyczną dla siebie złośliwością – wtedy każda cię zechce w swoim łożu.

Po lesie rozniósł się echem perlisty śmiech Althei i rubaszne przekrzykiwania braci zapewniających siebie nawzajem o zaletach posiadania takiego poroża w swoim domu. Śnieg nadal spływał nieprzerwanie z grafitowego nieba, a miejscami zrywał się porywisty wiatr, podrywając z ziemi lekki puch. Dziewczyna wykorzystała to i skryła się za jednym z drzew, lepiąc w pośpiechu śnieżną kulę. Nawet jeśli mieli powyżej dwudziestu lat, nie zmieniało to w żaden sposób ich zamiłowania do obrzucania się śnieżkami.

Martwy jeleń patrzył niewidzącym, szklistym okiem w niebo, a szkarłatna krew wsiąkała w świeżą warstwę śniegu, moczyła sierść zwierzęcia i powoli zasychała. Rozchichotana grupka przyjaciół nie poczuła żadnej zmiany w powietrzu, żadnego napięcia wkradającego się między ciemne pnie.

Escuduro parsknął i zamachnął łbem, cofając się od ciała jelenia o kilka kroków. Revolton Rona i gniady rumak Brona – Faramis – także stały się niespokojne, kuląc uszy i wciągając głęboko powietrze przez rozdęte chrapy. Revolton zarżał przenikliwie i rzucił się w bok, wpadając z impetem na Escuduro, który wierzgnął i kłapnął zębami tuż obok szyi starego wałacha, by ostrzec kompana. Zwierzę odsunęło się jak najdalej od gniadych koni i znów parsknęło, grzebiąc niespokojnie kopytem w śniegu.

Althea przystanęła i spojrzała bez zrozumienia na swojego wierzchowca, nie wypuszczając z dłoni dużej śnieżki, którą zamierzała za chwilę posłać w stronę zuchwałego i zbyt pewnego siebie Brona; nie omieszkał naigrywać się z jej celności i koncentracji. Dziewczyna nie zastanawiała się jednak, jak to zrobi, skoro mężczyzna schował się za zwalonym pniem starego buku i obserwował ją z ukrycia. Zastanawiała się, co tak mocno zaniepokoiło konie, bo na pewno nie mogły tego sprawić ich głośne pokrzykiwania oraz przyjacielskie wyzwiska. I gdy już odwracała się, by odszukać wzrokiem braci, znów przystanęła.

Usłyszała coś.

Dziwny, ledwo uchwytny szelest podobny do łopotania żagla. Nigdy nie widziała statku, ale niedaleko Doliny Smoka było ogromne jezioro, po którym pływały łodzie. Jedna z nich posiadała malutki żagiel, który łopotał z charakterystycznym odgłosem szarpania materiału. Ale przecież w środku lasu nie mogła przepływać łódka z żaglem. To musiało być więc coś innego. Lub po prostu jej się przesłyszało.

W momencie, gdy chciała się zamachnąć i rzucić śnieżką w wychylającego się ze swojej kryjówki Brona, Escuduro stanął dęba i zarżał, błyskając białkami oczu. Coś wielkiego spadło na nich z nieba, wprawiając swym uderzeniem ziemię w drżenie. Śnieg wzbił się w powietrze, wirując szaleńczo wśród nieruchomych pni, a wśród tego zgiełku dało się słyszeć suche trzaski łamanych drzew. Althea wrzasnęła i skoczyła w bok, boleśnie obijając sobie biodro. Kątem oka ujrzała oddalającego się w pośpiechu siwego ogiera; zaraz za nim cwałował gniadosz Brona.

Śnieg opadał powoli, a w miarę jak mijały kolejne długie sekundy, Althea zaczynała dostrzegać coraz wyraźniej kontury dużej, ciemnej bryły. Usiadła na ziemi, ignorując z wolna moknące od śniegu ubranie. Odczołgała się kawałek dalej, ale nawet to nie pomogło – nadal była zbyt blisko czegoś, co spadło z nieba.

Ron i Bron podbiegli do niej i kucnęli, wyciągając zza pasków sztylety. Althea miała ochotę na ten widok roześmiać się w głos. Ciemna bryła była bowiem o wiele większa niż ich trzy konie i martwy jeleń razem wzięte – bracia nie mieli więc szans w starciu z napastnikiem nawet z dwuręcznymi, ogromnymi mieczami rycerzy. Ona natomiast posiadała jedynie łuk i strzały, ale coś czuła, że w tym momencie tak słaby oręż nie będzie w stanie jej pomóc.

Nagle usłyszeli rzężenie i urywane rżenie. Coś biło mocno kopytami w ziemię, a Althea zakryła usta, by zdusić okrzyk przerażenia cisnący się jej na usta. Już teraz wiedziała, co jej nie pasowało w obrazku, jaki ujrzała kilka chwil wcześniej. Do lasu nie odbiegały trzy konie, a tylko dwa. Revoltona coś zaatakowało.

Ogromna paszcza zaciskała się na ciele zdychającego konia, miażdżąc i łamiąc kości z głośnym chrzęstem przyprawiającym o dreszcze. Długie zębiska zatapiały się w stygnącym ciele, a spomiędzy warg skapywała ślina zmieszana z krwią, barwiąc kolejne miejsca na różowy kolor. Martwy jeleń był gnieciony i rozrywany przez długie pazury osadzone w potężnej łapie przytrzymującej zwłoki.

— Bogowie… — wyszeptał zatrwożony Bron, wybałuszając coraz bardziej oczy.

Jego ręce drżały, sztylet w dłoni chwiał się na boki, a nogi zamieniły się w kamienne głazy. Nie potrafił ruszyć się z miejsca, ale nie potrafił też oderwać wzroku od bestii.

— Czy to…?

— Smok. — Bron nie śmiał wykonać żadnego ruchu; ledwie poruszał ustami, by odpowiedzieć na ciche pytanie Althei.

Póki się nie ruszali, Bron mógł być o tyle spokojny, że gad ich nie zauważy. Bardziej będzie zajęty zjadaniem wierzchowca Rona i jelenia, którego upolowali.

— Musimy uciekać… — wyszeptał Ron, także wbijając przeszywające spojrzenie w zwierzę nachylające się nad zwłokami konia, które upuścił na ziemię.

Ostatnie pyłki śniegu opadły na ziemię wokół nich i smok ukazał się obserwatorom w całej swej okazałości. Smukłe ciało gada pokrywały czarne, lśniące łuski. Wzdłuż kręgosłupa wyrastały szpiczaste kolce; ogromne skrzydła złożył ciasno przy sobie i czasami je rozchylał, wachlując nimi niecierpliwie. Klinowata głowa zwróciła się w ich stronę, a błękitne ślepia przepełniała wściekłość. Czarne, kocie źrenice wbite były prosto w ich kulącą się trójkę. Spomiędzy warg wystrzelił długi, różowy język o rozwidlonym końcu, smakując powietrze. Po chwili zniknął, a wargi na pysku uniosły się, ukazując białe kły; ślina spływała po nich i moczyła futra zabitych zwierząt leżących na ziemi.

Z głębi gardła wydobył się cichy warkot. Zaczął powoli narastać, a gdy już wszyscy byli pewni, że gad zaryczy, on umilkł. Z oczu przestała bić czysta wściekłość; zwierzę przekrzywiło lekko głowę i znów wysunęło język, postępując krok w ich kierunku.

Althea przestała odczuwać strach. Oddychała z trudem, ale pierwszy szok minął. Smok fascynował ją, był żywym dowodem na istnienie magicznych stworzeń w ich krainie; w ich Dolinie Smoka. Miała ochotę uścisnąć ten duży, klinowaty łeb właśnie za to, że dzięki niemu nie była jedynym odmieńcem wśród rasy ludzi. Dzięki gadowi odzyskała nadzieję na to, że kiedyś trafi między podobnych sobie.

Jeśli przeżyję.

Bestia zapiszczała coś i znów postąpiła krok do przodu, wbijając spojrzenie błękitnych oczu w skuloną sylwetkę dziewczyny. Była ciekawa tych krzykliwych, dwunożnych stworzeń. Czuła dziwną chęć dotknięcia jednej z nich, posmakowania jej zapachu. Wiedziała, że musi to zrobić – to był teraz jej jedyny cel.

Bron i Ron zamarli w bezruchu, widząc wysuwającą się w ich stronę trójkątną głowę. Obaj obserwowali z przerażeniem, jak różowy język wystrzeliwuje spomiędzy zaciśniętych mocno warg, zatrzymując się tuż przed twarzą Althei. Dziewczyna siedziała nieruchomo, niemal jak posąg, spoglądając ze strachem w oczy potwora, a jej pierś falowała w rytm nierównego, ciężkiego oddechu. Bron wpatrywał się w skupione błękitne oko niedostrzegające nikogo innego poza Altheą. Musiał to wykorzystać. Nie mógł pozwolić na to, by w jego obecności elfce stała się jakakolwiek krzywda.

Z dzikim okrzykiem na ustach zerwał się z miejsca i zamachnął sztyletem, celując w pysk smoka. Gad odskoczył do tyłu, podrywając głowę, i zaskowyczał, rozkładając skrzydła.

— Uciekajcie! — wrzasnął do sparaliżowanych przyjaciół i złapał mocno dziewczynę za ramię, podrywając jednym ruchem do góry.

Ronowi nie musiał pomagać; jego brat podniósł się z ziemi i puścił biegiem w dół zbocza, a tuż za nim biegła Althea z Bronem. Niemal zsuwali się w zasypaną dolinkę, cudem omijając wystające przeszkody w postaci leżących gałęzi i starych pniaków.

Ciszę przerwał straszliwy ryk, jeszcze długo potem niosący się echem po całej Dolinie Smoka. Gdzieś w oddali usłyszeli łopot tysięcy spłoszonych ptaków zrywających się ze skrzekiem z drzew. Althea zatrzymała się i odwróciła do tyłu, próbując ujrzeć pomiędzy pniami klinowaty łeb, jednak nic takiego nie zobaczyła. Las za ich plecami ział pustką i tylko milknące echo mogło im udowodnić, że gdzieś tam czaiła się krwiożercza bestia.

— Smoki istnieją?! — zakrzyknął Ron, podbiegając do brata i szarpiąc go za ramię. — Niech bogowie porwą tego i każdego następnego! Zabił mi konia! W dodatku był wielki! Może zaraz mi powiecie, że cholerne jednorożce też istnieją?!

— Nie wiem, Ron! — wrzasnął rozzłoszczony Bron, chowając sztylet do pochwy przyczepionej do paska.

Spojrzał w zielone oczy brata i ścisnął go za ramię.

— Wiem, że musimy stąd uciekać, inaczej nas pozabija. Althea! Idziemy!

Althea nadal stała w tym samym miejscu, rozglądając się dookoła. Nie mogła uwierzyć w to, że zwierzę tak po prostu ich zostawiło i odleciało. Coś w jego spojrzeniu powiedziało jej, że nie chciało im zrobić krzywdy. Ujrzała w tych błękitnych oczach… ciekawość. I inteligencję. Dlatego chciała dostrzec bystrym wzrokiem kołującą sylwetkę lub usłyszeć łopot żaglowych skrzydeł. Czarny smok… Tutaj, w Dolinie Smoka. Nie sądziła, że wraz z nadchodzącymi urodzinami jej życie tak diametralnie się zmieni.

Bron stęknął i podbiegł do dziewczyny, ciągnąc ją za ramię. Althea syknęła i spojrzała na niego z oburzeniem, ale nie odezwała się. Bron był najstarszy i zawsze on przejmował rolę przywódcy ich małej bandy. Dlatego też podporządkowała się jego woli i posłusznie ruszyła w stronę wioski, niemal nie zauważając, że śnieg w końcu przestał padać.

— I co powiem rodzicom? — żalił się Ron, patrząc w czubki swoich butów, jakby tam miał odnaleźć odpowiedzi na wszystkie swoje pytania. — Że mojego konia pożarł dziki smok?! Uznają mnie za szaleńca!

— Ron, nie drzyj się tak! — warknął nieprzyjemnie Bron, ucinając tym samym rozmowę.

Posuwali się bardzo szybko, ale nie śmieli znów zerwać się do biegu. Młodszy brat nie zwracał uwagi na otoczenie, klnąc pod nosem na dziką bestię, Althea rozglądała się i szukała jej, a Bron mamrotał pod nosem coś o życiu i śmierci, chcąc jak najszybciej wydostać się z głuszy. Gdy ujrzał prześwit w drzewach, znacznie przyspieszył kroku.

Znaleźli się na głównym trakcie, którym kilka godzin wcześniej jechała Althea. Jej ślady zasypał śnieg, ale zastąpiły je nowe, całkiem świeże. Dziewczyna spojrzała w bok i ujrzała Escuduro stojącego na baczność ze strzygącymi uszami. Gdy ujrzał elfkę, zarżał głośno, jednak nie ruszył się z miejsca. Znów stanął dęba i odsunął się, wpadając zadem na ciężko oddychającego gniadosza Brona. Mężczyzna ucieszył się na widok konia i postąpił krok w jego kierunku z uśmiechem na ustach.

Smok spadł z nieba niczym ogromny głaz wystrzelony z katapulty oblężniczej, miażdżąc długim ogonem i skrzydłami wielkie drzewa rosnące po obu skrajach drogi. Trzask łamanych gałęzi spłoszył przerażone konie, które z dzikim rżeniem pogalopowały dalej traktem, znikając przyjaciołom z oczu.

— Uciekajcie w stronę wioski i zamku! — wrzasnął Bron, chowając się za drzewem.

Ron jednak nie miał tyle szczęścia; gad odnalazł młodszego z braci i ryknął z wściekłości, zamachnąwszy się ogonem. Impet uderzenia odrzucił Rona daleko w las, a gdy upadał, do uszu Brona i Althei doleciał zdławiony jęk bólu. Dziewczyna skryła się za krzakiem, dławiąc się przerażeniem. Widziała ze swego miejsca ciało Rona. Mężczyzna próbował wstać, ale po kilku próbach zaniechał i znieruchomiał. Elfka zdusiła chęć zwymiotowania. Nie jadła nic rano, a na samą myśl o ciepłym posiłku jej żołądek zwinął się boleśnie w supeł.

Smok zasyczał i złożył skrzydła, milknąc zupełnie. Szedł powoli między drzewami, wbijając wzrok w jeden punkt – w krzak, za którym chowała się Althea. Dziewczyna widziała, jak zwierzę kroczy w jej kierunku. Nie miała jak uciec, nie była w stanie się też bronić. Każda wystrzelona strzała w kierunku gada tylko by go rozwścieczyła. Nie mogła pozwolić umrzeć braciom z jej powodu. Dlatego też postanowiła stawić bestii czoła.

— Czyś ty oszalała?! — krzyknął Bron, gdy ujrzał, jak Althea wstaje i wychodzi zza krzaka, stąpając niepewnie wśród zasp w kierunku smoka. — Życie ci niemiłe?! Althea!

— Przestań, Bron! — Pierwszy raz zabrała głos w tej sprawie, odkąd tylko natknęli się na stworzenie.

Spojrzała na niego przelotnie i spróbowała się uśmiechnąć, jednak wyszedł jej z tego jedynie dziwny grymas.

— Gdyby chciał nas zabić, już dawno by to zrobił — oznajmiła spokojnie i stanęła, nie ważąc zbliżyć się jeszcze bardziej niż to było konieczne.

Bron stęknął i znów wyciągnął sztylet zza paska, ściskając go mocno w ręku. Zimna rękojeść broni podziałała na niego jak kubeł lodowatej wody wylanej na głowę z samego rana. Musiał zabić to zwierzę, nim ono zabije jego Altheę. A gdy już będzie po wszystkim, powie dziewczynie, co do niej czuje.

Zerwał się ze swojego miejsca, ale tak szybko jak wstał, znów wylądował na ziemi. Czyjeś zaskakująco silne dłonie przytrzymały go w miejscu i zmusiły do upadnięcia w śnieg. Bron odwrócił się i przeciął powietrze ostrzem, ale ktoś z dziecinną łatwością zablokował jego cios i wytrącił mu sztylet z ręki. Nieznajomy kucał przy nim w szarym płaszczu i pokazywał wyraźnie, by siedział cicho. Kaptur miał tak głęboko nasunięty na twarz, że choć Bron wytężał wzrok, widział jedynie wygięte w uśmiechu usta i srebrzystego wąsa na górnej wardze.

— Nigdy nie przeszkadzaj w Naznaczeniu — ostrzegł go nieznajomy i wskazał palcem zakrytym przez skórzane rękawice jeździeckie na stojącą Altheę, czekającą, aż smok sam do niej podejdzie.

— On ją zabije! — syknął zrozpaczony Bron, wyciągając głowę ponad ramieniem mężczyzny, by odnaleźć wzrokiem odrzucony sztylet.

Nie łudził się jednak, że go znajdzie – zaspy były na tyle wysokie, że pewnie zniknął gdzieś na dobre i już się nie znajdzie.

— Twoja przyjaciółka ma rację: gdyby chciał, już dawno by to zrobił. — Nieznajomy odchrząknął i znów przyłożył palec do ust, nakazując ciszę.

— Obserwuj to, bo być może już nigdy nie ujrzysz takiego widoku — wyszeptał z dziwną żarliwością w głosie, przez co Bron spojrzał na mężczyznę zdziwiony, jednak wolał przemilczeć tę kwestię.

Nie potrafił jednak siedzieć cicho i bezczynnie, podczas gdy jego ukochana narażała życie, stając oko w oko z bestią, którą do tej pory uznawał jedynie za legendę i dobry symbol do straszenia dzieci na dobranoc!

Doskonale pamiętał wszystkie opowieści babci, gdy przychodziła do ich pokoiku, wsparta o laskę. Gdy na dworze robiło się ciemno, a jedynym źródłem światła stawały się świece, starsza kobieta opowiadała im o smoczych jeźdźcach i czasach, gdy smok oraz człowiek żyli ramię w ramię, by bronić krainę przed złymi mocami. Dzieliła je na różne rasy, nadawała każdej bestii inny charakter; smoki władały licznymi zaklęciami, a także mogły rozmawiać telepatycznie z każdą napotkaną osobą.

Opowiadała im także o upadku rodu szlachetnych jeźdźców, o zapomnianej przez gady sztuce ziania ogniem. Mówiła, jak bestie zaczęto postrzegać i zawsze podczas tych historii roniła łzę z powodu zniknięcia tej i wielu innych szlachetnych ras z powierzchni ziemi. Uwielbiał jej słuchać – wszystko opisywała tak autentycznie, jakby sama brała udział w tych wydarzeniach. I wtedy zaczynał marzyć. O własnym smoku i mieczu; o zbroi i osobistym herbie rodu, który by dumnie reprezentował ze swoją Altheą. W snach ona kochała Brona; rodziła mu wspaniałe, zdrowe dzieci, a mieszkali w ogromnym zamku nad brzegiem jeziora, otoczeni przez bezkresne pola, łąki i lasy z widokiem na pasmo górskie i ośnieżone w oddali szpiczaste szczyty.

— Jeżeli to cię pocieszy, jestem w stanie powstrzymać smoczycę, gdy ta postanowi jednak rzucić się na dziewczynę. — Nieznajomy znów się uśmiechnął i położył dłoń na ramieniu Brona, lekko je ściskając; mężczyzna wyczuł w tym geście ostrzeżenie.

Po chwili zamrugał zaskoczony, w końcu zdając sobie sprawę z tego, co zakapturzona postać właśnie mu powiedziała.

Smoczyca?

Althea nie potrafiła powstrzymać drżenia nóg, gdy wilgotny język w końcu dotknął jej policzka, mocząc jasną skórę. Bała się. Mimo wszystko czuła ogromny strach przed stworzeniem, które widziała pierwszy raz w życiu. Nie wiedziała czy jej przeczucie było słuszne. Mogła się mylić, a smok równie dobrze sprawdzał jedynie czy nadaje się do zjedzenia. Przymknęła oczy, szykując się na najgorsze.

Zamiast nadejścia śmiertelnego ciosu usłyszała czysty głos:

Althea.

Spanikowana otworzyła powieki i odskoczyła do tyłu, widząc z bardzo bliska wbite w nią błękitne oko. Smok także uniósł głowę i zapiszczał, przestraszony tak nagłą reakcją.

— Spokojnie, Althea! To tylko jej głos! Nie bój się! — Althea gwałtownie odwróciła głowę w bok, dostrzegając stojącego przy pniu, za którym chował się Bron, zakapturzonego mężczyznę w szarym płaszczu.

Nie wiedziała, kto to był i skąd znał jej imię.

— Kim jesteś? — krzyknęła w jego kierunku, ale on potrząsnął mocno głową.

— To teraz nieważne, naznacz smoka!

— Naznaczyć… co?

W tym samym momencie klinowata głowa znów zawisła tuż przed jej twarzą, a błękitne oczy z czarnymi, pionowymi źrenicami były wpatrzone tylko w nią. Smok oczekiwał jakiegoś ruchu, ale ona nie była pewna, co dokładnie ma zrobić. Działając więc niemal instynktownie, uniosła rękę i powoli, bardzo delikatnie, położyła dłoń na pysku zwierzęcia.

Wokół niej zerwał się gwałtowny wiatr, porywając ze sobą śnieg i liście leżące tuż pod nim. Szarpał jej płaszczem i włosami, ale Althea zdawała się tego nie zauważać. Czuła, jak dziwne gorąco pełznie przez jej mózg, wzdłuż kręgosłupa, rozchodząc się na poszczególne kończyny. Przymknęła oczy, gdy wewnętrzna lawa przelewała się przez jej żyły, kierując się wprost do serca, gdzie nagle zastygła i znieruchomiała. Trwało to jedynie ułamki sekund, ale dla dziewczyny była to niemal wieczność – odczuwała bardzo dokładnie każdą część ciała, każdą komórkę i każdą żyłę wraz z tętnicami. Jej serce biło nierówno, a żar rozgrzewał ciało, dodając niejako otuchy. Gdzieś na krańcu podświadomości pojawiła się dziwna macka, która z początku przypominała jej obślizgłą, natrętną glistę, jednak szybko przemieniła się w miękkie futerko kociaka.

Ty jesteś Althea, a ja Nocna Furia, dziki smok. Razem tworzymy jedność.

Elfka poczuła się nagle niezwykle głupio, słysząc tak dziwną wypowiedź gdzieś w swojej głowie. Głos ją przytłaczał; czuła się od niego ciężka i niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Jednak mówił do niej smok, w dodatku znał swoje imię, jakby to było coś niezwykle oczywistego.

Skąd…, dziewczyna nigdy nie posługiwała się taką formą konwersacji, więc nawet nie była pewna czy ktokolwiek słyszy jej myśli. Skąd wiesz, jak się nazywasz?

A czemu miałabym nie wiedzieć? To moje imię, muszę je znać.

Althea otworzyła oczy i opuściła rękę. Łuski były twarde i lśniące, ale dziwnie ciepłe, jakby skóra pod nimi ogrzewała ten naturalny pancerz. Smoczyca wpatrywała się w nią z jawnym zainteresowaniem, siedząc na ziemi jak pies. Elfka miała ochotę się roześmiać. Ta sytuacja była absurdalna! Na pewno jej się to wszystko przyśniło; zaraz obudzi się w swoim małym pokoiku na poddaszu stajni, a Wędrowiec zastuka w szybkę niewielkiego okienka, by go wpuścić na chwilę do izdebki. To nie działo się naprawdę, a smoki nie istnieją.

Coś cię trapi. To przez moje rozmiary?, smoczyca ziewnęła, ukazując rząd ostrych zębów. Althea postąpiła krok w tył, co smok natychmiast zauważył. Będę jeszcze większa.

— Pocieszyłaś mnie — mruknęła i stęknęła, uderzając się ręką w czoło.

Ona rozmawiała ze smokiem! W dodatku powiedziała to na głos, co nie uszło uwadze Brona, który wyskoczył z kryjówki, ale nie chciał podchodzić bliżej. Stał jedynie i jej się intensywnie przyglądał.

— Co to było? — spytał i odwrócił się do zakapturzonego nieznajomego powoli wychodzącego zza drzewa. — Ej, ty — powtórzył głośniej, wskazując na mężczyznę palcem — co to było?

— Naznaczenie — odparł, krocząc pewnie w kierunku stojącej Althei, a poły jego szarego płaszcza powiewały przy każdym kroku, zamiatając za sobą śnieg.

— Naznaczenie? — Althea zamrugała, po czym nagle otrząsnęła się i spojrzała gniewnie na człowieka, który nadal chował się w cieniu kaptura.

— Możesz mi wyjaśnić, co tutaj się właściwie dzieje? — spytała z nadzieją w głosie, choć w jej wypowiedzi pobrzmiewała też ledwo ukryta wściekłość. — Jeszcze dzisiaj rano nie miałam bladego pojęcia o istnieniu smoków, a teraz niby jestem posiadaczką jednego z nich? Skąd tutaj smok? I co to za Naznaczenie? Po co…

— Wiem, wiem, że masz dużo pytań, więc uprzedzając je wszystkie – odpowiem na to w swoim czasie. — Złapał za krawędzie kaptura i szybkim ruchem zrzucił go na plecy.

Althea niemal od razu poznała człowieka, który przed nią stał. Bron nie zwrócił na to uwagi, bo pobiegł do swojego brata i cucił go, pokrzykując przekleństwa i rzucając klątwami na siedzącego smoka.

— Sir Irving Lwie Serce? — zdziwiła się i przestąpiła z nogi na nogę, splatając ręce na piersi. — A co pan ma z tym wszystkim wspólnego?

— Więcej niż ci się zdaje, moja droga — odpowiedział z dziwnym błyskiem w oku i spojrzał z zadowoleniem na smoka.

Błękitne oko obserwowało go, ale smoczyca milczała.

— Musimy zabrać twoich przyjaciół, nim wrócą do wioski — zaczął sir Irving, drapiąc się po koziej bródce. — Pojedziemy do mojego domostwa, opatrzę rany tamtego młokosa i odpowiem na każde twoje pytanie. A wiem, że na pewno masz ich dużo.

— Nie sposób zliczyć — przyznała Althea i westchnęła.

Z tego, co słyszała, dom sir Irvinga był oddalony o pół dnia drogi od wioski, a oni stracili konie, na których mogliby dojechać na miejsce. Ron nie był w stanie chodzić, a ona i Bron zbyt długo nie dadzą rady brnąć przez wysokie zaspy śnieżne w środku lasu. Pomysł wydawał się jej beznadziejny i z góry skazany na porażkę. Ale nie mieli wyjścia – musiała dowiedzieć się, co się jej przydarzyło i jakim sposobem jakiś smok ostał się w lasach krainy i dziwnym przypadkiem stał się bliski jej sercu.

Ostatni raz spojrzała na sir Irvinga i pobiegła w stronę klęczącego Brona, patrząc na wykrzywioną bólem twarz Rona. Chłopak stękał cicho pod nosem, ale delikatny uśmiech zdobił jego usta, co trochę uspokoiło przestraszoną dziewczynę.

— Ron, wszystko w porządku? — spytała, dotykając jego ramienia, gdy Bron złapał brata w pasie i podciągnął do góry, by usiadł na śniegu.

— Nie mogę… oddychać… — wyszeptał ostatkiem sił, ale zachichotał; szybko przypłacił to gwałtownym atakiem kaszlu i jeszcze większą dawką bólu.

— Ma pewnie połamane kilka żeber — wywnioskował Bron, odgarniając przydługi kosmyk włosów brata.

Popatrzył na twarz Rona i westchnął cicho.

— Sir Irving nam pomoże — odparła cicho Althea, patrząc w skupieniu na ponurego przyjaciela.

Bron podniósł głowę i spojrzał na nią dziwnym wzrokiem, od którego zrobiło się elfce bardzo nieswojo.

— Kto to w ogóle jest? — zaatakował niespodziewanie, przez co Althea niemal skuliła się w sobie pod ostrzałem oskarżeń. — Skąd ty go w ogóle znasz? I skąd wiedział, że tu będziemy? Skąd…

— Myślę, że na te pytania znajdziecie odpowiedzi w mojej chacie. — Surowy głos sir Irvinga postawił ich na baczność. — Nie ma potrzeby marznąć tutaj i narażać naszego młodego przyjaciela na przeziębienie.

Althea wstała i otrzepała kolana ze śniegu, unikając wzroku przyjaciela. Wysoki mężczyzna stanął koło niej i spojrzał na nadal klęczącego Brona, jakby oczekiwał od niego podjęcia słusznej decyzji. A gdy chłopak niechętnie mruknął coś o cieple ogniska i gorącej strawie, sir Irving z ochotą podprowadził do leżącego Rona swojego wierzchowca, by przetransportować rannego do bezpieczniejszego miejsca.

Althea ruszyła powoli za stąpającym koniem, czując na sobie przenikliwy wzrok smoczycy. Po raz pierwszy od bardzo dawna znów zaczęła obawiać się nadchodzącego jutra.