1.0 Prolog

W olbrzymiej sali  panowało ogromne poruszenie. Ludzie przepychali się, torując sobie drogę barkami; szeptali między sobą, nie kryjąc zdenerwowania; rzucali przerażone spojrzenia na prawo i lewo, szukając sprawcy tego zamieszania. Szum ich rozmów oraz podenerwowanego szurania niósł się echem po pomieszczeniu, docierając do najdalszych zakątków wysokiego sklepienia. Nikt nie patrzył na świat zasłonięty kolorowymi witrażami; na burzę, szalejącą na środku morza – wydawali się być tak zajęci własnymi problemami, że nie zauważali ogromnych cieni przemykających szybko w mroku. Niebo na kilka chwil rozjaśniło się przez świetlistą błyskawicę, nadając twarzom zebranych upiorny wygląd. Ktoś cicho zaklął i skulił się w sobie, czując respekt do szalejącego za oknami żywiołu.

Dębowe drzwi rozwarły się delikatnym skrzypnięciem, zagłuszając choć trochę przeciągły łoskot wywołany grzmotem. Ludzie jak jeden mąż odwrócili się w stronę wejścia na salę, skupiając spojrzenia na wysokiej, smukłej kobiecie idącej szybkim krokiem w stronę kamiennego stołu ustawionego na środku pomieszczenia. Szepty wzmogły się, ale nikt nie śmiał podnieść głosu.

Postać zdawała się sunąć po posadzce, a stukot obcasów był tylko połowicznie zagłuszany przez zwiewną suknię. Materiał przylegał do jej krągłego ciała i mienił się różnymi odcieniami zieleni, których większości zwykli śmiertelnicy nawet nie widzieli na oczy. W przednią część gorsetu wszyte były ciemne klejnoty, a peleryna, zamiatająca podłogę tuż za nią, przepleciona została srebrnymi nićmi. Kilka kobiet obserwujących zbliżającą się postać nie kryło w oczach jawnej zazdrości.

— Evriana, kochanie, czas obszedł się z tobą łagodnie! — Jeden z mężczyzn siedzących przy stole powstał i z ogromnym uśmiechem na ustach wyszedł kobiecie na spotkanie, rozkładając szeroko ramiona w geście powitania.

Evriana zatrzymała się i odrzuciła na plecy kaptur, pod którym do tej pory ukrywała twarz.

Z ust kobiet wyrwał się okrzyk zachwytu pomieszanego z nabożnym szacunkiem. Bowiem Evriana była elfką, na co wskazywały jej spiczaste uszy wystające zza kaskad falowanych, brązowych włosów spiętych z tyłu głowy i opadających na ramiona. Jasna cera podkreślała ciemną zieleń jej oczu, a malinowe usta nagle drgnęły i wygięły się ku górze.

— Isendurze, ty też nic się nie zmieniłeś. Nadal szarmancki dla kobiet jak kiedyś. — Ukłoniła się przed mężczyzną i zajęła wskazane przez niego miejsce, nie kryjąc zaciekawienia człowiekiem, który przywitał ją jako pierwszy.

Znali się już wcześniej, ale nie widywali tak często, jakby tego chcieli. Isendur bowiem był tylko człowiekiem i nie należał do starożytnej rasy elfów. Mieszkali w dwóch różnych częściach krainy, a spotkania ograniczały się jedynie do zebrań władców państw. Nikt też nie mógł odwiedzić elfów w ich siedzibach bez zaproszenia, a mało osób wiedziało, gdzie leżą miasta nieśmiertelnych.

Isendur był mężczyzną przed czterdziestkę, w sile wieku, czarując swym wrodzonym wdziękiem każdą kobietę, jaka tylko znajdowała się w zasięgu jego spojrzenia. Niestety czas z ludźmi obchodził się brutalniej niż z rasą nieśmiertelnych, dlatego na ogorzałej twarzy Isendura już jęły się pojawiać pierwsze zmarszczki, a w kruczoczarnych włosach Evriana dostrzec mogła pierwsze pasmo siwizny.

Tłum zebrany wokół kamiennego stołu zaczął powoli milknąć, czując nadchodzący początek zebrania. Gdy szepty ucichły, a szuranie ustąpiło, ciszę rozdarł huk grzmotu przetaczającego się wśród spienionych fal wzburzonego morza i kłębiących się, mrocznych chmur. Evriana lekko drgnęła – nigdy nie lubiła burzy. Był to najmniej przewidywalny ze wszystkich żywiołów, jakie istniały na świecie.

— Możemy zaczynać? — Czyjś niski, władczy głos podniósł się ponad kakofonię ulewy i odległego łoskotu zezłoszczonej natury.

Kilka osób przytaknęło, więc mężczyzna z siwą, długą brodą wstał, bacznie obserwując twarze zebranych istot.

— Czy wiecie, po co zostało zwołane to nadzwyczajne zebranie? — spytał, zatrzymując swoje świdrujące spojrzenie niewidzących oczu na Evrianie.

Kobieta drgnęła i zacisnęła palce w pięść pod stołem, by nikt tego nie zauważył. Nawet jeśli starzec był ślepy, widok jego oczu potrafił przerazić tak silne elfy jak Evriana.  

Gdy siwemu starcowi odpowiedziało kilka nieśmiałych zaprzeczeń, wziął głębszy oddech i jął mówić, zaskakując wszystkich siłą swego starego głosu:

— Coś czai się za górami, coś złego. I wiem, że to czujecie. Ten strach. Ten pierwotny, czysty strach, którego nie potraficie wyplenić z serca. Wszyscy go noszą, nawet zwierzęta. — Zamilkł na chwilę i jął błądzić niewidzącymi oczami na boki, jakby próbował coś odszukać ślepym wzrokiem, jednak nie mógł tego odnaleźć. — Smoki umierają. Smoki walczą między sobą! Nie chcą nas, zabijają nas! Równowaga została zachwiana!

— Z całym szacunkiem, Delithrarze, ale smoki od kilku pokoleń niechętnie przyjmują na swoje grzbiety istoty dwunożne. — Z wysmukłego krzesła powstał wysoki młodzieniec, opierając dłonie na blacie kamiennego stołu.

Evriana uśmiechnęła się. Książę Amaondel był jednym z najprzystojniejszych Elfów Wysokich, jakie stąpały po ziemiach tej krainy, kobieta mogła to potwierdzić z całą stanowczością. Wysoki, szczupły, a co najważniejsze – dosiadał smoka. A tym szczyciło się już zaledwie kilku śmiałków. Każda kobieta pragnęłaby go w swoim łożu – nawet ona, księżniczka i następczyni tronu Elfów Leśnych.

— Amaondelu, smoczy jeźdźcy są już od dawna przeszłością i niepotrzebnym balastem tego świata — skarcił go Isendur, mierząc pogardliwym wzrokiem jasnowłosego młodzieńca.

Amaondel zacisnął zęby i spojrzał w jego kierunku z jawną niechęcią w błękitno-szarych oczach.

— To, co dzieje się teraz, nie ma z nimi nic wspólnego.

— A według mnie, owszem, smoki mają z tym wiele wspólnego! — zakrzyknął, waląc pięścią w stół, tak, by zwrócić na siebie uwagę wszystkich zebranych.

Evrianie bardzo spodobała się stanowczość, jaką okazał innym władcom. Musiał udowodnić im, że nawet tak młody człowiek ma prawo zostać kimś ważnym. Musiał uzyskać szacunek.

— Skazaliście smoczych jeźdźców na wymarcie, smoki także! A nie pamiętacie tych czasów, gdy smoki i ich jeźdźcy byli waszą jedyną nadzieją? Gdy tylko one mogły zatrzymać zło, które od wieków czai się za górami i ciągle wyłazi ze swych pieczar, atakując naszą ziemię?

— Ale już nie wyłazi — burknął Isendur, najwyraźniej nie mając w sobie na tyle siły, by spierać się z młokosem. — Od… kilku pokoleń, jak to określiłeś, nie potrzebujemy już waszej pomocy, a wy nadal uparcie pobieracie od nas daniny i wymagacie szacunku, podczas gdy nic nie musicie robić! Jesteście jak pasożyty, które powinno się jak najszybciej usunąć!

— Isendurze, Amaondelu, proszę, uspokójcie się. — Delithrar stuknął długą, drewnianą laską w kamienną posadzkę, nakazując w ten sposób spokój.

Obaj mężczyźni niechętnie zaniechali dalszej dyskusji, rzucając sobie przez długość stołu nieprzychylne spojrzenia.

— Nie możemy poświęcać swego cennego czasu na spory, na które nie czas i miejsce. Smoczy jeźdźcy byli, są i będą częścią naszej społeczności, Isendurze, nawet jeśli smoczyce nie składają już jaj i powoli ich potężna rasa wymiera…

— Wymiera przez wasz brak wiary — mruknął Amaondel pod nosem, co słyszała tylko Evriana siedząca po jego lewej stronie.

Spojrzała na jego ponurą minę i zmieszała się, odwracając czym prędzej wzrok. Na moment straciła wątek i musiała użyć naprawdę dużych pokładów silnej woli, by znów skupić się na tym, co Delithrar miał wszystkim władcom do powiedzenia.

— … świat się zmienia i musimy być elastyczni wobec tych zmian. Nie możemy pozwolić nikomu nami zawładnąć. Musicie mieć oczy i uszy otwarte, umysły szczelnie zamknięte przed intruzami, a serca czyste i niewinne, bo zło czai się w mroku i tylko czeka, by wykorzystać nasze słabości.

Delithrar nie mówił im wszystkiego, Evriana czuła to w kościach. Mamił ich swoimi przemowami, ostrzegał przed złem, ale nie mówił, co konkretnie czai się za górami, gotowe w każdej chwili wysunąć łeb i zaatakować. Przed czym miała ostrzec swój lud? Przed ciemniejszymi chmurami nadciągającymi z północy? Przed chmarą kruków wzbijających się znad zwłok porzuconych na poboczu traktu? Przed spienionymi grzywami fal rozszalałego morza podczas silnego sztormu? Dlaczego jeden z najmądrzejszych ludzi na całym świecie próbował ich oszukać?

— Delithrarze, co to za zło? — Była zdziwiona, gdy usłyszała własny głos wybijający się mocą ponad inne.

Wszyscy zamilkli i wbili w nią przenikliwe spojrzenia, przez co lekko się zmieszała i zarumieniła. Niepewnie powstała i znów powtórzyła pytanie, by na pewno Delithrar mógł je wyraźnie usłyszeć:

— Co to za zło, o którym nam mówisz od początku zebrania?

Starzec nie odpowiedział, tylko zacharczał coś po cichu i zapatrzył się na kolorowy witraż wysokiego, łukowatego okna umiejscowionego za jej krzesłem. Za kolorowym szkłem rozbłysła błyskawica, rzucając tęczowe cienie na posadzkę. Evriana była po chwili więcej niż pewna, że mędrzec nie odpowie.

— Dlaczego mamisz nas słowami i mówisz, żebyśmy byli ostrożni, skoro nie chcesz nam powiedzieć, przed czym musimy się bronić? — Najwyraźniej puściły jej nerwy, bo jęła wymachiwać rękoma dookoła siebie, zamiatając pustą przestrzeń długimi rękawami sukni. — Powiedz chociaż, co to jest! Smok? Jakiś człowiek? Delithrarze, mamy prawo wiedzieć! Lud nas nie posłucha, jeśli im powiemy, że mają być po prostu ostrożni!

Amaondel wstał i złapał za dłoń Evriany, lekko ją ściskając. Elfy spojrzały na siebie, ale żadne z nich nie wydobyło z siebie ani jednego słowa, choć ich twarze zdradzały emocje, jakie nimi targały. Tak jakby porozumiewali się bez słów. Amaondel ostatni raz mocniej zamknął palce na dłoni kobiety, po czym puścił ją i oboje spojrzeli na starca, który spuścił głowę i westchnął, wydając przy tym dziwny, świszczący oddech.

— Nie wiem, moje dzieci — wyszeptał, a gdy uniósł głowę, z kącików oczu spływały łzy, a dolna warga wyraźnie drżała przez szloch człowieka.

Jedna z kobiet, służka najpewniej, zakrzyknęła cicho, ale ktoś szybko ją uciszył przeciągłym syknięciem.

— Po raz pierwszy od wielu lat nie wiem, co mogę wam powiedzieć. Coś tam jest. I podnosi łeb, gotowe do ataku. Jest tak przesiąknięte złem, że brakuje mi słów, by opisać okrucieństwo, jakie wyczuwam w powietrzu. Nadchodzą ciężkie czasy, a burza, która szaleje za oknami, to jedynie początek czegoś znacznie większego. Czegoś, czego nikt nie będzie w stanie objąć umysłem.

Do serc Evriany i Amaondela wkradł się dziwny chłód. Usiedli na swoich miejscach, do cna porażeni zachowaniem starca, który był do tej pory uważany za największego z mędrców, jacy kiedykolwiek stąpali po ziemiach starego świata. A teraz ten autorytet wśród najdzielniejszych mężów płakał jak małe dziecko, bo stał się bezsilny wobec czegoś, czego nikt nie był w stanie nawet objąć umysłem.

Zebranie uznano za zakończone, a wszyscy władcy oraz ambasadorzy państw i królestw wstali ze swych miejsc, by w ciszy opuścić monumentalną salę, nie ważąc się przerywać milczenia, jakie zapadło po ostatnich słowach Delithrara. Evriana i Amaondel ramię w ramię przemierzali kamienne korytarze odprowadzani odległym hukiem przetaczających się po nieboskłonie grzmotów. W ich umysłach panowała cisza, jakby nie mieli sił, by porozumieć się telepatycznie.

Po wyjściu na dziedziniec przywitał ich porywisty wiatr wciskający się nieubłaganie pod grube szaty i płaszcze, zabierając ze sobą ciepło, a zostawiając porażający chłód i drżenie całego ciała. Gęste krople przebijały się w szybkim tempie przez grube warstwy odzieży, dosięgając skóry i mocząc wszystko, co napotkały na swej drodze. Konie elfów spotkał podobny los – stały ze zwieszonymi na boki uszami, parskając i próbując otrzepać sierść, lecz na niewiele się zdawało.

— Uczynisz mi ten zaszczyt i pozwolisz odprowadzić się do gospody, w której się zatrzymałaś, Evriano? — spytał Amaondel, dosiadając swego siwego ogiera.

Koń zatańczył pod nim, ale znajomy dotyk i cichy szept elfa sprawił, że zwierzę natychmiast spotulniało i stanęło spokojnie, czekając na sygnał od swego jeźdźca.

Evriana poprawiła kaptur i złapała pewnie wodze swojej złocistej klaczy, kiwając głową. Grzmot zagłuszył jej słowa, więc sięgnęła umysłem do Amaondela, by mu odpowiedzieć:

Chcę opuścić to miasto jak najszybciej. Mam złe przeczucia.

Amaondel ruszył kłusem tuż obok księżniczki, wsłuchując się w dźwięczenie końskiego rzędu i zbroi żołnierzy jadących w eskorcie. Żaden z nich nie odwrócił się, by ostatni raz spojrzeć na Czarną Twierdzę - siedzibę najpotężniejszych magów w całej krainie. Tak jakby wszyscy pragnęli zapomnieć o nietypowym zebraniu i niewypowiedzianej groźbie krążącej wśród uczestników narady.

Jak myślisz, mamy uwierzyć słowom Delithrara i wystrzegać się czegoś złego, czyhającego w górach na północy?, spytał po dłuższej chwili milczenia Amaondel, gdy wjechali w jedną z biedniejszych dzielnic miasta, okalającego Czarną Twierdzę. Pod kopyta siwego ogiera wpadł wychudły pies, goniący zmokłego kota, lecz uciekł z podkulonym ogonem, skamląc wniebogłosy. Elfy skrzywiły się. Znacznie przyspieszyły tempo, gdy jedyne źródło światła na brukowanej ulicy stanowiły już tylko poświaty z okien, a gdzieś w jednym z zaułków dobiegło niskie, gardłowe warczenie i ciężkie kroki, rozbryzgujące kałuże.

Ciężko jest uwierzyć w coś, czego się nie widziało, odparła z namysłem Evriana, kiwając na eskortę, by nieco zwolniła tempo. Wjechali właśnie do bogatszych dzielnic i na ich orszak padło światło z latarni, poustawianych wzdłuż jednej z głównych ulic. Prawie dwudziestu konnych kierowało się do wyjazdu z miasta, ignorując paskudną pogodę, uniemożliwiającą czerpanie przyjemności z jazdy.

Musimy jednak być ostrożni, dodała po chwili. Delithrar bez powodu by nie zwołał zebrania wszystkich władców, nawet jeśli w naszych oczach uważane jest to za stratę czasu. Zresztą nie czujesz tego? Tego zapachu strachu? Tego chłodu w sercu? Coś nadchodzi.

Amaondel pokiwał jedynie głową i spiął konia, gdy wyjechali za bramę, odprowadzani podejrzanymi spojrzeniami zbłąkanych mieszkańców przemykających między budynkami. Rozmowa się urwała, a jedynymi dźwiękami, jakie towarzyszyły odjeżdżającym elfom, był świst wiatru w uszach i cichnące grzmoty oddalającej się od miasta i ich samych burzy. Wkrótce zwolnili tempo, wjechali na wysokie wzgórze; rzęsisty deszcz zamienił się w mżawkę, a silny wiatr ucichł, błąkając się jedynie wśród koron drzew. Orszak zatrzymał się, a elfy odwróciły się, by spojrzeć na Czarną Twierdzę i okalające zamek miasto – Le’fess. I gdy mieli wydać rozkaz do dalszej jazdy, na horyzoncie rozpętało się piekło.

Potężny wybuch spłoszył konie, które zaczęły stawać dęba, i ściągnął uwagę ich wszystkich ku miastu, wyrywając z gardeł pary następców tronów zduszone okrzyki zaskoczenia. Bowiem jedna z wież Czarnej Twierdzy płonęła, rozsadzona od środka potężną eksplozją. Kilka nowych, pomarańczowych łun dołączyło wkrótce potem na terenie biedniejszych dzielnic, a migające i szybko przemieszczające się punkty jasnych płomyków wskazywały na ogromne poruszenie wśród żołnierzy, strzegących miasto. Wróg próbował przedrzeć się przez bramy, podczas gdy kolejna silna eksplozja wstrząsnęła Le’fess, a także świadkami, obserwującymi całą sytuację ze wzgórza, oddalonego od miasta o kilka mil.

— Panie, jakie rozkazy? — Jeden z żołnierzy podjechał do oniemiałych elfów, skłaniając się z szacunkiem przed obliczem Amaondela.

Elf potrząsnął głową.

— Wracamy, by walczyć?

— Nie wystawiaj zbyt pochopnie swego życia, gdy nie wiesz, z kim przyjdzie ci walczyć — wyszeptał elf, a dowódca eskorty ponownie skinął głową i odjechał do pozostałych pobratymców, by przekazać im słowa księcia.

Evriana ścisnęła mocniej wodze i przełknęła ślinę.

— Wezwij swego smoka, Amaondelu — poprosiła i spojrzała rozgorączkowanym wzrokiem na jasnowłosego kompana. — Niech poleci do Le’fess i zobaczy to, czego my nie może ujrzeć z tak dużej odległości.

Amaondel przymknął oczy i skupił się na łagodnym mrowieniu ciągle krążącym gdzieś na skraju umysłu. Przyciągnął je do siebie i nacisnął na nie, wypowiadając w myślach  imię. Wiedział, że to wystarczy – czuł obecność stworzenia, choć to najwyraźniej nie pragnęło zostać tak łatwo odnalezionym. Jednak wezwanie swego pana sprawi, że zwierzę pojawi się w ciągu kilku najbliższych minut, gotowe wypełnić wolę jeźdźca.

Ognisty Rubin.

Koń Evriany kwiknął i wierzgnął, a elfka przechyliła się niebezpiecznie w siodle, łapiąc palcami za długą, kremową grzywę rumaka. Szybko odciągnęła przerażone zwierzę na bok, odwracając głowę, by ujrzeć przyczynę nagłej paniki wierzchowca.

Potężny smok przysiadł na tylnych łapach i podrapał się przednią po brzuchu, rozwierając paszczę, by ziewnąć. Gdyby nie spłoszone, ogarnięte przerażeniem konie, Evriana zaczęłaby się śmiać. Gad osiadł w końcu i zwinął błoniaste skrzydła, przytulając je do boków. Otrzepał szyję i mrugnął, po czym przechylił łeb, by lepiej widzieć swego pana. Elfka nie mogła oderwać wzroku od bestii, natychmiast rozumiejąc, dlaczego smok Amaondela nosił takie imię – jego łuski były krwistoczerwone, a oczy przypominały kolorem dwa lśniące rubiny, przecięte czarną źrenicą.

Przerwałeś mi drzemkę, poskarżył się smok, schylając łeb jeszcze niżej i wysuwając spomiędzy warg różowy, rozwidlony język. Klacz Evriany parsknęła nerwowo i przestąpiła z nogi na nogę, z trudem skupiając się na szepcie swej opiekunki.

Musisz lecieć nad Le’fess i zobaczyć, co zaatakowało miasto, Amaondel wskazał ręką gorejącą twierdzę, nie potrafiąc pozbyć się strachu narastającego w jego ciele. Smok spojrzał w tamtym kierunku i wyprostował się, wyginając szyję w kształtny łuk.

Smoki, odezwał się Ognisty Rubin, nadal nie rozkładając skrzydeł do lotu. Elf spojrzał na swego podopiecznego bez zrozumienia.

Smoki, powtórzył ponownie, tym razem z naciskiem, wkradając się umysłem do myśli pozostałych ludzi. Kilku żołnierzy wzdrygnęło się na ten potężny głos rozlegający się echem w ich głowie.

Wszyscy spojrzeli w stronę miasta, nie mogąc pojąć sensu słów zwierzęcia. Po chwili jednak zrozumieli, co Ognisty Rubin miał na myśli, a w ich sercach zaszczepił się strach, graniczący z paniką. Gad mówił prawdę.

Niebo nad miastem zasłaniały potężne cielska setek smoków, a to, co Delithrar powiedział na zebraniu, nabrało nowego sensu. Smoki powróciły.

Nadciągała wojna.